Op maandag ochtend, na het weekend dat de jongen was overleden, stapten we met drieen de klas binnen. De klas die het afgelopen weekend een klasgenoot verloren had. De stemming was bedrukt.
Rondkijkend in een klaslokaal met kinderen, allen netjes in uniform, stil zittend in hun banken, kon ik me nauwelijks voorstellen dat er buiten deze veilige muren strijd en haat heerst onder hen. Het kost me moeite te zien dat dit de kinderen zijn die in het weekend dronken op straat hangen. Kan er niet bij dat enkele van hen jonge moeders en vaders zijn die een baby thuis hebben bij de grootmoeder. Kan het niet geloven dat eenzelfde kind een mes in de hand heeft genomen en hiermee een jonge knul van het leven heeft beroofd.
De klas is stil. Gunter verteld zijn verhaal; het telefoontje dat we kregen om hulp en de situatie zoals die was toen we aankwamen.
Wiens schuld? Is er schuld? Hebben meer mensen al ooit een dierbare verloren? Wat is de reden geweest? Is er een ooit een reden om te doden? En ja, als de kinderen op school waren geweest op vrijdag had het dan niet gebeurd? Maar zou die veiligheid ook niet buiten de muren van school mogelijk moeten zijn?
Het was stil...op een enkeling na...die durfde te reageren. Waren ze geschokt? Of hebben deze kinderen al zoveel meegemaakt dat dit nauwelijks meer binnenkomt?
Zou het ze nog aan het denken zetten? Of juist aanzetten tot wraak?
Door er te zijn ..hebben we in ieder geval laten zien dat er mensen zijn die om hen geven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten