" Als een vriend een plek nodig heeft om te rusten ..."

"Als een vriend een plek nodig heeft om te rusten bied je hem een hard veldbed aan?!…." (F. Nietzsche)

Enkele weken geleden hebben we kennis gemaakt met een opstartende organisatie “Isolubanto” (= oog van het volk) genaamd.
De organisatie, opgericht door een dame die al vele jaren als vrijwiligster betrokken is in communities, houdt zich met name bezig met homebase care en het opsporen en begeleiden van wezen.

In een gesprek met hen, kwam ter sprake dat de regio waar deze groep mensen opereert een van de armste communities is van Kwazulu Natal.
Een tijd geleden heeft Gunter bedden gedoneerd gekregen van Ikea en direct wisten we hier een goede bestemming voor, Isolubanto!

Het team van Isolubanto heeft gezorgd dat de bedden terecht zouden komen bij de “armste" armen, daar waar de nood het hoogst is.
Samen met het team en enkele vrijwilligers uit onze regio zijn we met bakkie en aanhanger de bedden aan “huis” af gaan leveren en hebben de bedden voor de mensen geinstalleerd.

In de tijd dat ik in Afrika ben en voorheen het land heb bezocht, heb ik veel mogen zien. Maar … wat ik nu voor ogen kreeg is met geen pen te beschrijven.
Ik schrijf, afleveren bij de “huizen”. Huizen kan ik het niet noemen, schuurtjes soms nog niet. Nee, zelfs de varkens zouden we hier niet in laten verblijven.

Medelijden … nee! Medelijden is niet het goede woord. Ongeloof en Respect! Een heel groot respect voor deze mensen, dat voel ik zeker wel!
Hoe is het mogelijk dat, in deze tijd, nog mensen leven in zulke omstandigheden, in erbarmelijke situaties en hier werkelijk een leven leven??? Ik kan er met mijn hoofd niet bij.

Mijn maag draait wanneer ik de hoeveelheid mensen in en om het krotje zie lopen en bedenk dat, wanneer de zon die dag onder zal gaan, al deze mensen onder dit dak zullen slapen. Waar slapen, zo ie zo? Ik kijk rond en zie geen bed, ik zie geen deken, Het enige wat ik zie zijn een rijtje pannen in een hoek, enkele verbranden houtjes op de grond te midden van een zwart geblakkerde circel op de vloer, dat verraad dat daar gekookt zal worden.
Als mijn ogen gewend raken aan de donkere ruimte, zie ik aan de muur enkele gevlochten matjes hangen. Dit zullen de matjes zijn die hen voor de ergste kou van de vloer moet beschermen?!

Naast de blikken krotjes komen we ook in de lemen hutten en rondavels terecht. Een houtwerk met daartussen enkele stenen en een opvulling van gedroogde modder houdt de wind en de felle warme zon buiten. Het strooien dak maakt het tot een echt Afrikaans getint geheel. Binnen is vaak een open, ronde lege ruimte. In enkele hutjes hangt een stuk stof voor het raam ter decoratie, soms staat er een oude doorgezakte stoel en hier en daar zien we in de hoek een hoopje kleding. Dolblij ben ik wanneer ik zie dat sommige gezinnen toch een matras hebben, daar wij alleen een bed met lattenbodem kunnen leveren op dit moment.

Alle mensen zijn even enthousiast als we aankomen lopen in een stoet met iedereen een stukje bed. Iedereen is even verbaasd, wanneer ze zien dat in hun huisje, enkele minuten later, een “echt” bed is opgezet. Blijde gezichten, stralende ogen en een brede glimlach. Zelfs wanneer ze niet meer in het huisje kunnen lopen, de stoel niet meer gebruikt kan worden of zelfs de deur niet meer dan op een kier kan worden geopend. We worden meer dan eens, vriendelijk bedankt en ze danken God voor onze komst.

Er wordt niet gevraagd naar eten, er wordt niet gevraagd naar geld, er wordt niet gevraagd naar ondersteuning van schoolgelden voor de kids. Er wordt bedankt voor wat we te bieden hebben. Er wordt zelfs niet geklaagd over hoe slecht ze het hadden in het liggen op de vloer. Er wordt niet geklaagd over het leveren van 1 bed in een huishouden met misschien wel 10 mensen.
Het lijkt erop dat het woord “klagen” niet voorkomt in hun woordenboek. Respect! Een heel diep respect heb ik mogen voelen.

Het schaamrood was regelmatig zichtbaar op mijn wangen. Schaamte voor de gedachten die door mijn hoofd spelen als ik daar zo sta. Schaamte omdat ik me vereerd voel om dit te mogen zien, om zomaar binnen gelaten te worden in het prive domein van vreemden. Ik schaam me als een dronken man wordt wakker gemaakt en moet opstaan en er naar ons gewezen wordt, alsof wij het zijn, de blanken, waarvoor hij zich als nuchter zou moeten gedragen.
Schaamte om de gedachten die opkomt wanneer ik mijn fotocamera weer boven haal bij het zien van de mooie omgeving en de prachtige gezichten; “Een mooi fotoplaatje?!”.

Ik kijk naar een krotje, gemaakt van golfplaten, hout en blik, aan elkaar gemaakt met ijzerdraad en touwen.Met verbazing probeer ik te begrijpen hoe het kozijn in de wanden is gehangen. Een waar kunstwerk! Ik geniet van de kleuren en bewonder de verscheidenheid aan materiaal en creativiteit waarmee het is gebouwd. Dan ineens dringt het weer door … dit is geen kunst! Dit is een plek waar mensen proberen te overleven en ik voel mijn wangen wederom kleuren.

Ik draai me om … er staan enkele kinderen naar me te lachen en te gebaren dat ze op de foto willen. Ik neem mijn camera in de hand en maak opnieuw een foto … de glimlach op de gezichtjes wordt nog groter als ze op het schermpje zichzelf herkennen. Ik lach terug en voel me kleiner en kleiner worden.

Terug, zittend achter in de aanhanger, stofhappend en de wind gierend in mijn oren, vraag ik me af; “Is dit hulp bieden?”
Ik zie de lachende gezichten van deze mensen weer voor me, ik hoor het lachen van de dames van het Isolubanto team, achter in het bakkie. Zijn doen daadwerkelijk iets voor hun mensen, zij hebben een slaapplaats gegeven. En het is waar … er zijn nu enkele gezinnen die niet meer hoeven te slapen op de koude harde vloer, waardoor ze wellicht beter zijn uitgerust in de morgen, sterker zijn overdag en meer werk kunnen verzetten. De kinderen zullen wellicht minder snel ziek worden, dit hoop ik dan maar!

Het letterlijke veldbed is gebracht … mooi en zinvol?! Een zeer bijzondere dag om nooit meer te vergeten. Nog meer dan voorheen ben ik overtuigd van de noodzaak van de “andere vorm van hulpverlening”. Leuk en soms zinvol om een bijdrage te leveren aan een basis behoefte ... maarre ... er is hier nog zoveel meer nodig om een verandering waar te maken!!!

Ben blij dat ik in de dagen hierna mijn energie weer mag inzetten voor de doelstellingen van Khulani Simunye.

Ik kijk over de heuvels terwijl we over de zandpaden denderen en zie als paddestoelen in een veld de kleine stenen gebouwtjes met twee pijpjes uitstekend boven het dak. Buiten toiletten, aangelegd door de gouverment.



Zouden hier werkelijk nog vele vele krotjes en rondavels worden bijgebouwd?



Volgeladen crossend door de heuvels


De stoet met bed onderdelen ...


Iedereen zijn eigen taak ...


Opzetten van bednr ...






Iedereen zijn eigen schroefje ...


Klaar om te testen ...


"Huis"?


"Huis"?


" Creatieve architect"


"In blijde afwachting ..."



" Volle verbazing ...een groep vreemden?"


De extra smile ...


In stilte ...


Vele toiletblokken voor de toekomst?