Onze plannen in het kort.....

We hebben ondertussen onze plannen op papier gezet. Hieronder is in het kort verwoord wat we willen gaan doen.....



Project Nood Opvang

De HIV/AIDS-epidemie heeft het leven in de eenentwintigste eeuw onherroepelijk veranderd. In veel opzichten overtreft de aids-epidemie alle andere volksziekten uit de geschiedenis. Ze is wel “De grootste humanitaire crisis van alle tijden.” genoemd – miljoenen mensen zijn geïnfecteerd of anderzijds getroffen. Een land als Zuid Afrika met een apartheidsverleden, een grote armoede en, een land waar de sexe-ongelijkheid nog duidelijk waarneembaar is, is zeer vatbaar voor een epidemie als HIV/AIDS.

De levensverwachting daalt, de kindersterfte stijgt, een hele generatie ouders verdwijnt en het aantal kindergezinnen blijft groeien. De dure schoolgelden en de toenemende zorg voor zieke familieleden veroorzaken een uitblijven van persoonlijke groei en ontwikkeling waardoor op zijn beurt HIV/AIDS de armoede vergroot. Uit cijfers van het UNESCO wordt duidelijk dat KwaZulu-Natal het sterkst getroffen gebied is wat betreft de HIV/AIDS problematiek.

Dagelijks hebben we hier te maken met sociale ontwrichtingen en de reacties van de mensen op dit trieste, soms uitzichtloze, bestaan. Ondervoeding, verkrachting en (kinder)mishandelingen zijn de orde van de dag. Het sociaal systeem in Zuid Afrika heeft de afgelopen jaren zeker niet stilgestaan, maar helaas is de problematiek te omvangrijk om op dit moment opgevangen te worden binnen dit systeem.
Vele instanties lopen over en weten gewoon weg niet waar te beginnen.

Het resultaat is dat vele gezinnen die hulp vragen soms weken, maanden moeten wachten voordat gehoor wordt gegeven aan hun schreeuw.
Voor sommigen komt deze hulp helaas te laat en andere blijven gedwongen hangen in een leven met ondervoeding, geweld en misbruik.

Graag willen wij ons inzetten om de vicieuze cirkel waarin dit land zich bevindt mee te helpen doorbreken. Uit de vele hulpvragen die we hebben ontvangen en de observaties die we de afgelopen anderhalf jaar in het veld hebben gedaan is Incognito gegroeid/ontstaan. Incognito is een stichting die zich heeft gevestigd in Crestholme, Durban area, in de prachtige omgeving van “the Valley of thousand hills”. Onze hulp zal met name gericht zijn op de mensen in Molweni – Mathameni – Nqeto – Mbo, de townships rondom Crestholme.

Incognito wil een systeem uitwerken waarin zij de mensen in nood benaderen en hen tot de juiste instanties leidt. Hierbij willen we samenwerking zoeken met lokale instanties en organisaties die de hulp kunnen bieden die op dat moment nodig is.

Daarnaast willen we een programma opstarten dat mensen helpt zichzelf te helpen en daarna de medemens. De bedoeling is om mensen o.a. hun eigen talenten te laten ontdekken, tot creativiteit aan te sporen en educatie aan te bieden waardoor een persoonlijke groei wordt bewerkstelligd om vervolgens een stimulans te geven de verbetering van de toekomst in eigen hand te nemen.

Daar waar organisaties tekort schieten en een dreigende situatie heerst willen we ons graag allereerst richten op het bieden van directe hulp in de vorm van (het opzetten van) een crisis centrum. Het centrum zal een tijdelijke verblijfplaats zijn voor met name “Little People”. Met dit huis willen we kinderen en mensen in acute nood (lees: “gevaar”) opvangen en als sluis optreden voor een verder veilig bestaan.

Op dit moment hebben we reeds een geschikte locatie (huis) voor het centrum aangeboden gekregen. Per 1 april zouden we deze locatie in gebruik kunnen nemen.
Het huis is er, maar moet nog volledig worden ingericht. Uiteraard zijn er vele middelen nodig om dit huis als crisisopvang functioneel te maken.
Hieronder is een eerste opzet gegeven van de inventaris die we nodig achten om het project van start te kunnen laten gaan.

We kunnen dit niet alleen! Vele handen, adviezen en financiële middelen zijn nodig om onze plannen te verwezenlijken. Vandaar dat wij U vragen voor steun en/of support. Mocht U interesse hebben om, in welke vorm dan ook, een steentje bij te willen dragen aan ons project, aarzel niet om ons te contacteren.


Vriendelijke groet Gunter en Lizzy


Inventaris benodigdheden

Algemeen
Verf 100 L
Voedsel R2500-00 P/mnd
Medical R1000-00 P/mnd
Huur huis R5000-00 P/mnd
Water / electriciteit R850-00 P/mnd
Securety R450-00 P/mnd
Verzekering R500-00 P/mnd
Breakages R150-00 P/mnd

Slaapkamers (3)
Gordijnen
Tweepersoonsbed
Stapelbedden
Baby bedjes
Bedlinnen (tweepersoonsbed)
Bedlinnen (stapelbedden)
Bedlinnen (Baby bed)
Kussens
Kledingkasten
Nachtlampjes
Nachtkastjes
Commodes

Woonkamer
Gordijnen
Sofa
Eettafel
Stoelen
Kasten
TV / Radio
DVD speler
Computer
Speelgoed
Telefoons
Telefoon abonnement

Keuken
Gordijnen
Wasmachine
Droogtrommel
Koelkast
Diepvries
Onderhouds produkten
Pannen / kookpotten
Bestek
Borden
Glazen / Mokken
Handdoeken
Stofzuiger
Strijkijzer
Strijkplank

Babyspullen
Fopspeen
Babykleding
Baby flessen
Luiers
Baby voeding
Verschoon doekjes
Maxicosi's / draagzakken

Badkamer
Shampoo
Doucheschuim
Tandpasta
Tandenborstel
Handdoeken
Droogrek
Huid zalf

Personeel
Coordinator
Nacht- / weekenddienst
Verzorgers
Kookhulp
Poetshulp
Trauma begeleiders
Sociale werker

Erger dan een "hondeleven" .....

Zonder enige twijfel liep ik door de opening van de gate. Ik zag het jongetje zitten naast het hutje en me met grote holle ogen aankijken. Er kwam een man het huisje uit gelopen toen ik riep of er iemand thuis was. De dame die voor de jongen zou zorgen, die ik wilde spreken, bleek niet aanwezig te zijn. Zij zou vanochtend zijn vertrokken en die middag terugkomen tegen drie uur.

Ik vroeg aan de man of ik door mocht lopen naar de jongen en kijken hoe het hem verging. Geen probleem! Met tranen achter mijn ogen liep ik door.... het was vreselijk....Nog nooit had ik zoiets gezien. De jongen had een smerig t-shirtje aan, wondjes zichtbaar over zijn hele lijfje, de poep kwam links, rechts, onder en boven uit de pamper die hij duidelijk al geruime tijd aan had. Nog geen halve meter van hem vandaan lag een dode puppie weg te rotten en vliegen zaten overal! De stank was nauwelijks te hebben. Op een meter afstand zat een schreeuwende hond aan een paal gebonden met ontblote tanden naar ons te grommen.

De man vertelde dat "de jongen er niet zo goed uitzag"?!, "hij wil niet drinken". De moeder was al geruime tijd niet komen opdagen en op de vraag wie er op dit moment voor hem zorgde kon hij me niet antwoorden. Ik vroeg of hij een pamper voor me had zodat ik hem kon verschonen maar hij had geen idee. De man sprak nauwelijks engels. Om enig bewijs te hebben wilde ik, hoe lelijk ook, een foto maken van de situatie. Waarschijnlijk had hij mijn vraag niet begrepen....hij had bevestigend geantwoord maar op het moment dat ik de camera tevoorschijn nam ...zei hij "Nee...niet nu...hij ziet er niet uit!"

Heel even heb ik de jongen opgepakt en op zijn dunne beentjes gezet. Hij was vel over been en zo licht als een veertje. Hij kon staan maar stond te wankelen zo zwak als hij was. Dolgraag had ik hem in mijn armen genomen en meegenomen direct meegenomen.

Zo vriendelijk mogelijk en tranen wegslikkend zei ik de man gedag, vroeg hem om N. de dame die voor het kind zorgt te zeggen dat ik was langsgeweest en dat ik binnenkort contact zou opnemen. Met tranen rollend over mijn wangen liep ik terug naar de auto en ben naar huis gereden.

Thuis gekomen hebben we direct de social worker opgebeld... en nauwelijks 2 minuten later zat ik samen met Precious, de dame die ons had ingelicht enkele weken ervoor, opnieuw in de auto om het jongetje te gaan halen.

De mannen waren gelukkig vertrokken toen we aankwamen. Er was alleen een jonge jongen aanwezig. Ik vertelde dat ik het jongetje graag mee wilde nemen om hem te wassen en te verzorgen. Hij vond het geen probleem.

Onmiddelijk toen ik kwam aanlopen stak het jongetje zijn armen naar me uit, ik heb hem in een handdoek gewikkeld en hem meegenomen naar huis. Hij gaf geen kik en keek me alleen met vragende ogen aan.

Thuis gekomen heb ik direct het bad aangezet en hem uit de viezigheid gehesen. Maar al te graag liet hij zich zakken in het schone warme water. Voor het eerst zag ik heel even maar een kleine lach verschijnen. Na de grondige wasbeurt heeft hij nog effe met de badeendjes gespeeld. Het was hartverwarmend. In het water had hij moeite om rechtop te blijven zitten, hij had hiervoor steun nodig van 1 hand. Zwakte?!

Ik nam enkele kleertjes uit de kast waarbij ik inschatte wat hij wellicht zou passen. Inderdaad...iets te groot maar het was te doen. Ik schrok toen ik keek op het label. Het shirtje was voor een baby van 3-6 maanden! Dit kindje was 2 jaar....ik had met eigen ogen zijn geboorte certificaat gezien enkele weken geleden!!!

Als een gulzig vogeltje wat gevoerd wordt door de moeder in het nest hield hij zijn mondje open toen ik een yoghurtje aan hem gaf. In een mum van tijd was het leeg...zelfs een 2de bakje ging erin binnen seconden. Hoe lang was het geleden dat dit buikje iets naar binnen had gekregen???

Heerlijk ruikend en schoon zette ik hem vervolgens samen met de knuffel die ik hem had gegeven in het kinderzitje in de auto en was de tijd gekomen om hem weg te brengen. Graag had ik zelf langer voor hem gezorgd maar we hebben uiteraard de weg te volgen. Op naar de social worker die op me zat te wachten om hem een veilige plaats te geven.

Terwijl de social worker, de papieren in orde maakte, belde met de moeder van het kindje en de dame die hem zou verzorgen, zat ik met hem op schoot te wachten in het kantoor. Hij klemde zich aan me vast en na een tijdje ontspande hij volledig en kwam tegen me aanliggen. Zijn ogen bleven al die tijd wijd opengesperd alsof hij de hele omgeving constant in de gaten hield.

Het is ongelooflijk wat er in een korte tijd met zo'n kind gebeurt! Ook nu,na knuffelen, bij het zien van zichzelf op de camera en het spelen met de knuffel kwam daar ineens die allesomvattende glimlach. Hij keek me recht aan en even, heel even veranderde zijn kleine trieste magere gezichtje......

Daar doe je het toch voor....die liefde, die aandacht, die verzorging, al is het maar voor die paar uur dat je er voor zo'n kleintje kan zijn. En op de eerste plaats er voor zorgen dat hij weg is van de "bizarre" situatie .....

De social worker besloot dat de moeder het kind niet terug zal krijgen voordat ze een goed tehuis voor hem heeft gevonden. Tot die tijd zal het kindje worden ondergebracht in een place of safety. Gelukkig was er plaats voor hem.

Hier moet ik hem vervolgens uit handen geven maar voorlopig blijf ik hem op afstand volgen.

Thuisgekomen hoorde ik van de buurvrouw van het kind, dat ze hem altijd in z'n eentje buiten zag zitten. Ze had eens gevraagd waarom dat zo was. Hij bleek niet binnen te mogen komen. En erger nog, ze heeft met eigen ogen gezien dat dit kleine ventje soms met de hond werd opgesloten in het vervallen hondehok?!.........

Verder geloof ik niet dat ik wil weten wat dit kleine mannetje in zijn jonge leven al heeft moeten doorstaan.

Een ding is zeker ...de komende dagen is hij veilig!

(Het verhaal is niet compleet....enkele weken geleden zijn we voor het eerst betrokken bij dit mannetje. De hele voorgeschiedenis zou teveel worden om helemaal te beschrijven.)

Een persoonlijke noot

Afgelopen week hebben we een ietswat spannende periode doorgemaakt.



Vorige week dinsdag was de 60ste dag van het adoptieproces van Akhona. Binnen de 60 dagen heeft de moeder van een kind het recht terug te komen op de beslissing tot adoptie. Enkele dagen voor het verstrijken van deze 60 dagen kregen we het bericht dat de moeder van Akhona haar adoptie wilde intrekken. Al die tijd was er geen twijfel naar voren gekomen dus het bericht sloeg in als een bom.



Normaal gesproken moet een kind vervolgens binnen 24 uur overgedragen worden aan de ouders. Dat wilde zeggen dat er een mogelijkheid bestond dat de politie Akhona zou kunnen komen ophalen. De gezondheidstoestand van Akhona op dat moment liet veel te wensen over. Haar ademhaling was zeer verstoord, ze had alle spieren nodig om voldoende lucht binnen te krijgen. In de nachten werd ze bijna om het uur in paniek wakker, achteraf kunnen we zeggen doordat ze in lig waarschijnlijk aan niet voldoende zuurstof kwam.



Mijn moedergevoelens werden sterker en sterker. Wat er ook gebeurde we zouden alles uit de kast halen om te voorkomen dat dit kind in deze toestand naar een tochtig, rokerig hutje zou worden gebracht bij de moeder. Dan heb ik het er nog niet eens over wat de reden van haar verblijf hier is!!



Na enkele uren was het grootste gevaar geweken. De moeder gaf aan de adoptie niet te willen voortzetten maar op dit moment het kind ook niet terug te willen. Over een paar jaar misschien?!

We konden weer ademhalen..de dreiging was weg op dit moment. De volgende fasen zouden we wel weer zien.



De week ervoor had ik met Akhona een afspraak met de kinderarts gehad. De primaire oorzaak van haar ziekzijn was niet direct duidelijk maar de rontgenfoto's hadden uitgewezen dat de ademhalingsproblematiek was gelegen in een vernauwing in de ademgang. Met medicijnen zouden we enkele dagen aan kunnen zien of dat verlichting zou geven. Nu, 1 week later, was de ademhaling alleen maar slechter. De paniekaanvallen namen toe zoals hierboven beschreven met name s'nachts.



Vroeg in de ochtend zaten we dus opnieuw bij de kinderarts binnen. De situatie was dusdanig verslechterd dat ze opgenomen werd op de "Little People"ward. Ze kreeg met regelmaat medicijnen via een zuurstofmasker. We zagen haar met het uur opknappen.....Gelukkig!

Dezelfde avond mochten we haar weer mee naar huis nemen en.....die nacht heeft ze voor het eerst sinds hele lange tijd doorgeslapen.



De volgende dag kwam een nieuwe Akhona te voorschijn.Al die tijd was ze toch nog een zonnetje in huis maar nu... Een energieke dame met een eigen willetje!!!



Iedere keer dat ik haar aankijk geniet ik van haar vreugde en ondeugendheid. De oplossing is nog niet gevonden maar ze is in ieder geval weer op het goede pad.



Het proces om de care loopt nog steeds en zal wellicht een lang en moeizaam proces worden...we zullen het zien.

Is het geen Engeltje?????

Een dagje afrika......

Wachten, wachten en nog eens wachten.....Het is ongelooflijk hoe rustig al deze mensen blijven zitten. Het wachten lijkt hen niet te storen. De rijen waarin we zitten zijn voor mij een groot raadsel! Geen idee waar je aansluit en waarvoor? Nergens een enkel bordje te vinden met aanwijzingen over loketten of enige andere informatie. Baby's, moeders, ouderen en mensen met een lichamelijke beperking zitten allen stilletjes op de houten banken in afwachting op hun beurt voor het gebouw van home afaire.

Zelf zit ik hier met een moeder van 4 kinderen die al weken thuis nauwelijks nog op komt van bed of bank. Ze heeft moeite haar hoofd rechtop te houden door de pijn in haar nek die is ontstaan enkele weken geleden na een punctie gedaan in het ziekenhuis. Hersenvliesontsteking? Wel een aandoening die hier vaak voorkomt als complicatie van de hiv infectie. Deze moeder wil hier een aanvraag doen voor "child grant" (soort kinderbijslag)voor de jongste zoon en voor een ziekte toeslag.

Van de week heeft ze verteld dat ze zich zorgen maakt om haar kinderen over hoe het zal zijn als ze er niet meer is en dat ze dingen aan het regelen is. Het is moeilijk in t schatten of ze nu werkelijk aan het afscheid nemen is van het leven en voorbereiding treft of in een depressie raakt vanwege 't uitzichtloze bestaan en de complexiteit van haar situatie. Wanneer je naar haar lichaam kijkt zou je niet zeggen dat je te maken hebt met een dame in een terminaal stadium. Maar aids heeft al vele verrassingen laten zien!!!

Binnenkort moet ze terug op controle bij de aidskliniek. Spannend is dat steeds weer...zou er een daling of juist een stijging van het CD4 gehalte hebben plaatsgevonden. De vorige keer was de uitslag niet echt positief en haar situatie is er niet beter op geworden. Gezond voedsel? De stress door de vele zorgen? De pijn die door haar hele lichaam voelbaar is? Volgende week zal ze opnieuw een uitslag krijgen en een gesprek met een van de counselers om haar situatie te bekijken.

Ondertussen vecht ze met zichzelf en voor haar kinderen. Hoe moet het zijn voor een moeder wetende dat ze 4 kinderen en een kleinkind achter gaat laten met niets? Haar moeder laat weten niet voor de kinderen te willen zorgen. Op dit moment houdt de oudste dochter het gezinnetje draaiende. Een zware last! School heeft zij dankzij hulp van buitenaf opnieuw kunnen hervatten na ertussenuit te zijn geweest voor de geboorte van haar zoontje. Ze is 18 jaar, maakt sieraden om te verkopen, gaat naar school, verzorgt haar zoontje, haar zus en broertje, haar zieke moeder en haar grootmoeder die op het eerste oog niet een grote steun vormt.

De oudste zoon is reeds enige tijd uit het gezin geplaatst in een weeshuis in de regio aangezien de dagelijkse kosten voor het hele gezin niet waren op te brengen. Hoe is het voor hem om afgesloten te zijn van zijn eigen familie, wetende dat deze mensen door zo'n moeilijke periode gaan? De moeder zou graag zien dat ooit het gezin weer compleet zal zijn. Hoe moet het voor de kinderen zijn om hun moeder te zien lijden en iedere dag achteruit te zien gaan? Wat gaat er in de kleine hoofdjes om bij de wetenschap dat hun moeder weg gaat vallen? Beseffen zij dat er wellicht geen onderdak en eten voor hen zal zijn? Wat gaat er in de grootmoeder om als zij haar dochter ziek op bed ziet liggen, niet in staat om te zorgen voor haar kleinkinderen?
Een vader is niet in beeld. Geen idee of deze kinderen eenzelfde vader hebben ofdat er wellicht meerdere vaders tot dit gezin behoren. De moeder heeft een tijd een vriend gehad maar dit verliep alles behalve vlotjes. De laatste tijd heb ik niets meer van hem meegekregen en geloof niet dat hij nog betrokken is.

Wat voor toekomst gaat dit gezin tegemoet? Hoe lang zal deze moeder nog moeten strijden.....voor haarzelf....voor haar kinderen?

Vergeleken met andere gezinnen in dezelfde regio is dit gezin ergens nog bevoorrecht hoe vreemd dat ook mag klinken. Deze kinderen worden van buitenaf gesteund. Zij hebben een persoon waar ze terecht kunnen met vragen, hulp en hun verhaal. Bovendien is er voor hen geld van overseas die t mogelijk maakt om ondanks de armoede en ellende naar school te gaan met de nodige stationary en nette passende uniformen. Ze gaan zelfs naar een kwalitatief goede school waar engels wordt onderwezen en dus een arbeidstoekomst dichterbij komt dan voor velen.

Zijn deze kinderen in staat om te leren? Zijn ze in staat om zich te concentreren op het verhaal van de leraar en het maken van het huiswerk of zitten hun hoofdjes vol met de zorg en de ellende van de thuissituatie? De oudste zoon, die thuiskomt af en toe in het weekend en tijdens schoolvakanties, lijkt nonchalant en niet geinteresseerd! De Jongste telg is stil, op zich zelf en lacht zelden. In zijn ogen is de boosheid en het verdriet af te lezen. Soms zie je in zijn spel even de agressie naar boven komen. Hebben zij niet, als alle kinderen op de wereld, het recht om onbezorgd kind te zijn?

Dit verhaal over 1 gezin schrijf ik zittend tussen honderden mensen die niet voor niets naast, achter en voor mij hangen op de banken in een wachtrij bij home afairs! Waar zou de vrouw tegenover mij mee kampen? Wat is de reden van de dame met de okselkrukken om hier aan te kloppen voor hulp? Zou het babytje rechts van mij flesvoeding krijgen met de speciale reden die onmiddelijk in mijn hoofd naar boven komt? Wij zijn met de auto hierheen gereden en worden straks weer opgepikt. Maar hoelang hebben deze mensen vanochtend reeds gelopen om hier aan te sluiten of hebben ze genoeg geld om een taxi te nemen?

Achter mijn rug aan de overkant van de weg, staat het rode gebouw van het dream centre waar ik enkele maanden geleden velen hun laatste levensfase heb zien ingaan. Hoevelen gaan daar binnen niet al te lange tijd naar toe verhuizen? De moeder die naast me zit heeft het al een paar maal ter sprake gebracht. Zou ze daar nog kunnen opknappen of zou het ook voor haar haar laatste verblijfplaats gaan zijn?

We zijn 1,5 bank en inmiddels bijna 2,5 uur verder. Mijn rug begint te zeuren en mijn billen zijn gevoelloos geworden. En dat met een gezond lichaam! Hoe gaat de moeder zich voelen straks als we 4 banken verder zijn? De felle zon wordt gelukkig tegengehouden door het afdak maar de zinderende hitte begint nu ook onder de golfplaten voelbaar te worden. Goh, mensen staan op , de stoelendans wordt hervat...We zijn 3 banken verder dus we zijn dik over de helft, mits er binnen natuurlijk niet nog een verrassing op ons wacht!

Om half 9 deze ochtend hebben we onze billen gezet op de harde banken. Het is 2 uur in de middag en we hebben de rij overleefd. Aangekomen bij het loket bleek dat we voor 3 minuten gekomen waren. Ze kwam naar buiten met een papier in haar handen. Ik vroeg of het geregeld was, ze knikte. Bij de auto aangekomen legde ze uit dat ze een papier had gekregen om door de arts in te laten vullen. Ze had een brief bij zich, geschreven door haar arts met alle informatie die nodig was voor de toeslag.?! Als ik dat geweten had was ik mee naar binnen gestapt. Ik geloof niet dat ik dit zomaar had laten gebeuren. De stoom kwam haast uit mijn oren en dit was niet het gevolg van het warme weer kan ik je verzekeren. De aanvraag voor de kindertoeslag was bij een ander loket met een andere rij. En dit loket was reeds gesloten.
Kortom we maken ons op voor ons volgende afrika uitje..................