Toch weer even fysio.....

Enkele weken geleden kregen we de vraag van iemand uit de community om langs te gaan bij een familie met een jongetje van 9 jaar dat problemen had.

Bij bezoek bleek het jongetje cognitief achter te zijn en lichamelijk beperkingen te hebben. De vraag van de familie was om voor dit kind een school te vinden aangezien de thuissituatie met hem erg moeilijk werd.

Om voor een speciale school in aanmerking te komen is een verslag van een specialist nodig. In deze periode, hadden we een gaste uit nederland, die na het jongetje gezien te hebben, besloot hem financieel te steunen.

Twee weken geleden is het onderzoek en het verslag van de occupational therapist afgerond.Nu zijn we op zoek naar een geschikte school voor hem, t liefst een plaats waar hij door de week kan blijven.

De jongen is cognitief ver achter en heeft een hemiplegie links met als gevolg een minimaal functionerende linkerarm. Het is een zeer vrolijk, sociaal, joch, dat met lichaamstaal enigszins communiceert. Om de arm te stimuleren tot gebruik, contracturen te vermijden en hem enkele vaardigheden aan te leren, zie ik hem nu wekelijks voor fysiotherapie.( Toch weer even fysio!) Ik leer de familie hoe zij de oefeningen dagelijks met hem kunnen voortzetten.



Zoals vele andere kinderen in die omgeving, heeft ook deze jongen geen speelgoed of spellen. Ik heb hem nu een bal, hoepel en tekenmateriaal gegeven zodat hij enigszins gestimuleerd kan worden tot activiteit.



De familie is zeer enthousiast en oefent trouw met de jongen. Het is ongelooflijk wat deze mensen in zo'n situatie doormaken. Ik noem alleen nog maar de weg naar hun huis. De familie woont halverwege een berg. Dit wil zeggen dat zij dagelijks een super smal bergpad afmoeten lopen met de jongen van 9 in hun armen. Een pad waarbij ik, zelfs met handen vrij, nauwelijks op de been kan blijven!

Petje af voor de zorg die deze familie draagt en de manier waarop ze zeer respectvol en liefdevol met de jongen omgaan.....