Erger dan erg ...of is erg al erg genoeg?!

Het zal je maar gebeuren! Je bent nog jong, je hebt twee kleine kinderen en je krijgt een hersenbloeding ... je ene lichaamshelft wil niet meer wat jij wil. Je hand en vingers kun je niet meer functioneel gebruiken en je ene been voelt vreemd aan en gaat soms bijna zijn eigen weg ...

Het gebeurt overal. Te vaak al, heb ik het gezien, ook in Nederland.

Nu ben je niet in Nederland geboren, maar in Kwazulu Natal.

Je woont in een "krotje" als hierboven.

Het is geen probleem dat je je bed niet meer in kunt, die had je toch al niet. Een speciale stoel heb je niet nodig, voorheen zat je ook al op de grond. Aangepast bestek, waarvoor? Je handen waren voorheen goed genoeg. Orthopedisch schoeisel? Ach op blote voeten lopen ben je al zo gewend. Drempels en obstakels? Die zijn niet te overbruggen of je moet een hele berg gaan omspitten. Een rolstoel ... fijn om even in uit te rusten ... maar zonder banden nauwelijks te verplaatsen ...en als je al iemand vind die wil duwen moet je ervoor betalen.

De boodschappen worden als je geluk hebt door iemand gedaan uit de buurt wanneer deze persoon een zakcentje wil bijverdienen.

Om je geld op te halen, dat je krijgt van de overheid voor de kinderen en het beetje "disability" ondersteuning, moet je een deel afstaan aan degene die ervoor in de rij gaat staan.

Eten koken zit er niet meer in en dus hoop je iedere dag maar dat een aardige gebuur iets over heeft van haar/zijn maaltijd.

Zelf wassen en aankleden, je probeert t zo goed en kwaad als het kan. De kinderen helpen gelukkig een handje mee. Maar wie wast de kinderen? En aankleden? Hebben ze wel iets om te kleden?

Ik vraag haar of ze enkele stappen kan lopen. Ze neemt haar stok, staat op uit de "rol"stoel en zet trots haar ene voet voor de andere. Ik sta verbaast hoe ze door het losse zand, op blote voeten over scherpe steentjes, over hobbels, berg op en door het lange gras zich een weg weet te banen. Iedere patient die ik dit parcour in Nederland zou hebben voorgeschoteld zou om een andere fysio hebben gevraagd?!

Met enige moeite , kijk ik naar deze vrouw en ontmoet haar ogen. Ze is prachtig ... ze lacht ... haar ogen glimmen. Ondanks haar lichamelijke beperking ziet ze er zeer krachtig uit. Ik vraag me af waar ze de levensenergie vandaan haalt? Twee jaar al, blijkt ze in deze situatie te verkeren. Hoe veerkrachtig is de mens?!

Helaas spreek ik geen Zulu ... ik zou haar van alles willen zeggen ... en tegelijktijd zou ik in geen enkele taal de woorden kunnen vinden om het uit te spreken!

Ze kijkt me recht aan en lacht ... ik lach terug ... alles is gezegd!

Hoe negatief zijn, positief kan zijn ...

De telefoon gaat, een jonge dame wil me graag spreken. Regelmatig heb ik met haar contact en ik spreek af de volgende dag even bij haar langs te gaan. Bij haar huisje aangekomen, fluistert ze dat ze graag haar kindje wil laten testen. Haar zoontje is nu ruim een jaar. Zelf is ze HIV positief en als de dood voor haar kleine jongen. " Zou je aub mijn kindje willen laten testen, ik durf het niet?" is haar vraag.

Na een gesprek weet ik haar over te halen om toch zelf mee te gaan en een kleine week later zitten we in de auto op weg naar de kliniek. In eerste instantie krijg ik haar niet mee uit de auto. Met de jongen op mijn arm wandel ik de kliniek binnen. Eens in de week is de kliniek gesloten en alleen open voor zwangere vrouwen. We hebben juist deze dag uitgekozen. In de hal zit een hele lange rij jonge vrouwen met ronde, enkele hele ronde buikjes te wachten. Een oudere dame houdt een boeiende speech, met enige humor, begrijp ik uit de reacties van de vrouwen.

Ik kijk de rij eens na en schrik enigszins van de leeftijden. Het is moeilijk schatten maar ik ben er zeker van dat er zeer jonge meiden bij zitten. Ik vraag me af ... of deze dames zelf de keuze hebben gemaakt om zwanger te worden? Zou er een vader bij betrokken zijn? En hier sta ik dan met een kindje op mijn arm voor een HIV test ... hoe zou het zijn voor deze ongeboren babytjes?
Zouden zij positief of negatief hun eerste levensjaar in gaan? Een hoop vragen spelen door mijn hoofd. Dolgraag zou ik zelf een eigen kindje willen maar hier komt toch even een ander gevoel naar boven.

Bij de balie wordt ik, net als bij binnenkomst, even vreemd aangekeken. Het was me zelf niet eerder opgevallen maar ik blijk de enige blanke te zijn en ik kan me nu voorstellen dat het donkere kind in mijn armen vraagtekens op roept! Zoals ik had kunnen verwachten wordt ik dan ook niet geholpen ... waar ik blij om ben ... de moeder moet zelf komen.

De moeder was iets minder blij maar de wens om het kind te testen en te weten waaraan ze toe was was kennelijk groot genoeg om haar angst te overwinnen. Ze stapte uit de auto en ik gaf haar haar zoontje in de arm. Haar gezicht stond strak van de spanning. Na een diepe zucht wist ze de moed bij elkaar te rapen en stapte ze zeer dapper voor me uit de kliniek binnen. We werden al snel doorverwezen naar een andere ruimte dus kennelijk werden we ondanks de officiele sluitingsdag toch geholpen.

Na enkele minuten werden we binnengelaten. De dame achter de desk leek heel vriendelijk en legde rustig uit wat er stond te gebeuren. Uiteraard was de informatie in zulu en kon ik alleen maar raden waar het over ging. Achteraf hoorde ik dat de dame de moeder nog even streng had toegesproken over het feit dat ze het kindje niet eerder had laten testen! Ik vraag me af of dit terecht is ... de uitslag van de test is binnen het eerste levensjaar toch niet zeker?! Zou het dan niet onzinnig zijn om zo'n kleine baby pijn te doen???

Het lachende gezichtje van de jongen veranderde heel even in een donkere wolk op het moment dat de naald zijn armpje raakte. Een paar tranen volgden en vervolgens werd er al weer vrolijk gespeeld. De enorme spanning was van het gezicht van de moeder af te lezen. Ik moet toegeven dat mijn hart ineens ook veel sneller klopte.
Jeetje ... een simpele bloedtest ... de uitslag zal een hele toekomst gaan bepalen! Wat voor leven gaat deze kleine kerel tegemoet? Het klopt dat je met HIV kunt leven, maarre wel effe een ander leven dan je je normaal zou voorstellen voor je kind! Ik stond lichtjes te bibberen om mijn benen.

De dame bracht de druppels bloed op het monsterje en vertelde vriendelijk alle informatie die ze te geven had. Ondanks dat we waarschijnlijk beide, geen flauw idee hadden hoe te zien zou zijn wanneer de test positief of negatief was, bleven onze ogen gefocust op het monstertje!
De dame keek de moeder aan en gaf het goede nieuws! De jongen teste op dit moment negatief!

Tranen rolden over de wangen van de moeder. Met een kus op haar wang, feliciteerde ik haar met de goede uitkomst. Kilo's vielen van haar schouders. Alle moeite die de moeder net voor de geboorte heeft gedaan en het direct starten met flesvoeding ipv het geven van borstvoeding, lijken niet voor niets te zijn geweest?! Het kan dus echt. De komende generatie kan worden behoed voor het vreselijke virus.

Over 3 maanden zal de test herhaald moeten worden. Dan zien we opnieuw hoe de situatie ervoor staat. Een test zegt veel maar nog niet alles. Ik moet bekennen dat er direct ook een zorg door mijn hoofd spookt; "Hoe lang gaat zo'n jongen het volhouden hier, in deze omgeving, om negatief te blijven?" Ik wil er niet over nadenken ... voor nu in ieder geval even genieten van een positieve uitkomst van een negatieve test!!!

Aftrap engelse les ...

Afgelopen zaterdag was de aftrap van de engelse les …

Heerlijk Afrikaans … vele mensen voor de poort, waarvan een aantal zich schriftelijk aangemeld had (de helft van de aanmelders hebben het af laten weten). De andere helft van de aanwezige hebben ergens mondeling opgevangen dat er een les zou zijn en zijn komen aanwandelen.

Om 9.30 (de afgesproken tijd) hadden we meer dan voldoende mensen om een engelse les te kunnen starten. De mensen die tegen 10 uur aanklopten hebben we helaas door moeten verwijzen naar een volgende cursus.

We hadden vooraf geen flauw idée welke leeftijdsgroep interesse zou hebben voor het volgen van een engelse les. Ik moet zeggen dat ik erg verbaasd was te zien dat moeders zelfs hun kleine van 2 al op les wilde zetten?!

Enkele volwassenen waren aanwezig, met name vrouwen die hun engels wilden opkrikken. Maar het gros bleek tussen de 6 en 16 jaar te zijn. De allerkleinste (4 /5 jarigen) hebben we nu maar even op de wachtlijst geplaatst.

Tijdens de eerste bijeenkomst hebben we de cursisten een test laten doen om zo het instapniveau te kunnen bepalen. Aan de hand van deze test zijn twee groepen samengesteld. Een groep beginners en een groep gevorderden (minder beginners zeg maar).

De meeste kids waren zeer gedreven en iedereen zat met volle aandacht boven het testpapiertje. Hier en daar was wel uitleg nodig … het was duidelijk dat men hier niet gewend is aan de oefeningen die Lilian op papier had gezet. Oefeningen die wij in europa op iedere school standaart onder de neus krijgen.

Samen met onze nieuwe vrijwilliger Leo konden we na zo’n 1 ½ uur uiteindelijk toch een selectie maken en twee groepen samenstellen.
Iedereen die mee kan doen heeft een briefje met de tijd van de les mee gekregen en de duidelijke instructie; om 1 op tijd te komen en 2 om geen broers, zussen, tantes, opa’s en oma’s mee te brengen!!!

Ik ben reuze benieuwd wie er volgende week en de 5 weken hierna, trouw zal komen opdagen …


De cursus is als volgt:

6 Weken lang zal Lilian, met de assistentie van Leo en mij, iedere zaterdag ochtend bijles engels geven. Een groep van 8.30 tot 10.00 uur en een groep van 10.30 tot 12.00 uur. De groepen bestaan uit ongeveer 15 kinderen.

De eerste les start zaterdag 23 augustus.

Foto's eerste bijeenkomst cq Testdag!

Welkomswoord met vertaling in Zulu...


Uitleg door "lerares" Lilian ...


Vol overgave ...


Enige hulp is welkom ...


Het controlerende oog van Leo ...

Trip naar het koude kikkerlandje ...

Het is gepland ... in september op "vakantie" naar Nederland.

Donderdag 11 september

SAA Vlucht 584

Vertrek:
Durban Intl 20.40 uur

KLM Vlucht 592
Vertrek:
Johannesburg 23.30 uur

Aankomst:
Amsterdam 10.20 uur +1

Op 30 september vlieg ik vervolgens weer terug.

Kijk er naar uit ...

Een brandje blussen ...

Bijna gegrilde kippetjes….

Een warme dag vandaag?! Na een meeting hier thuis, met een van de mensen uit Nederland die we onlangs hebben leren kennen, loop ik nog even binnen bij de weef cursus. De dames zijn volop aan het werk en ik excuseer me voor mijn afwezigheid van vandaag. Na een ritje clinic en een meeting heb ik nauwelijks nog tijd om aan mijn eigen “weef kunstwerk” te beginnen en dus besluit ik snel de lijst uit te printen die beloofd is aan de lerares.

Ik wandel richting huis en zie, zoals bijna alle dagen de laatste tijd, rook overwaaien. De geur is ook weer optimaal...
Aangezien ik ook enig geknetter hoor kijk ik boven vanuit mijn balkon even snel waar de brand vandaan komt. Het blijkt een brandje bij de naaste buren. De buurman staat erbij te kijken en dus maak ik me niet ongerust.

Een brand zoals zovelen. Er wordt op het moment overal grasland verbrand om nieuw gras op te laten komen voor de kuddes koeien. Je ziet het overal waar je rijdt.... Ik neem plaats achter mijn computer en start met het verwerken van de gegevens. Geloof dat ik nog maar enkele zinnen heb getypt, wanneer ik ineens een hoop lawaai hoor buiten... Terwijl ik opsta om nogmaals buiten te gaan zien wat er gaande is, hoor ik de lerares in paniek mijn naam roepen beneden.

Ik weet direct wat er aan de hand is en ren vervolgens met een sprint de trap af de tuin in. De brand is door de wind in enkele minuten meegenomen onze kant op. Hoge struiken aan de rand van onze tuin hebben vlam gevat en de vuurzee is zeer snel aan het verspreiden.

Met de telefoon in mijn hand om Gunter te verwittigen, neem ik de tuinslang en koppel ik die aan de dichtstbijzijnde waterkraan. Ondertussen hebben alle dames van de weefcursus emmers en schalen bij elkaar gezocht en rennen ze af en aan met water om de grenslijn nat te houden. De vlammen klimmen in een mum van tijd naar 3 a 4 meter hoogte. De rook is inmens en de warmte op afstand voelbaar.

God wat ben ik blij dat we enkele weken geleden het onkruid en hoge gras veelal hebben laten weghalen, in de baan voor ons huis! Met alle macht proberen we de vlammenzee onder controle te krijgen ... Ineens is het hebben van een rietendak toch net iets minder aangenaam!!!

Wanneer Gunter komt aanrijden zijn de hoogste vlammen reeds verdwenen maar is het vuur verder verspreid richting de andere buren. De brandweer is inmiddels verwittigd maar goed... daar hoeven we in korte tijd natuurlijk niets van te verwachten.

Het vuur komt gevaarlijk dichtbij het kippehok ... dus zo snel ik kan spring ik het hok in en sleur de kippen, helaas niet al te zachtzinnig, het hok uit. De hitte daar is bijna niet te dragen. De kippen zijn veilig en lopen trots direct de struiken in, blij met hun grotere omgeving met nog enigszins groen gras.

De hele rand is ondertussen natgemaakt en het vuur lijkt zich naar beneden, heuvel af te verspreiden en niet meer richting huis. Aangezien het vuur zich ook richting de andere buren verspreid, ren ik naar het huis om hen te verwittigen maar helaas wordt daar niet opengedaan. Gelukkig hebben zij geen hoge beplanting dichtbij het huis en zal de brand dus niet zijn weg daarheen vinden.

Het grote gevaar is geweken .... het vuur loopt door maar maakt alleen nog de grasvlakte, beneden onze grond, tot een zwarte massa.

Enkele uren hierna branden er hier en daar nog kleine haardjes en wordt ons zicht nog steeds beperkt door de geweldige rook vorming. Ondertussen zit ik hier ruim 5 uur later achter de computer en kan ik het geknetter en het smeulen nog horen. Kan je je voorstellen hoe de geur is die hier in en om huis hangt...!!!

Vanuit het balkon ruim een uur na de brand

Vanaf de straat beneden de heuvel achter t huis

De omheining van onze tuin na de brand

Vanuit de straat achter het huis, zicht op het huis

Alle foto's zijn genomen op het moment dat het grote gevaar reeds geweken was.

In ieder geval hebben we nu een zeer vruchtbaar stuk grond om de groente tuin op te starten!!!

" Ieder nadeel heb zijn voordeel "

Opnieuw een begrafenis ...

Opnieuw een begrafenis…

Deze keer niet HIV als doodsoorzaak . Het is vreemd om te zeggen maar het lijkt haast een verademing om een andere diagnose te horen. Het verdriet is er zeker niet minder om....

Een hele tijd geleden heb ik het gezin en dus deze man mogen ontmoeten. Een zeer vriendelijke man, die al jaren vecht tegen zijn nierziekte. Ondanks de ellende die zijn ziekte hem veroorzaakt kwam hij erg gedreven over. “Ik moet door voor mijn kinderen want ik houd van hen.” vertelde hij me meer dan eens.

Hij ontving een soort uitkering van de overheid, omdat hij vanwege zijn ziekte niet zou kunnen werken. Helaas ging dit geld volledig op aan taxi ritten naar het ziekenhuis waar hij drie maal per week moest zijn voor de nierdialysen.

Zijn drie kinderen gaan naar een lokale school. Dat zat hem erg dwars. Dolgraag zou hij hebben gezien dat hij de jongens naar een goede school had kunnen sturen waar ze op zijn minst redelijk engels zouden leren.

Het kwam onverwacht, het bericht van zijn overlijden. Na een periode ziekenhuis, agv een stroke, was hij weer thuis en de laatste berichten die we hadden, gaven aan dat hij herstellende was. Ik heb hem niet meer kunnen bezoeken.

Enkele dagen na het overlijden ben ik familie gaan bezoeken. Een aantal mannen zaten buiten bij het vuur. De jongen die door de familie in huis is genomen, komt op ons aflopen en verwelkomt ons. De ruimte die normaal gebruikt wordt als keuken en living is volledig leeggehaald. Culturele gewoonte, wanneer iemand overlijdt wordt alles ontruimd en gepoetst.

In deze ruimte zitten enkele vrouwen op matrasjes op de grond, samen met de vrouw wiens man is overleden. Zij is omwikkeld met dekens en heeft haar gezicht, naar de regels, bedekt met een sluier. Naast haar, in de hoek, staat een brandende kaars en liggen kleren van haar man. Een week krijgt ze de mogelijkheid, voor de begrafenis, om te huilen en te rouwen. Hierna moet ze nog twee weken binnen blijven en dan moet het zijn afgesloten en gaat het leven verder....

Ik ga het rijtje vrouwen af en geef hen om de beurt een hand, enkele dames ken ik van de weaving course. Wanneer ik haar hand in mijn handen neem begint ze hard te huilen. Mijn hart slaat over en een brok in mijn keel hindert me iets te zeggen. Daar zit ik dan op mijn hurken bij de vrouw die net haar lieve man is verloren en het nu wellicht nog zwaarder zal krijgen dan voorheen. Welke zorgen moeten, naast het grote verdriet, in haar hoofd allemaal niet rondspoken?

Een week na het overlijden is de begrafenis. In de verte is het bekende gekleurde tentje al zichtbaar. Een tent aan huis betekend in nederland een feestje ... hier een begrafenis. We nemen plaats op de rijen plastic stoelen in de tent. De dames zitten nog steeds op hun plek in het huisje ... nu bij de kist. Vrouwen in het wit gekleed inclusief witte hoed, muts of sjaal zijn in groot aantal aanwezig. Het uniform van de kerk.

De uitvaart dienst is nog niet gestart maar de klaagliederen zijn al in volle gang. De een na de ander zet een lied in en de menigte haakt in alsof het van te voren zo is afgesproken. Ineens schiet een doek hardhandig aan ons voorbij ... enkele koorleden worden wakker geschud door hun collega’s. Ik vraag me af hoeveel ceremonies ze al gezongen hebben in de afgelopen weken? Op de begraafplaats juist voorbij ons huis, is het ieder weekend een komen en gaan, dus ik kan me voorstellen dat de slaap zijn intrede doet wanneer de ceremonies als het ware een lopende band werk is geworden.

Het koor wurmt zich naar voren en start de officiele ceremonie. Buiten de tent hebben inmiddels vele mensen aangesloten. Op enkele blanken na, wij, zingt iedereen uit volle borst. Het is ongelooflijk hoe die stemmen door de tent en door je lijf heen trillen. Al dansend en zingend wordt plots een rij gevormd en gaat men achter elkaar het huisje in om een laatste groet te brengen aan de overledene. Ook wij worden uitgenodigd en sluiten aan in de rij, weliswaar in stilte en verre van ritmisch of swingend.

Als iedereen terug zijn plaats heeft gevonden wordt de kist de tent binnengebracht. De vrouwen die de hele week hebben gewaakt, verlaten ook het huis en nemen opnieuw plaats op de grond voor de kist. Een mooie kist deze keer en ipv plastic stoelen worden er 2 speciale metalen steunen onder de kist geplaatst.

Een voor een komen, tussen de liederen door, mensen naar voren die een afscheidsrede voordragen. Een familielid, een gebuur, iemand uit de community, een collega, een vriend.
Een vriend die deze man kende uit het ziekenhuis, een lotgenoot. Voor het eerst maak ik mee dat er een vertaler is die speciaal voor de niet zulu- sprekenden, wij dus, de verhalen vertaald naar het engels. (De vertaler verontschuldigt zich op het einde zelfs voor de gemaakte foutjes!)

Zeer indrukwekkend hoe de man verteld over de strijd die hij gestreden heeft samen met zijn vriend en met meerdere, 4 andere lotgenoten.
Ondanks zijn ziekte bleef hij doorwerken voor zijn kinderen ... iets wat later door zijn baas en zoon nogmaals werd herhaald.

De oudste zoon, 17 jaar, komt naar voren. Al snikkend en huilend verteld hij wat zijn vader hem geleerd heeft over het leven en in detail praat hij over het traumatische moment waarop zijn vader in zijn armen overlijd. Hartverscheurend...

In ieder verhaal komt de liefde en zorg voor zijn kinderen naar boven. Het raakt me, steeds hoor ik het hem namelijk zelf weer zeggen; “Ik moet door, ik houd van mijn kinderen”.

Drie uur later en vele vele songs gezongen, eindigd de ceremonie aan huis en is het tijd voor de gang naar de begraafplaats. We laadden de auto vol met mensen, zoals alle aanwezige auto’s worden volgepropt. Achterop twee bakkies, staan de mensen, in hun nette pakken, als vee tegen elkaar gepropt.

Aangekomen op de begraafplaats zit een groep mannen al te wachten bij het graf. Zij hebben waarschijnlijk de hele nacht doorgegraven om het graf klaar te hebben voor de middag. Enkele van hen zijn dronken en storend luidruchtig. Terwijl de andere aanwezige mannen zorg dragen voor het ter aarde brengen van de kist, staan de vrouwen op een afstandje toe te zingen. Deze keer geen gezang gelukkig van andere ceremonies, het is uitzonderlijk maar we zijn de enige op de begraafplaats deze keer. Ik kijk om me heen en zie wel drie graven klaar voor, naar alle waarschijnlijk, ook deze dag.

Het is een luxe begrafenis, er is materiaal aanwezig om de kist te laten zakken en er staat een kleine open “party” tent voor de brandende zon, met een paar plastic stoelen voor de vrouw en haar naasten. Het houten kruis met het nepmetalen bordje, zoals vele graven ernaast, zorgt ervoor dat na de ceremonie niemand meer zal zien hoe duur de begrafenis geweest is.

Het is een happening van alle aanwezigen, iedereen danst mee en de mannen wisselen om beurt af in het scheppen van het zand om het graf te dichten, enkele zelfs op het ritme van de zang. Ik wieg en voel mee maar verder sta ik erbij en kijk ernaar.

Voor me is de jongste telg van de familie op de grond gaan zitten. Hij kijkt me aan, herkent me, lacht en zwaait. Zijn hand zit nog onder het zand, hij heeft juist een handje zand in het graf gegooid.
Weer een kind dat zonder vader zal opgroeien! Hij is 4 a 5 jaar oud, ik hoop van harte dat hij iets heeft meegekregen van de liefdevolle vaderlijke opvoeding. Iets wat de meeste kinderen hier volledig moeten missen. Hij is een van de weinige die in ieder geval, weliswaar voor een veel te korte periode, een vader heeft gekend!

Na de laatste ceremonie brengen we enkele mensen terug naar Molwenie. Ik ben blij dat we niet mee terug gaan naar het huis om te eten. Er zijn heel veel mensen aanwezig en dat wil zeggen dat vele monden gevoed moeten worden. Het hoort bij de cultuur om iedereen van voedsel te voorzien, een volledige maaltijd voor allen. Je kan het niet maken om het niet of met minder te doen, een schande voor de familie. Ziekte en overlijden zijn een grote finaciele zorg die al menigeen in grote problemen gebracht heeft.

Ziekte en overlijden zijn, naast verdriet van het verliezen van een dierbare, een hele grote zorg voor de mensen hier... Dit alles kost klauwen met geld ... wat er gewoonweg niet is!

"Samen schilderen ..."

"Samen Schilderen" ...

Afgelopen zaterdag een workshop samen schilderen in Madimenie. Bij de lokale creche in Madimenie heb ik enkele dagen ervoor uitnodigingen uitgegeven voor de kinderen van Madimenie tussen 4 en 12 jaar. De bedoeling van de middag is om de kinderen samen enkele uurtjes te laten tekenen en schilderen. De dames van de creche zijn bij navraag zeer gewillig in hun medewerking. We mogen de lokatie gebruiken voor de workshop en ze bieden beide aan om mee te komen helpen.

De middag zou starten om 13.00 (na de lunch) dus spreken we met de creche dames af om tussen 12.00 en 12.30 aanwezig te zijn op lokatie.

Aangezien Gunter onze gaste moest afhalen op het vliegveld, lopen Lilian en ik, op zijn afrikaans, bepakt en gezakt vanuit huis naar Madimenie. Een heerlijke wandeling normaal gesproken zonder bagage. Nu zijn Lilian en ik toch zeer zeer blij dat de laatste heuvel en laatste bocht in zicht komen.
We halen drie dronken mannen in die in het zulu ons iets naroepen. Misschien iets naief om met tweeen met volle tassen alleen de township in te lopen?

Iets verlaat 12.40 staat we voor de poort van de creche. Letterlijk voor de poort. Het hek is gesloten en er is niemand te bekennen. Wanneer we even wachten en staan te overleggen wat een volgende stap zal zijn, komen wel al enkele kinderen aangewandeld en blijven op een afstand staan kijken. Ze spreken geen engels en dus komen we er niet direct achter of het een spontane kijk actie is of dat de dametjes en heertjes daadwerkelijk met ons staan te wachten om hun talenten te laten zien op papier. Hun kleding doet verraaden dat het wellicht het laatste zal zijn. Op een zaterdag middag heb ik voorheen nog niet veel kinderen op straat zien lopen in zulke mooie verzorgde kleding.

Onze vriendin uit Madimenie gaat na een telefoontje vervolgens op onderzoek uit. De dame met de sleutel is kennelijk weggeroepen ... en de andere creche dame staat de was te doen voor haar huis en weet van niets. Een van de oudere kinderen wordt erop uitgestuurd om de sleutel te bemachtigen. Gelukkig kunnen we dan ruim een half uur later toch het hek openen en zijn er twee lokale dames zo vriendelijk om ons te assisteren. In de tussentijd zijn er namelijk zo’n 25 kinderen aan komen wandelen en dat zou voor lil en mij een onbegonnen zaak zijn geworden.

Alle kinderen zitten in een mum van tijd aan de kleine tafeltjes, die we hebben mogen lenen van de creche, klaar om hun droom op papier te zetten. In stilte wordt hard gewerkt ... onwennigheid, de taalbarriere en onze huidskleur zorgen voor een timide sfeer.
Dit duurt niet al te lang gelukkig. Wanneer de eerste tekeningen af zijn en hiervan foto’s worden genomen staan ze te dringen om meer papier en om zo stoer mogelijk op de foto te mogen. Lilian en Precious hebben zich ontfermt over de facepaint. Ook hier is het principe van het eerste schaap over de dam merkbaar. Na 15 minuten staan er dikke rijen wachtende kinderen om hen heen.

Ik kijk rond en zie over het algemeen lachende, gezond uitziende vrolijke gezichtjes. Op het eerste oog zien alle kinderen er goed verzorgd uit. Het doet vermoeden dat de ouders de kids op hun best hebben weggestuurd. Alle kids dragen nette, schone en hele kleding. Op zijn minst opvallend te noemen?!
Hier en daar ontmoet ik een paar ogen waar twijfel bij me opkomt. Een niet pluis gevoel komt sterk naar boven. Ik probeer een gesprek aan te knopen ... met hulp van een van de zulu dames. Er komt geen woord, geen kik en geen enkele beweging?!

De rest van de tijd wordt ik beziggehouden met het maken van foto’s van de kinderen met hun tekening, het uitdelen van drinken en het uitdelen van meer en meer papier. De kinderen blijven binnendruppelen ... met het gevolg dat we niet genoeg hebben aan de 50 bekertjes die ik had gekocht en dus moeten spoelen om iedereen te voorzien van ranja.
Gelukkig komen de creche dames alsnog opdagen en hebben we voldoende assistentie. Het doet me erg goed te zien dat de lokale dames ruim in de meerderheid zijn zelfs wanneer onze twee blanke gasten arriveren.

Aan het einde van de middag vang ik tussen neus en lippen op dat er gevraagd wordt om een volgende keer eten mee te brengen. Een van de kinderen is even gaan liggen en is nauwelijks wakker te krijgen. Het verhaal wordt verteld dat ze door haar familie is gestuurd om hier te komen eten?! De manier waarop ze een glas drinken achterover slaat en een mandarijntje verorbert maakt duidelijk zichtbaar dat deze kleine meid al geruime tijd niet veel eten heeft voorgeschoteld gekregen.
Het is niet een hele grote verassing voor me maar het raakt me diep. Hoeveel van deze kinderen hebben, zoals wij normaal zouden denken, om 13.00 lunch gehad? En hoeveel van de kinderen heeft wellicht deze ochtend geeneens een ontbijt genoten? Weer laait de vraag op; “Wat is hulp bieden?” Help je mensen met een geven van een boterham? Waar blijft dan die onafhankelijk? Hoe doorbreken we het patroon van “de blanke die geeft”?

Tegen half vier, na het maken van de 4 grote tekeningen, maken we een einde aan de ondertussen zeer rumoerige kindermiddag. Alle 60 kinderen hebben een heel aantal tekeningen op papier gezet en gaan een stuk opgewekter en losbandiger van de creche vandaan. De dames hebben we, via Monique, een donatie kunnen geven als bedankje voor het openstellen van de lokatie. 3 stapels kinderboeken!

We gaan, met de auto deze keer, op weg naar huis met een tevreden maar ook een dubbel gevoel. De kinderen hebben zich zichtbaar vermaakt, ze zijn een ervaring rijker, de dames van de creche zijn ons dankbaar en vragen naar een vervolg. We hebben kennis gemaakt met de kinderen van Madimenie! De vraag naar voedsel blijft knagen .... en zal me de komende tijd nog wel even bezig houden. Zo ook de donkere sombere ogen die ik heb mogen ontmoeten ....

" Als een vriend een plek nodig heeft om te rusten ..."

"Als een vriend een plek nodig heeft om te rusten bied je hem een hard veldbed aan?!…." (F. Nietzsche)

Enkele weken geleden hebben we kennis gemaakt met een opstartende organisatie “Isolubanto” (= oog van het volk) genaamd.
De organisatie, opgericht door een dame die al vele jaren als vrijwiligster betrokken is in communities, houdt zich met name bezig met homebase care en het opsporen en begeleiden van wezen.

In een gesprek met hen, kwam ter sprake dat de regio waar deze groep mensen opereert een van de armste communities is van Kwazulu Natal.
Een tijd geleden heeft Gunter bedden gedoneerd gekregen van Ikea en direct wisten we hier een goede bestemming voor, Isolubanto!

Het team van Isolubanto heeft gezorgd dat de bedden terecht zouden komen bij de “armste" armen, daar waar de nood het hoogst is.
Samen met het team en enkele vrijwilligers uit onze regio zijn we met bakkie en aanhanger de bedden aan “huis” af gaan leveren en hebben de bedden voor de mensen geinstalleerd.

In de tijd dat ik in Afrika ben en voorheen het land heb bezocht, heb ik veel mogen zien. Maar … wat ik nu voor ogen kreeg is met geen pen te beschrijven.
Ik schrijf, afleveren bij de “huizen”. Huizen kan ik het niet noemen, schuurtjes soms nog niet. Nee, zelfs de varkens zouden we hier niet in laten verblijven.

Medelijden … nee! Medelijden is niet het goede woord. Ongeloof en Respect! Een heel groot respect voor deze mensen, dat voel ik zeker wel!
Hoe is het mogelijk dat, in deze tijd, nog mensen leven in zulke omstandigheden, in erbarmelijke situaties en hier werkelijk een leven leven??? Ik kan er met mijn hoofd niet bij.

Mijn maag draait wanneer ik de hoeveelheid mensen in en om het krotje zie lopen en bedenk dat, wanneer de zon die dag onder zal gaan, al deze mensen onder dit dak zullen slapen. Waar slapen, zo ie zo? Ik kijk rond en zie geen bed, ik zie geen deken, Het enige wat ik zie zijn een rijtje pannen in een hoek, enkele verbranden houtjes op de grond te midden van een zwart geblakkerde circel op de vloer, dat verraad dat daar gekookt zal worden.
Als mijn ogen gewend raken aan de donkere ruimte, zie ik aan de muur enkele gevlochten matjes hangen. Dit zullen de matjes zijn die hen voor de ergste kou van de vloer moet beschermen?!

Naast de blikken krotjes komen we ook in de lemen hutten en rondavels terecht. Een houtwerk met daartussen enkele stenen en een opvulling van gedroogde modder houdt de wind en de felle warme zon buiten. Het strooien dak maakt het tot een echt Afrikaans getint geheel. Binnen is vaak een open, ronde lege ruimte. In enkele hutjes hangt een stuk stof voor het raam ter decoratie, soms staat er een oude doorgezakte stoel en hier en daar zien we in de hoek een hoopje kleding. Dolblij ben ik wanneer ik zie dat sommige gezinnen toch een matras hebben, daar wij alleen een bed met lattenbodem kunnen leveren op dit moment.

Alle mensen zijn even enthousiast als we aankomen lopen in een stoet met iedereen een stukje bed. Iedereen is even verbaasd, wanneer ze zien dat in hun huisje, enkele minuten later, een “echt” bed is opgezet. Blijde gezichten, stralende ogen en een brede glimlach. Zelfs wanneer ze niet meer in het huisje kunnen lopen, de stoel niet meer gebruikt kan worden of zelfs de deur niet meer dan op een kier kan worden geopend. We worden meer dan eens, vriendelijk bedankt en ze danken God voor onze komst.

Er wordt niet gevraagd naar eten, er wordt niet gevraagd naar geld, er wordt niet gevraagd naar ondersteuning van schoolgelden voor de kids. Er wordt bedankt voor wat we te bieden hebben. Er wordt zelfs niet geklaagd over hoe slecht ze het hadden in het liggen op de vloer. Er wordt niet geklaagd over het leveren van 1 bed in een huishouden met misschien wel 10 mensen.
Het lijkt erop dat het woord “klagen” niet voorkomt in hun woordenboek. Respect! Een heel diep respect heb ik mogen voelen.

Het schaamrood was regelmatig zichtbaar op mijn wangen. Schaamte voor de gedachten die door mijn hoofd spelen als ik daar zo sta. Schaamte omdat ik me vereerd voel om dit te mogen zien, om zomaar binnen gelaten te worden in het prive domein van vreemden. Ik schaam me als een dronken man wordt wakker gemaakt en moet opstaan en er naar ons gewezen wordt, alsof wij het zijn, de blanken, waarvoor hij zich als nuchter zou moeten gedragen.
Schaamte om de gedachten die opkomt wanneer ik mijn fotocamera weer boven haal bij het zien van de mooie omgeving en de prachtige gezichten; “Een mooi fotoplaatje?!”.

Ik kijk naar een krotje, gemaakt van golfplaten, hout en blik, aan elkaar gemaakt met ijzerdraad en touwen.Met verbazing probeer ik te begrijpen hoe het kozijn in de wanden is gehangen. Een waar kunstwerk! Ik geniet van de kleuren en bewonder de verscheidenheid aan materiaal en creativiteit waarmee het is gebouwd. Dan ineens dringt het weer door … dit is geen kunst! Dit is een plek waar mensen proberen te overleven en ik voel mijn wangen wederom kleuren.

Ik draai me om … er staan enkele kinderen naar me te lachen en te gebaren dat ze op de foto willen. Ik neem mijn camera in de hand en maak opnieuw een foto … de glimlach op de gezichtjes wordt nog groter als ze op het schermpje zichzelf herkennen. Ik lach terug en voel me kleiner en kleiner worden.

Terug, zittend achter in de aanhanger, stofhappend en de wind gierend in mijn oren, vraag ik me af; “Is dit hulp bieden?”
Ik zie de lachende gezichten van deze mensen weer voor me, ik hoor het lachen van de dames van het Isolubanto team, achter in het bakkie. Zijn doen daadwerkelijk iets voor hun mensen, zij hebben een slaapplaats gegeven. En het is waar … er zijn nu enkele gezinnen die niet meer hoeven te slapen op de koude harde vloer, waardoor ze wellicht beter zijn uitgerust in de morgen, sterker zijn overdag en meer werk kunnen verzetten. De kinderen zullen wellicht minder snel ziek worden, dit hoop ik dan maar!

Het letterlijke veldbed is gebracht … mooi en zinvol?! Een zeer bijzondere dag om nooit meer te vergeten. Nog meer dan voorheen ben ik overtuigd van de noodzaak van de “andere vorm van hulpverlening”. Leuk en soms zinvol om een bijdrage te leveren aan een basis behoefte ... maarre ... er is hier nog zoveel meer nodig om een verandering waar te maken!!!

Ben blij dat ik in de dagen hierna mijn energie weer mag inzetten voor de doelstellingen van Khulani Simunye.

Ik kijk over de heuvels terwijl we over de zandpaden denderen en zie als paddestoelen in een veld de kleine stenen gebouwtjes met twee pijpjes uitstekend boven het dak. Buiten toiletten, aangelegd door de gouverment.



Zouden hier werkelijk nog vele vele krotjes en rondavels worden bijgebouwd?



Volgeladen crossend door de heuvels


De stoet met bed onderdelen ...


Iedereen zijn eigen taak ...


Opzetten van bednr ...






Iedereen zijn eigen schroefje ...


Klaar om te testen ...


"Huis"?


"Huis"?


" Creatieve architect"


"In blijde afwachting ..."



" Volle verbazing ...een groep vreemden?"


De extra smile ...


In stilte ...


Vele toiletblokken voor de toekomst?