Afgelopen weekend zijn we met drieen het binnenland in gereden en hebben heerlijk gerelaxed in het geweldige berglandschap. Ik moet wel bekennen dat ik de weeromstandigheden enigszins had onderschat en dus niet echt voorbereid was op de vrieskou in de avond, nacht en vroege morgen. Met alle kleding die ik bij me had in lagen overelkaar aan getrokken was het toch nog aangenaam te noemen.
Zaterdag had Gunter een hele dag mentaal kunnen voorbereiden op de uitdaging die op zondag zou plaatsvinden. Simon, het huispaard van de familie, had zijn vertrouwen gewonnen en dus was hij zondag ochtend klaar om op te stijgen....
Om niet al te snel van stapel te lopen, zouden we beginnen met een uurtje en had men hem een zeeeeeer tam en mak paardje gegeven. De viervoeter was wel erg erg erg sloom, bleek tijdens de rit. Maar goed, vertrouwen was daar en sinds lange tijd heeft hij weer kunnen genieten van de pracht van het paardrijden....Een grote angst overwonnen....een begin is gemaakt....Zeer trots!!!
Een uurtje is natuurlijk veel te kort. Tegen de tijd dat je een beetje gewend bent aan het diertje waar je op zit, is het al weer tijd om af te stijgen. De natuur is er prachtig, het zonnetje was zeer aangenaam en de paardjes goed afgericht. De zadels hadden wel iets comfortabeler gemogen....Nooit eerder gezien, een zadel met in het midden een grote opening waardoor je recht op de wervelkolom van het paard komt te zitten?!
Het gevoel was terug. Het paardenbloed borrelde in mijn lijf...tevens de pijn van het gemis van mijn eigen beestje. Wat een heerlijk gevoel in volle galop de berg op, de wind door je haren. Ik had soms toch even medelijden met een aantal beginners in de groep. Eerste keer te paard en dan zonder enige voorbereiding een gids die hen meenmeemt in volle rengalop! Petje af...T ging soms ECHT hard.
Voor herhaling vatbaar, dat zeker. Een heerlijke rit.... Geloof dat ik op de paardenberg, waar wij wonen, toch eens ga navragen of er mogelijkheden zijn.....
( t linkerpaardje was mijn vriendje voor dat ene uur)
