Hoe negatief zijn, positief kan zijn ...

De telefoon gaat, een jonge dame wil me graag spreken. Regelmatig heb ik met haar contact en ik spreek af de volgende dag even bij haar langs te gaan. Bij haar huisje aangekomen, fluistert ze dat ze graag haar kindje wil laten testen. Haar zoontje is nu ruim een jaar. Zelf is ze HIV positief en als de dood voor haar kleine jongen. " Zou je aub mijn kindje willen laten testen, ik durf het niet?" is haar vraag.

Na een gesprek weet ik haar over te halen om toch zelf mee te gaan en een kleine week later zitten we in de auto op weg naar de kliniek. In eerste instantie krijg ik haar niet mee uit de auto. Met de jongen op mijn arm wandel ik de kliniek binnen. Eens in de week is de kliniek gesloten en alleen open voor zwangere vrouwen. We hebben juist deze dag uitgekozen. In de hal zit een hele lange rij jonge vrouwen met ronde, enkele hele ronde buikjes te wachten. Een oudere dame houdt een boeiende speech, met enige humor, begrijp ik uit de reacties van de vrouwen.

Ik kijk de rij eens na en schrik enigszins van de leeftijden. Het is moeilijk schatten maar ik ben er zeker van dat er zeer jonge meiden bij zitten. Ik vraag me af ... of deze dames zelf de keuze hebben gemaakt om zwanger te worden? Zou er een vader bij betrokken zijn? En hier sta ik dan met een kindje op mijn arm voor een HIV test ... hoe zou het zijn voor deze ongeboren babytjes?
Zouden zij positief of negatief hun eerste levensjaar in gaan? Een hoop vragen spelen door mijn hoofd. Dolgraag zou ik zelf een eigen kindje willen maar hier komt toch even een ander gevoel naar boven.

Bij de balie wordt ik, net als bij binnenkomst, even vreemd aangekeken. Het was me zelf niet eerder opgevallen maar ik blijk de enige blanke te zijn en ik kan me nu voorstellen dat het donkere kind in mijn armen vraagtekens op roept! Zoals ik had kunnen verwachten wordt ik dan ook niet geholpen ... waar ik blij om ben ... de moeder moet zelf komen.

De moeder was iets minder blij maar de wens om het kind te testen en te weten waaraan ze toe was was kennelijk groot genoeg om haar angst te overwinnen. Ze stapte uit de auto en ik gaf haar haar zoontje in de arm. Haar gezicht stond strak van de spanning. Na een diepe zucht wist ze de moed bij elkaar te rapen en stapte ze zeer dapper voor me uit de kliniek binnen. We werden al snel doorverwezen naar een andere ruimte dus kennelijk werden we ondanks de officiele sluitingsdag toch geholpen.

Na enkele minuten werden we binnengelaten. De dame achter de desk leek heel vriendelijk en legde rustig uit wat er stond te gebeuren. Uiteraard was de informatie in zulu en kon ik alleen maar raden waar het over ging. Achteraf hoorde ik dat de dame de moeder nog even streng had toegesproken over het feit dat ze het kindje niet eerder had laten testen! Ik vraag me af of dit terecht is ... de uitslag van de test is binnen het eerste levensjaar toch niet zeker?! Zou het dan niet onzinnig zijn om zo'n kleine baby pijn te doen???

Het lachende gezichtje van de jongen veranderde heel even in een donkere wolk op het moment dat de naald zijn armpje raakte. Een paar tranen volgden en vervolgens werd er al weer vrolijk gespeeld. De enorme spanning was van het gezicht van de moeder af te lezen. Ik moet toegeven dat mijn hart ineens ook veel sneller klopte.
Jeetje ... een simpele bloedtest ... de uitslag zal een hele toekomst gaan bepalen! Wat voor leven gaat deze kleine kerel tegemoet? Het klopt dat je met HIV kunt leven, maarre wel effe een ander leven dan je je normaal zou voorstellen voor je kind! Ik stond lichtjes te bibberen om mijn benen.

De dame bracht de druppels bloed op het monsterje en vertelde vriendelijk alle informatie die ze te geven had. Ondanks dat we waarschijnlijk beide, geen flauw idee hadden hoe te zien zou zijn wanneer de test positief of negatief was, bleven onze ogen gefocust op het monstertje!
De dame keek de moeder aan en gaf het goede nieuws! De jongen teste op dit moment negatief!

Tranen rolden over de wangen van de moeder. Met een kus op haar wang, feliciteerde ik haar met de goede uitkomst. Kilo's vielen van haar schouders. Alle moeite die de moeder net voor de geboorte heeft gedaan en het direct starten met flesvoeding ipv het geven van borstvoeding, lijken niet voor niets te zijn geweest?! Het kan dus echt. De komende generatie kan worden behoed voor het vreselijke virus.

Over 3 maanden zal de test herhaald moeten worden. Dan zien we opnieuw hoe de situatie ervoor staat. Een test zegt veel maar nog niet alles. Ik moet bekennen dat er direct ook een zorg door mijn hoofd spookt; "Hoe lang gaat zo'n jongen het volhouden hier, in deze omgeving, om negatief te blijven?" Ik wil er niet over nadenken ... voor nu in ieder geval even genieten van een positieve uitkomst van een negatieve test!!!