Ik vroeg aan de man of ik door mocht lopen naar de jongen en kijken hoe het hem verging. Geen probleem! Met tranen achter mijn ogen liep ik door.... het was vreselijk....Nog nooit had ik zoiets gezien. De jongen had een smerig t-shirtje aan, wondjes zichtbaar over zijn hele lijfje, de poep kwam links, rechts, onder en boven uit de pamper die hij duidelijk al geruime tijd aan had. Nog geen halve meter van hem vandaan lag een dode puppie weg te rotten en vliegen zaten overal! De stank was nauwelijks te hebben. Op een meter afstand zat een schreeuwende hond aan een paal gebonden met ontblote tanden naar ons te grommen.
De man vertelde dat "de jongen er niet zo goed uitzag"?!, "hij wil niet drinken". De moeder was al geruime tijd niet komen opdagen en op de vraag wie er op dit moment voor hem zorgde kon hij me niet antwoorden. Ik vroeg of hij een pamper voor me had zodat ik hem kon verschonen maar hij had geen idee. De man sprak nauwelijks engels. Om enig bewijs te hebben wilde ik, hoe lelijk ook, een foto maken van de situatie. Waarschijnlijk had hij mijn vraag niet begrepen....hij had bevestigend geantwoord maar op het moment dat ik de camera tevoorschijn nam ...zei hij "Nee...niet nu...hij ziet er niet uit!"
Heel even heb ik de jongen opgepakt en op zijn dunne beentjes gezet. Hij was vel over been en zo licht als een veertje. Hij kon staan maar stond te wankelen zo zwak als hij was. Dolgraag had ik hem in mijn armen genomen en meegenomen direct meegenomen.
Zo vriendelijk mogelijk en tranen wegslikkend zei ik de man gedag, vroeg hem om N. de dame die voor het kind zorgt te zeggen dat ik was langsgeweest en dat ik binnenkort contact zou opnemen. Met tranen rollend over mijn wangen liep ik terug naar de auto en ben naar huis gereden.
Thuis gekomen hebben we direct de social worker opgebeld... en nauwelijks 2 minuten later zat ik samen met Precious, de dame die ons had ingelicht enkele weken ervoor, opnieuw in de auto om het jongetje te gaan halen.
De mannen waren gelukkig vertrokken toen we aankwamen. Er was alleen een jonge jongen aanwezig. Ik vertelde dat ik het jongetje graag mee wilde nemen om hem te wassen en te verzorgen. Hij vond het geen probleem.
Onmiddelijk toen ik kwam aanlopen stak het jongetje zijn armen naar me uit, ik heb hem in een handdoek gewikkeld en hem meegenomen naar huis. Hij gaf geen kik en keek me alleen met vragende ogen aan.
Thuis gekomen heb ik direct het bad aangezet en hem uit de viezigheid gehesen. Maar al te graag liet hij zich zakken in het schone warme water. Voor het eerst zag ik heel even maar een kleine lach verschijnen. Na de grondige wasbeurt heeft hij nog effe met de badeendjes gespeeld. Het was hartverwarmend. In het water had hij moeite om rechtop te blijven zitten, hij had hiervoor steun nodig van 1 hand. Zwakte?!
Ik nam enkele kleertjes uit de kast waarbij ik inschatte wat hij wellicht zou passen. Inderdaad...iets te groot maar het was te doen. Ik schrok toen ik keek op het label. Het shirtje was voor een baby van 3-6 maanden! Dit kindje was 2 jaar....ik had met eigen ogen zijn geboorte certificaat gezien enkele weken geleden!!!
Als een gulzig vogeltje wat gevoerd wordt door de moeder in het nest hield hij zijn mondje open toen ik een yoghurtje aan hem gaf. In een mum van tijd was het leeg...zelfs een 2de bakje ging erin binnen seconden. Hoe lang was het geleden dat dit buikje iets naar binnen had gekregen???
Heerlijk ruikend en schoon zette ik hem vervolgens samen met de knuffel die ik hem had gegeven in het kinderzitje in de auto en was de tijd gekomen om hem weg te brengen. Graag had ik zelf langer voor hem gezorgd maar we hebben uiteraard de weg te volgen. Op naar de social worker die op me zat te wachten om hem een veilige plaats te geven.
Terwijl de social worker, de papieren in orde maakte, belde met de moeder van het kindje en de dame die hem zou verzorgen, zat ik met hem op schoot te wachten in het kantoor. Hij klemde zich aan me vast en na een tijdje ontspande hij volledig en kwam tegen me aanliggen. Zijn ogen bleven al die tijd wijd opengesperd alsof hij de hele omgeving constant in de gaten hield.
Het is ongelooflijk wat er in een korte tijd met zo'n kind gebeurt! Ook nu,na knuffelen, bij het zien van zichzelf op de camera en het spelen met de knuffel kwam daar ineens die allesomvattende glimlach. Hij keek me recht aan en even, heel even veranderde zijn kleine trieste magere gezichtje......
Daar doe je het toch voor....die liefde, die aandacht, die verzorging, al is het maar voor die paar uur dat je er voor zo'n kleintje kan zijn. En op de eerste plaats er voor zorgen dat hij weg is van de "bizarre" situatie .....
De social worker besloot dat de moeder het kind niet terug zal krijgen voordat ze een goed tehuis voor hem heeft gevonden. Tot die tijd zal het kindje worden ondergebracht in een place of safety. Gelukkig was er plaats voor hem.
Hier moet ik hem vervolgens uit handen geven maar voorlopig blijf ik hem op afstand volgen.
Thuisgekomen hoorde ik van de buurvrouw van het kind, dat ze hem altijd in z'n eentje buiten zag zitten. Ze had eens gevraagd waarom dat zo was. Hij bleek niet binnen te mogen komen. En erger nog, ze heeft met eigen ogen gezien dat dit kleine ventje soms met de hond werd opgesloten in het vervallen hondehok?!.........
Verder geloof ik niet dat ik wil weten wat dit kleine mannetje in zijn jonge leven al heeft moeten doorstaan.
Een ding is zeker ...de komende dagen is hij veilig!
(Het verhaal is niet compleet....enkele weken geleden zijn we voor het eerst betrokken bij dit mannetje. De hele voorgeschiedenis zou teveel worden om helemaal te beschrijven.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten