Wachten, wachten en nog eens wachten.....Het is ongelooflijk hoe rustig al deze mensen blijven zitten. Het wachten lijkt hen niet te storen. De rijen waarin we zitten zijn voor mij een groot raadsel! Geen idee waar je aansluit en waarvoor? Nergens een enkel bordje te vinden met aanwijzingen over loketten of enige andere informatie. Baby's, moeders, ouderen en mensen met een lichamelijke beperking zitten allen stilletjes op de houten banken in afwachting op hun beurt voor het gebouw van home afaire.
Zelf zit ik hier met een moeder van 4 kinderen die al weken thuis nauwelijks nog op komt van bed of bank. Ze heeft moeite haar hoofd rechtop te houden door de pijn in haar nek die is ontstaan enkele weken geleden na een punctie gedaan in het ziekenhuis. Hersenvliesontsteking? Wel een aandoening die hier vaak voorkomt als complicatie van de hiv infectie. Deze moeder wil hier een aanvraag doen voor "child grant" (soort kinderbijslag)voor de jongste zoon en voor een ziekte toeslag.
Van de week heeft ze verteld dat ze zich zorgen maakt om haar kinderen over hoe het zal zijn als ze er niet meer is en dat ze dingen aan het regelen is. Het is moeilijk in t schatten of ze nu werkelijk aan het afscheid nemen is van het leven en voorbereiding treft of in een depressie raakt vanwege 't uitzichtloze bestaan en de complexiteit van haar situatie. Wanneer je naar haar lichaam kijkt zou je niet zeggen dat je te maken hebt met een dame in een terminaal stadium. Maar aids heeft al vele verrassingen laten zien!!!
Binnenkort moet ze terug op controle bij de aidskliniek. Spannend is dat steeds weer...zou er een daling of juist een stijging van het CD4 gehalte hebben plaatsgevonden. De vorige keer was de uitslag niet echt positief en haar situatie is er niet beter op geworden. Gezond voedsel? De stress door de vele zorgen? De pijn die door haar hele lichaam voelbaar is? Volgende week zal ze opnieuw een uitslag krijgen en een gesprek met een van de counselers om haar situatie te bekijken.
Ondertussen vecht ze met zichzelf en voor haar kinderen. Hoe moet het zijn voor een moeder wetende dat ze 4 kinderen en een kleinkind achter gaat laten met niets? Haar moeder laat weten niet voor de kinderen te willen zorgen. Op dit moment houdt de oudste dochter het gezinnetje draaiende. Een zware last! School heeft zij dankzij hulp van buitenaf opnieuw kunnen hervatten na ertussenuit te zijn geweest voor de geboorte van haar zoontje. Ze is 18 jaar, maakt sieraden om te verkopen, gaat naar school, verzorgt haar zoontje, haar zus en broertje, haar zieke moeder en haar grootmoeder die op het eerste oog niet een grote steun vormt.
De oudste zoon is reeds enige tijd uit het gezin geplaatst in een weeshuis in de regio aangezien de dagelijkse kosten voor het hele gezin niet waren op te brengen. Hoe is het voor hem om afgesloten te zijn van zijn eigen familie, wetende dat deze mensen door zo'n moeilijke periode gaan? De moeder zou graag zien dat ooit het gezin weer compleet zal zijn. Hoe moet het voor de kinderen zijn om hun moeder te zien lijden en iedere dag achteruit te zien gaan? Wat gaat er in de kleine hoofdjes om bij de wetenschap dat hun moeder weg gaat vallen? Beseffen zij dat er wellicht geen onderdak en eten voor hen zal zijn? Wat gaat er in de grootmoeder om als zij haar dochter ziek op bed ziet liggen, niet in staat om te zorgen voor haar kleinkinderen?
Een vader is niet in beeld. Geen idee of deze kinderen eenzelfde vader hebben ofdat er wellicht meerdere vaders tot dit gezin behoren. De moeder heeft een tijd een vriend gehad maar dit verliep alles behalve vlotjes. De laatste tijd heb ik niets meer van hem meegekregen en geloof niet dat hij nog betrokken is.
Wat voor toekomst gaat dit gezin tegemoet? Hoe lang zal deze moeder nog moeten strijden.....voor haarzelf....voor haar kinderen?
Vergeleken met andere gezinnen in dezelfde regio is dit gezin ergens nog bevoorrecht hoe vreemd dat ook mag klinken. Deze kinderen worden van buitenaf gesteund. Zij hebben een persoon waar ze terecht kunnen met vragen, hulp en hun verhaal. Bovendien is er voor hen geld van overseas die t mogelijk maakt om ondanks de armoede en ellende naar school te gaan met de nodige stationary en nette passende uniformen. Ze gaan zelfs naar een kwalitatief goede school waar engels wordt onderwezen en dus een arbeidstoekomst dichterbij komt dan voor velen.
Zijn deze kinderen in staat om te leren? Zijn ze in staat om zich te concentreren op het verhaal van de leraar en het maken van het huiswerk of zitten hun hoofdjes vol met de zorg en de ellende van de thuissituatie? De oudste zoon, die thuiskomt af en toe in het weekend en tijdens schoolvakanties, lijkt nonchalant en niet geinteresseerd! De Jongste telg is stil, op zich zelf en lacht zelden. In zijn ogen is de boosheid en het verdriet af te lezen. Soms zie je in zijn spel even de agressie naar boven komen. Hebben zij niet, als alle kinderen op de wereld, het recht om onbezorgd kind te zijn?
Dit verhaal over 1 gezin schrijf ik zittend tussen honderden mensen die niet voor niets naast, achter en voor mij hangen op de banken in een wachtrij bij home afairs! Waar zou de vrouw tegenover mij mee kampen? Wat is de reden van de dame met de okselkrukken om hier aan te kloppen voor hulp? Zou het babytje rechts van mij flesvoeding krijgen met de speciale reden die onmiddelijk in mijn hoofd naar boven komt? Wij zijn met de auto hierheen gereden en worden straks weer opgepikt. Maar hoelang hebben deze mensen vanochtend reeds gelopen om hier aan te sluiten of hebben ze genoeg geld om een taxi te nemen?
Achter mijn rug aan de overkant van de weg, staat het rode gebouw van het dream centre waar ik enkele maanden geleden velen hun laatste levensfase heb zien ingaan. Hoevelen gaan daar binnen niet al te lange tijd naar toe verhuizen? De moeder die naast me zit heeft het al een paar maal ter sprake gebracht. Zou ze daar nog kunnen opknappen of zou het ook voor haar haar laatste verblijfplaats gaan zijn?
We zijn 1,5 bank en inmiddels bijna 2,5 uur verder. Mijn rug begint te zeuren en mijn billen zijn gevoelloos geworden. En dat met een gezond lichaam! Hoe gaat de moeder zich voelen straks als we 4 banken verder zijn? De felle zon wordt gelukkig tegengehouden door het afdak maar de zinderende hitte begint nu ook onder de golfplaten voelbaar te worden. Goh, mensen staan op , de stoelendans wordt hervat...We zijn 3 banken verder dus we zijn dik over de helft, mits er binnen natuurlijk niet nog een verrassing op ons wacht!
Om half 9 deze ochtend hebben we onze billen gezet op de harde banken. Het is 2 uur in de middag en we hebben de rij overleefd. Aangekomen bij het loket bleek dat we voor 3 minuten gekomen waren. Ze kwam naar buiten met een papier in haar handen. Ik vroeg of het geregeld was, ze knikte. Bij de auto aangekomen legde ze uit dat ze een papier had gekregen om door de arts in te laten vullen. Ze had een brief bij zich, geschreven door haar arts met alle informatie die nodig was voor de toeslag.?! Als ik dat geweten had was ik mee naar binnen gestapt. Ik geloof niet dat ik dit zomaar had laten gebeuren. De stoom kwam haast uit mijn oren en dit was niet het gevolg van het warme weer kan ik je verzekeren. De aanvraag voor de kindertoeslag was bij een ander loket met een andere rij. En dit loket was reeds gesloten.
Kortom we maken ons op voor ons volgende afrika uitje..................
Zelf zit ik hier met een moeder van 4 kinderen die al weken thuis nauwelijks nog op komt van bed of bank. Ze heeft moeite haar hoofd rechtop te houden door de pijn in haar nek die is ontstaan enkele weken geleden na een punctie gedaan in het ziekenhuis. Hersenvliesontsteking? Wel een aandoening die hier vaak voorkomt als complicatie van de hiv infectie. Deze moeder wil hier een aanvraag doen voor "child grant" (soort kinderbijslag)voor de jongste zoon en voor een ziekte toeslag.
Van de week heeft ze verteld dat ze zich zorgen maakt om haar kinderen over hoe het zal zijn als ze er niet meer is en dat ze dingen aan het regelen is. Het is moeilijk in t schatten of ze nu werkelijk aan het afscheid nemen is van het leven en voorbereiding treft of in een depressie raakt vanwege 't uitzichtloze bestaan en de complexiteit van haar situatie. Wanneer je naar haar lichaam kijkt zou je niet zeggen dat je te maken hebt met een dame in een terminaal stadium. Maar aids heeft al vele verrassingen laten zien!!!
Binnenkort moet ze terug op controle bij de aidskliniek. Spannend is dat steeds weer...zou er een daling of juist een stijging van het CD4 gehalte hebben plaatsgevonden. De vorige keer was de uitslag niet echt positief en haar situatie is er niet beter op geworden. Gezond voedsel? De stress door de vele zorgen? De pijn die door haar hele lichaam voelbaar is? Volgende week zal ze opnieuw een uitslag krijgen en een gesprek met een van de counselers om haar situatie te bekijken.
Ondertussen vecht ze met zichzelf en voor haar kinderen. Hoe moet het zijn voor een moeder wetende dat ze 4 kinderen en een kleinkind achter gaat laten met niets? Haar moeder laat weten niet voor de kinderen te willen zorgen. Op dit moment houdt de oudste dochter het gezinnetje draaiende. Een zware last! School heeft zij dankzij hulp van buitenaf opnieuw kunnen hervatten na ertussenuit te zijn geweest voor de geboorte van haar zoontje. Ze is 18 jaar, maakt sieraden om te verkopen, gaat naar school, verzorgt haar zoontje, haar zus en broertje, haar zieke moeder en haar grootmoeder die op het eerste oog niet een grote steun vormt.
De oudste zoon is reeds enige tijd uit het gezin geplaatst in een weeshuis in de regio aangezien de dagelijkse kosten voor het hele gezin niet waren op te brengen. Hoe is het voor hem om afgesloten te zijn van zijn eigen familie, wetende dat deze mensen door zo'n moeilijke periode gaan? De moeder zou graag zien dat ooit het gezin weer compleet zal zijn. Hoe moet het voor de kinderen zijn om hun moeder te zien lijden en iedere dag achteruit te zien gaan? Wat gaat er in de kleine hoofdjes om bij de wetenschap dat hun moeder weg gaat vallen? Beseffen zij dat er wellicht geen onderdak en eten voor hen zal zijn? Wat gaat er in de grootmoeder om als zij haar dochter ziek op bed ziet liggen, niet in staat om te zorgen voor haar kleinkinderen?
Een vader is niet in beeld. Geen idee of deze kinderen eenzelfde vader hebben ofdat er wellicht meerdere vaders tot dit gezin behoren. De moeder heeft een tijd een vriend gehad maar dit verliep alles behalve vlotjes. De laatste tijd heb ik niets meer van hem meegekregen en geloof niet dat hij nog betrokken is.
Wat voor toekomst gaat dit gezin tegemoet? Hoe lang zal deze moeder nog moeten strijden.....voor haarzelf....voor haar kinderen?
Vergeleken met andere gezinnen in dezelfde regio is dit gezin ergens nog bevoorrecht hoe vreemd dat ook mag klinken. Deze kinderen worden van buitenaf gesteund. Zij hebben een persoon waar ze terecht kunnen met vragen, hulp en hun verhaal. Bovendien is er voor hen geld van overseas die t mogelijk maakt om ondanks de armoede en ellende naar school te gaan met de nodige stationary en nette passende uniformen. Ze gaan zelfs naar een kwalitatief goede school waar engels wordt onderwezen en dus een arbeidstoekomst dichterbij komt dan voor velen.
Zijn deze kinderen in staat om te leren? Zijn ze in staat om zich te concentreren op het verhaal van de leraar en het maken van het huiswerk of zitten hun hoofdjes vol met de zorg en de ellende van de thuissituatie? De oudste zoon, die thuiskomt af en toe in het weekend en tijdens schoolvakanties, lijkt nonchalant en niet geinteresseerd! De Jongste telg is stil, op zich zelf en lacht zelden. In zijn ogen is de boosheid en het verdriet af te lezen. Soms zie je in zijn spel even de agressie naar boven komen. Hebben zij niet, als alle kinderen op de wereld, het recht om onbezorgd kind te zijn?
Dit verhaal over 1 gezin schrijf ik zittend tussen honderden mensen die niet voor niets naast, achter en voor mij hangen op de banken in een wachtrij bij home afairs! Waar zou de vrouw tegenover mij mee kampen? Wat is de reden van de dame met de okselkrukken om hier aan te kloppen voor hulp? Zou het babytje rechts van mij flesvoeding krijgen met de speciale reden die onmiddelijk in mijn hoofd naar boven komt? Wij zijn met de auto hierheen gereden en worden straks weer opgepikt. Maar hoelang hebben deze mensen vanochtend reeds gelopen om hier aan te sluiten of hebben ze genoeg geld om een taxi te nemen?
Achter mijn rug aan de overkant van de weg, staat het rode gebouw van het dream centre waar ik enkele maanden geleden velen hun laatste levensfase heb zien ingaan. Hoevelen gaan daar binnen niet al te lange tijd naar toe verhuizen? De moeder die naast me zit heeft het al een paar maal ter sprake gebracht. Zou ze daar nog kunnen opknappen of zou het ook voor haar haar laatste verblijfplaats gaan zijn?
We zijn 1,5 bank en inmiddels bijna 2,5 uur verder. Mijn rug begint te zeuren en mijn billen zijn gevoelloos geworden. En dat met een gezond lichaam! Hoe gaat de moeder zich voelen straks als we 4 banken verder zijn? De felle zon wordt gelukkig tegengehouden door het afdak maar de zinderende hitte begint nu ook onder de golfplaten voelbaar te worden. Goh, mensen staan op , de stoelendans wordt hervat...We zijn 3 banken verder dus we zijn dik over de helft, mits er binnen natuurlijk niet nog een verrassing op ons wacht!
Om half 9 deze ochtend hebben we onze billen gezet op de harde banken. Het is 2 uur in de middag en we hebben de rij overleefd. Aangekomen bij het loket bleek dat we voor 3 minuten gekomen waren. Ze kwam naar buiten met een papier in haar handen. Ik vroeg of het geregeld was, ze knikte. Bij de auto aangekomen legde ze uit dat ze een papier had gekregen om door de arts in te laten vullen. Ze had een brief bij zich, geschreven door haar arts met alle informatie die nodig was voor de toeslag.?! Als ik dat geweten had was ik mee naar binnen gestapt. Ik geloof niet dat ik dit zomaar had laten gebeuren. De stoom kwam haast uit mijn oren en dit was niet het gevolg van het warme weer kan ik je verzekeren. De aanvraag voor de kindertoeslag was bij een ander loket met een andere rij. En dit loket was reeds gesloten.
Kortom we maken ons op voor ons volgende afrika uitje..................
1 opmerking:
Hoi Lizzy,
Wat een mooi stukje, vooral ook omdat dit gezin ons erg bezighoud! Ik hoop nog veel van je te mogen lezen, over al je ervaringen en belevenissen. Ik leef met jullie mee...
Liefs Jill.
Ps. Groeten aan Gunter en een knuffel voor Akona, P. & w.
Een reactie posten