"Samen schilderen ..."

"Samen Schilderen" ...

Afgelopen zaterdag een workshop samen schilderen in Madimenie. Bij de lokale creche in Madimenie heb ik enkele dagen ervoor uitnodigingen uitgegeven voor de kinderen van Madimenie tussen 4 en 12 jaar. De bedoeling van de middag is om de kinderen samen enkele uurtjes te laten tekenen en schilderen. De dames van de creche zijn bij navraag zeer gewillig in hun medewerking. We mogen de lokatie gebruiken voor de workshop en ze bieden beide aan om mee te komen helpen.

De middag zou starten om 13.00 (na de lunch) dus spreken we met de creche dames af om tussen 12.00 en 12.30 aanwezig te zijn op lokatie.

Aangezien Gunter onze gaste moest afhalen op het vliegveld, lopen Lilian en ik, op zijn afrikaans, bepakt en gezakt vanuit huis naar Madimenie. Een heerlijke wandeling normaal gesproken zonder bagage. Nu zijn Lilian en ik toch zeer zeer blij dat de laatste heuvel en laatste bocht in zicht komen.
We halen drie dronken mannen in die in het zulu ons iets naroepen. Misschien iets naief om met tweeen met volle tassen alleen de township in te lopen?

Iets verlaat 12.40 staat we voor de poort van de creche. Letterlijk voor de poort. Het hek is gesloten en er is niemand te bekennen. Wanneer we even wachten en staan te overleggen wat een volgende stap zal zijn, komen wel al enkele kinderen aangewandeld en blijven op een afstand staan kijken. Ze spreken geen engels en dus komen we er niet direct achter of het een spontane kijk actie is of dat de dametjes en heertjes daadwerkelijk met ons staan te wachten om hun talenten te laten zien op papier. Hun kleding doet verraaden dat het wellicht het laatste zal zijn. Op een zaterdag middag heb ik voorheen nog niet veel kinderen op straat zien lopen in zulke mooie verzorgde kleding.

Onze vriendin uit Madimenie gaat na een telefoontje vervolgens op onderzoek uit. De dame met de sleutel is kennelijk weggeroepen ... en de andere creche dame staat de was te doen voor haar huis en weet van niets. Een van de oudere kinderen wordt erop uitgestuurd om de sleutel te bemachtigen. Gelukkig kunnen we dan ruim een half uur later toch het hek openen en zijn er twee lokale dames zo vriendelijk om ons te assisteren. In de tussentijd zijn er namelijk zo’n 25 kinderen aan komen wandelen en dat zou voor lil en mij een onbegonnen zaak zijn geworden.

Alle kinderen zitten in een mum van tijd aan de kleine tafeltjes, die we hebben mogen lenen van de creche, klaar om hun droom op papier te zetten. In stilte wordt hard gewerkt ... onwennigheid, de taalbarriere en onze huidskleur zorgen voor een timide sfeer.
Dit duurt niet al te lang gelukkig. Wanneer de eerste tekeningen af zijn en hiervan foto’s worden genomen staan ze te dringen om meer papier en om zo stoer mogelijk op de foto te mogen. Lilian en Precious hebben zich ontfermt over de facepaint. Ook hier is het principe van het eerste schaap over de dam merkbaar. Na 15 minuten staan er dikke rijen wachtende kinderen om hen heen.

Ik kijk rond en zie over het algemeen lachende, gezond uitziende vrolijke gezichtjes. Op het eerste oog zien alle kinderen er goed verzorgd uit. Het doet vermoeden dat de ouders de kids op hun best hebben weggestuurd. Alle kids dragen nette, schone en hele kleding. Op zijn minst opvallend te noemen?!
Hier en daar ontmoet ik een paar ogen waar twijfel bij me opkomt. Een niet pluis gevoel komt sterk naar boven. Ik probeer een gesprek aan te knopen ... met hulp van een van de zulu dames. Er komt geen woord, geen kik en geen enkele beweging?!

De rest van de tijd wordt ik beziggehouden met het maken van foto’s van de kinderen met hun tekening, het uitdelen van drinken en het uitdelen van meer en meer papier. De kinderen blijven binnendruppelen ... met het gevolg dat we niet genoeg hebben aan de 50 bekertjes die ik had gekocht en dus moeten spoelen om iedereen te voorzien van ranja.
Gelukkig komen de creche dames alsnog opdagen en hebben we voldoende assistentie. Het doet me erg goed te zien dat de lokale dames ruim in de meerderheid zijn zelfs wanneer onze twee blanke gasten arriveren.

Aan het einde van de middag vang ik tussen neus en lippen op dat er gevraagd wordt om een volgende keer eten mee te brengen. Een van de kinderen is even gaan liggen en is nauwelijks wakker te krijgen. Het verhaal wordt verteld dat ze door haar familie is gestuurd om hier te komen eten?! De manier waarop ze een glas drinken achterover slaat en een mandarijntje verorbert maakt duidelijk zichtbaar dat deze kleine meid al geruime tijd niet veel eten heeft voorgeschoteld gekregen.
Het is niet een hele grote verassing voor me maar het raakt me diep. Hoeveel van deze kinderen hebben, zoals wij normaal zouden denken, om 13.00 lunch gehad? En hoeveel van de kinderen heeft wellicht deze ochtend geeneens een ontbijt genoten? Weer laait de vraag op; “Wat is hulp bieden?” Help je mensen met een geven van een boterham? Waar blijft dan die onafhankelijk? Hoe doorbreken we het patroon van “de blanke die geeft”?

Tegen half vier, na het maken van de 4 grote tekeningen, maken we een einde aan de ondertussen zeer rumoerige kindermiddag. Alle 60 kinderen hebben een heel aantal tekeningen op papier gezet en gaan een stuk opgewekter en losbandiger van de creche vandaan. De dames hebben we, via Monique, een donatie kunnen geven als bedankje voor het openstellen van de lokatie. 3 stapels kinderboeken!

We gaan, met de auto deze keer, op weg naar huis met een tevreden maar ook een dubbel gevoel. De kinderen hebben zich zichtbaar vermaakt, ze zijn een ervaring rijker, de dames van de creche zijn ons dankbaar en vragen naar een vervolg. We hebben kennis gemaakt met de kinderen van Madimenie! De vraag naar voedsel blijft knagen .... en zal me de komende tijd nog wel even bezig houden. Zo ook de donkere sombere ogen die ik heb mogen ontmoeten ....