Keuzes maken, waarop baseren we de beslissing?
Een tijd geleden gaf ik het mooie bericht dat een jongetje met een handicap zijn eerste schooldagen mocht beleven.
Probeer je eens voor te stellen.
Een huisje met 4 kleine kamertjes, een grootmoeder, haar drie broers, een mentaal gehandicapte broer, haar .... dochters en ...zonen, haar .... kleinkinderen. Allemaal wonend in dit bijzondere huisje.
Een persoon werkt voor 4 dagen, verder geen inkomen. Voor enkele kinderen ontvangt ze kinderbijslag. Een van haar kleinkinderen heeft een mentale en fysieke handicap. Het jongetje is ... jaar. Hij praat niet, maakt geluiden, is nauwelijks trainbaar, is niet zindelijk en zijn linkerarm is niet functioneel. Hij heeft veel zorg nodig. Voor hem krijgt de familie extra geld van de overheid . Een driedubbele kindertoeslag.
Het gezin roept hulp in. Ze willen graag begeleiding voor de kleine jongen. De zorg iedere dag voor hem wordt erg zwaar.
De mogelijkheid doet zich voor om hem naar een school te laten gaan voor vier halve dagen in de week. De familie is dolblij. De moeder moet hem naar school brengen, alleen in de taxi daar is hij te kwetsbaar voor. Speciaal vervoer bestaat hier niet. Ze moet zo ie zo mee naar school om het programma mee te volgen om de symbolen die hij leert ook thuis te gebruiken. De enige mogelijkheid om hem iets aan te leren is herhaling herhaling herhaling. Een engelen geduld is nodig. Thuis spreekt de hele familie Zulu. Het gros van de leerstof op de school is in engels, niet gemakklijk te volgen voor de moeder om ook al spreekt ze een beetje engels.
Op school wordt verwacht dat eten en drinken van thuis wordt meegenomen. Dit geld ook voor pampers en andere zorg benodigdheden. Thuis loopt de jongen vaak in zijn blootje rond om geld voor pampers uit te sparen. Normaal gesproken wordt er pap gegeven aan de kinderen van de familie. De moeder neemt iedere dag naar school een nette maaltijd mee voor zoon. Ze schaamt zich voor de beperkte maaltijden die ze thuis moet voorschotelen. Gelukkig heeft ze van enkele sponsors wat kleding gekregen voor de jongen. Alle andere kinderen in zijn klas zien er altijd netjes uit, ze kan het niet maken om hem in kapotte kleding naar school te sturen.
Een deel van het schoolgeld wordt door liefdevolle mensen aan haar geschonken. Helaas komt een groot gedeelte voor haar eigen rekening. Zo ook de transport kosten, de pampers, het eten en drinken wat ze extra voor hem meebrengt. Door dat ze iedere dag van huis weg is kan ze ook niet helpen in het huishouden. Voorheen kon het gezin voorzien worden van voedsel door het extra geld wat binnenkomt via haar zoontje. Nu lijkt alles op te gaan voor de ene kleine jongen.
School belangrijk? Ja ik zou het wel zeggen. Zou het nuttig zijn dat de jongen leert naar het toilet te gaan zodat hij niet tot in volwassenheid in pampers blijft lopen? Zou het niet prettig zijn voor hem om enkele symbolen te leren om in ieder geval iets te kunnen communiceren? Ook al leert hij enkele communicatie handelingen, waar kan hij naartoe als hij volwassen is? Zelfstandig eten en met een lepel eten van belang? Waarom eet de rest van de familie met de hand? En hoe zit het met koken dan?
Ze besluit de school af te zeggen. Misschien is het toch niet voor hen besteed?!
zaterdag 27 december 2008
dinsdag 9 december 2008
Jeugd Centrum annex Crisis Opvang in vlammen...
We hebben juist het avondeten achter de kiezen en ik wil beginnen met de afwas. Mijn telefoon gaat .. een paniekerige stem verteld dat het jeugdcentrum in brand staat. Mijn hart slaat over. Ik hoor een hoop lawaai en ineens een schreeuw ... het dak stort in, wordt geroepen. “ Ik heb de brandweer gebeld maar ze zijn er nog steeds niet!!!” Het enige wat ik kan zeggen is dat we er direct aankomen. Gunter heeft de sleutel van de auto al in handen...
Achter ons huis op het zandpad zien we de vlammen al in de verte... mijn god .. het hele gebouw moet in lichter laaie staan, de brand is enorm! De jongen aan de telefoon kon me niet vertellen of er nog mensen in het gebouw waren, mijn maag draait..
Wanneer we arriveren bij het centrum komt ook net de eerste brandweer wagen aanrijden. Vele mensen staan buiten de poort te kijken naar de vuurzee. Ik krijg een brok in mijn keel en vind geen woorden .... De mensen zien er verslagen uit. Enkele bekenden komen op me af lopen, verward en vol ongeloof. Eindelijk komt het bericht dat er niemand in het gebouw is en niemand gewond is geraakt, de steen in mijn buik verdwijnt.
Er zou een man binnen zijn gelopen, het vuur hebben aangestoken en zijn weggerend?! Vele mensen spreken me aan. “ Wie doet nu zoiets?” “ Wat nu, Lizz, wat nu, we hebben weer geen onderdak, waar slapen we vanacht?” “ Morgen moet ik gaan werken, heb je enkele kleren voor me, kan je iets regelen?”
Ook de counselor komt op me af lopen. “ Daar staan we weer... begrijp jij het nog?” Wie neemt nu zoiets, een gebouw van de community?” Nee, ik begrijp het niet meer! Allerlei speculaties gaan de ronde. Is het een dronkaard die kwaad wil, is het een politiek spelletje wat hier gespeeld wordt, is het jalouzie onder de mensen? De vraag is of we het ooit de echte waarheid zullen weten?!
De sfeer is onbehaaglijk en vreemd. Ik sta tussen de mensen waarvan ik vele gezichten ken van het verblijf in het centrum. Toch vertrouw ik even niemand. Terwijl de een me een knuffel geeft voel ik ogen van de ander prikken in mijn rug. Wordt het gemeend of speelt men een spelletje? Wat gaat er in de hoofden van deze mensen om? Er wordt veel gezegd maar helaas mis ik het meeste vanwege de taalbarriere.
Even een lastige positie. Aan de ene kant heb ik intens opgetrokken met de mensen die in het centrum verblijven maar moet ik afstand houden inverband met wantrouwen en veiligheid. Aan de andere kant ken ik de mensen die de organisatie op zich nemen, zoals de counselor en CIC maar wil ik me daar niet teveel in mengen.
Iets later voel ik me opnieuw ongemakkelijk. Iemand komt me vertellen dat er een doodsbedreiging wordt geuit naar enkele mensen en dat die personen Molweni willen verlaten! Jeetje ... ik heb geen idee hoe serieus ik het moet nemen maar de vuurzee aanschouwende is het duidelijk dat dit een vreemd wereldje is! Gelukkig is de waarschuwing geuit en kunnen maatregelen worden getroffen.
Later op de avond wanneer de vlammen zijn gedoofd, hebben we duidelijk wie voor de nacht onderdak nodig hebben en is er een beschikbare plaats gevonden. We helpen de mensen naar de volgende shelter en voorzien ze van matrassen, dekens en voedsel. Opnieuw is er binnen een mum van tijd noodhulp geboden.
Na middernacht kunnen we naar huis ... de mensen zijn voorlopig weer voorzien! De komende dagen zullen we wel weer horen waar we staan en welke hulp geboden kan en moet worden.
Achter ons huis op het zandpad zien we de vlammen al in de verte... mijn god .. het hele gebouw moet in lichter laaie staan, de brand is enorm! De jongen aan de telefoon kon me niet vertellen of er nog mensen in het gebouw waren, mijn maag draait..
Wanneer we arriveren bij het centrum komt ook net de eerste brandweer wagen aanrijden. Vele mensen staan buiten de poort te kijken naar de vuurzee. Ik krijg een brok in mijn keel en vind geen woorden .... De mensen zien er verslagen uit. Enkele bekenden komen op me af lopen, verward en vol ongeloof. Eindelijk komt het bericht dat er niemand in het gebouw is en niemand gewond is geraakt, de steen in mijn buik verdwijnt.
Er zou een man binnen zijn gelopen, het vuur hebben aangestoken en zijn weggerend?! Vele mensen spreken me aan. “ Wie doet nu zoiets?” “ Wat nu, Lizz, wat nu, we hebben weer geen onderdak, waar slapen we vanacht?” “ Morgen moet ik gaan werken, heb je enkele kleren voor me, kan je iets regelen?”
Ook de counselor komt op me af lopen. “ Daar staan we weer... begrijp jij het nog?” Wie neemt nu zoiets, een gebouw van de community?” Nee, ik begrijp het niet meer! Allerlei speculaties gaan de ronde. Is het een dronkaard die kwaad wil, is het een politiek spelletje wat hier gespeeld wordt, is het jalouzie onder de mensen? De vraag is of we het ooit de echte waarheid zullen weten?!
De sfeer is onbehaaglijk en vreemd. Ik sta tussen de mensen waarvan ik vele gezichten ken van het verblijf in het centrum. Toch vertrouw ik even niemand. Terwijl de een me een knuffel geeft voel ik ogen van de ander prikken in mijn rug. Wordt het gemeend of speelt men een spelletje? Wat gaat er in de hoofden van deze mensen om? Er wordt veel gezegd maar helaas mis ik het meeste vanwege de taalbarriere.
Even een lastige positie. Aan de ene kant heb ik intens opgetrokken met de mensen die in het centrum verblijven maar moet ik afstand houden inverband met wantrouwen en veiligheid. Aan de andere kant ken ik de mensen die de organisatie op zich nemen, zoals de counselor en CIC maar wil ik me daar niet teveel in mengen.
Iets later voel ik me opnieuw ongemakkelijk. Iemand komt me vertellen dat er een doodsbedreiging wordt geuit naar enkele mensen en dat die personen Molweni willen verlaten! Jeetje ... ik heb geen idee hoe serieus ik het moet nemen maar de vuurzee aanschouwende is het duidelijk dat dit een vreemd wereldje is! Gelukkig is de waarschuwing geuit en kunnen maatregelen worden getroffen.
Later op de avond wanneer de vlammen zijn gedoofd, hebben we duidelijk wie voor de nacht onderdak nodig hebben en is er een beschikbare plaats gevonden. We helpen de mensen naar de volgende shelter en voorzien ze van matrassen, dekens en voedsel. Opnieuw is er binnen een mum van tijd noodhulp geboden.
Na middernacht kunnen we naar huis ... de mensen zijn voorlopig weer voorzien! De komende dagen zullen we wel weer horen waar we staan en welke hulp geboden kan en moet worden.
zondag 23 november 2008
Oproep voor vertaling...
Aangezien ik steeds mensen om me heen krijg die geen nederlands verstaan zou ik mijn weblog ook graag in het engels schrijven. Helaas ontbreekt het mij aan tijd om naast de nederlandse versie ook een vertaling te maken naar het engels.
Mocht iemand zich geroepen voelen mij hierin te ondersteunen .. Dolgraag!!!
Mocht iemand zich geroepen voelen mij hierin te ondersteunen .. Dolgraag!!!
vrijdag 21 november 2008
7 dagen in een dag.....
7 Dagen voorbij …voor mijn gevoel 1 hele lange dag.
Het dringt nog nauwelijks tot me door wat er is gebeurt deze dagen. Niet alleen de storm met zijn achterlatende ravage maar ook het hele politieke spel en de nog steeds bestaande naweeen van de apartheid, hebben me aardig in verwarring gebracht. Tegelijkertijd heb ik een bijzonder gevoel van saamhorigheid en gelijkheid ervaren in de dagen dat ik naast de lokale bevolking heb mogen staan.
Nadat we met verwondering hadden staan kijken naar de zwarte bizarre hemel buiten in de tuin, moesten we schuilen voor de regen en wind. Gunter grapte nog met de woorden dat hij eindelijk de afrikaanse regenbuien weer herkende?!
Een klein half uurtje later zat ik samen met Henk Jan in de auto op weg naar Pinetown. Een paar kilometer van huis vandaan wisten we niet wat we zagen; gigantische bomen als luciferhoutjes afgebroken liggend over de weg, daken van villa’s verdwenen, metalen poorten en stenen omheiningen weggevaagd.
Henk Jan en ik keken elkaar vol ongeloof aan en onze gedachten waren onmiddelijk bij de mensen aan de andere kant van de berg. Ik moest Gunter bellen ... als dit natuurgeweld Molweni en Mademeni zou hebben bereikt....??? Zijn telefoon lag in de auto maar gelukkig was hij via de huistelefoon bereikbaar. Hij zou gaan checken. Even later het slechte bericht dat inderdaad de orkaan door Molweni was getrokken....
Zo snel als ik kon heb ik gedaan wat ik moest doen en vlogen we door naar het getroffen gebied. Minuten leken uren...Aangekomen in Molweni werd me langzaam duidelijk dat hier vele vele mensen slachtoffer waren geworden van deze enorme oerkracht. In iedere richting waar je keek zwaailichten en zoekende mensen. Het regende pijpestelen ...de eerste berichten van de doden kwamen binnen. Dit trieste beeld zal ik niet snel vergeten.
Na de kinderen te hebben afgezet thuis en enkele telefoontjes te hebben gepleegd voor hulp, terug naar Molweni ... thuiszitten was geen optie! Van de community hal werden de mensen doorverwezen naar een dichtbijstaande school, die overigens ook gedeeltelijk was geraakt. Aangezien op deze plaats al snel een chaos ontstond besloten we samen met de begeleiders van het Jeugd Centrum, een crisiscentrum te starten in het gebouw van het jeugd centrum.
Vanaf dat moment geen stil staan meer ... Terwijl Gunter zich met netwerking, de donaties en voedsel distributie bezig hield heb ik samen met de jeugdleiders de organisatie van de crisisopvang op me genomen. Al snel was er samen met andere lokale organisaties, kerken en particulieren een rescue team gevormd om alle krachten te bundelen en systeem te brengen in de hulp.
In het jeugd centrum hebben gemiddeld zo’n 60 mensen onderdak gevonden. Met name vrouwen met kinderen. De enkele mannen die er verblijven gaan overdag de community in voor de renovatie en heropbouw van de huizen. Na enkele dagen kwamen er nog enkele mensen bij die in eerste instantie in de ziekenhuizen verbleven. Een van de vrouwen heeft haar zoon verloren in de storm.
Vanaf de eerste dag hebben we ook hier, lokaal, een team opgezet om alles in goede banen te leiden. Een geweldig team moet ik zeggen! Ondanks de ellende, het slechte weer en de externe problemen die we voor de voeten kregen, liep alles aardig gesmeerd en hebben we zelfs plezier gemaakt samen. Via de meetingen van Gunter kreeg ik alle info van het grote rescue plan door en kon ik deze informatie vervolgens delen met de mensen in het centrum.
Het was zeer indrukwekkend. Blanken die massaal, persoonlijk, spullen komen brengen in een gebied waar ze normaal niet “durven” komen, sommige in tranen. Indiers, van verre, die met enorme hoeveelheden bereid voedsel, dagen rond hebben gereden om de mensen te voorzien van eten. Vele getroffenen bleven namelijk bij hun geruineerde huizen uit angst voor het stelen van de weinige spullen die men nog heeft. Een dame die met twee zakken kleding aan komt lopen na zeker een wandeling van anderhalf uur, delend met haar community, terwijl ze zelfs vast nauwelijks iets over teveel heeft voor haar eigen familie...
Na de eerste acute fase in bijna volledige harmonie... een fase van machtstrijd, criminaliteit, frustratie, vermoeidheid, en een gevoelige herinnering aan het appartheidsverleden. Nauwelijks te overzien zo complex ... en soms pijnlijk. Maar o zo boeiend!
“ No one grows intellectually by only talking to people who already think the way they do – we grow by arguing about things and debatting matters. We grow by talking to people who differ from us in important ways.”
I have learned soo much these days!
Bij iedere ronde, rijdend door het getroffen gebied, tussen de puinhopen, nog steeds ongeloof dat dit heeft kunnen gebeuren in een regio waar mensen al reeds moeite hadden met overleven, waar mensen al nauwelijks middelen bezitten en waar vele families al veel te vaak de dood onder ogen moeten zien.
Het vertrouwen hebben in het feit dat alles een reden heeft, zelfs een ramp als deze, is op een moment als dit, even moeilijk te vatten....
Vrijdag midden op de dag...
Een paar uur later.... in Molweni
Foto's zeggen voldoende...
De heropbouw direct gestart...
Opvang in het Jeugd Centrum...
Samenwerking...
Het dringt nog nauwelijks tot me door wat er is gebeurt deze dagen. Niet alleen de storm met zijn achterlatende ravage maar ook het hele politieke spel en de nog steeds bestaande naweeen van de apartheid, hebben me aardig in verwarring gebracht. Tegelijkertijd heb ik een bijzonder gevoel van saamhorigheid en gelijkheid ervaren in de dagen dat ik naast de lokale bevolking heb mogen staan.
Nadat we met verwondering hadden staan kijken naar de zwarte bizarre hemel buiten in de tuin, moesten we schuilen voor de regen en wind. Gunter grapte nog met de woorden dat hij eindelijk de afrikaanse regenbuien weer herkende?!
Een klein half uurtje later zat ik samen met Henk Jan in de auto op weg naar Pinetown. Een paar kilometer van huis vandaan wisten we niet wat we zagen; gigantische bomen als luciferhoutjes afgebroken liggend over de weg, daken van villa’s verdwenen, metalen poorten en stenen omheiningen weggevaagd.
Henk Jan en ik keken elkaar vol ongeloof aan en onze gedachten waren onmiddelijk bij de mensen aan de andere kant van de berg. Ik moest Gunter bellen ... als dit natuurgeweld Molweni en Mademeni zou hebben bereikt....??? Zijn telefoon lag in de auto maar gelukkig was hij via de huistelefoon bereikbaar. Hij zou gaan checken. Even later het slechte bericht dat inderdaad de orkaan door Molweni was getrokken....
Zo snel als ik kon heb ik gedaan wat ik moest doen en vlogen we door naar het getroffen gebied. Minuten leken uren...Aangekomen in Molweni werd me langzaam duidelijk dat hier vele vele mensen slachtoffer waren geworden van deze enorme oerkracht. In iedere richting waar je keek zwaailichten en zoekende mensen. Het regende pijpestelen ...de eerste berichten van de doden kwamen binnen. Dit trieste beeld zal ik niet snel vergeten.
Na de kinderen te hebben afgezet thuis en enkele telefoontjes te hebben gepleegd voor hulp, terug naar Molweni ... thuiszitten was geen optie! Van de community hal werden de mensen doorverwezen naar een dichtbijstaande school, die overigens ook gedeeltelijk was geraakt. Aangezien op deze plaats al snel een chaos ontstond besloten we samen met de begeleiders van het Jeugd Centrum, een crisiscentrum te starten in het gebouw van het jeugd centrum.
Vanaf dat moment geen stil staan meer ... Terwijl Gunter zich met netwerking, de donaties en voedsel distributie bezig hield heb ik samen met de jeugdleiders de organisatie van de crisisopvang op me genomen. Al snel was er samen met andere lokale organisaties, kerken en particulieren een rescue team gevormd om alle krachten te bundelen en systeem te brengen in de hulp.
In het jeugd centrum hebben gemiddeld zo’n 60 mensen onderdak gevonden. Met name vrouwen met kinderen. De enkele mannen die er verblijven gaan overdag de community in voor de renovatie en heropbouw van de huizen. Na enkele dagen kwamen er nog enkele mensen bij die in eerste instantie in de ziekenhuizen verbleven. Een van de vrouwen heeft haar zoon verloren in de storm.
Vanaf de eerste dag hebben we ook hier, lokaal, een team opgezet om alles in goede banen te leiden. Een geweldig team moet ik zeggen! Ondanks de ellende, het slechte weer en de externe problemen die we voor de voeten kregen, liep alles aardig gesmeerd en hebben we zelfs plezier gemaakt samen. Via de meetingen van Gunter kreeg ik alle info van het grote rescue plan door en kon ik deze informatie vervolgens delen met de mensen in het centrum.
Het was zeer indrukwekkend. Blanken die massaal, persoonlijk, spullen komen brengen in een gebied waar ze normaal niet “durven” komen, sommige in tranen. Indiers, van verre, die met enorme hoeveelheden bereid voedsel, dagen rond hebben gereden om de mensen te voorzien van eten. Vele getroffenen bleven namelijk bij hun geruineerde huizen uit angst voor het stelen van de weinige spullen die men nog heeft. Een dame die met twee zakken kleding aan komt lopen na zeker een wandeling van anderhalf uur, delend met haar community, terwijl ze zelfs vast nauwelijks iets over teveel heeft voor haar eigen familie...
Na de eerste acute fase in bijna volledige harmonie... een fase van machtstrijd, criminaliteit, frustratie, vermoeidheid, en een gevoelige herinnering aan het appartheidsverleden. Nauwelijks te overzien zo complex ... en soms pijnlijk. Maar o zo boeiend!
“ No one grows intellectually by only talking to people who already think the way they do – we grow by arguing about things and debatting matters. We grow by talking to people who differ from us in important ways.”
I have learned soo much these days!
Bij iedere ronde, rijdend door het getroffen gebied, tussen de puinhopen, nog steeds ongeloof dat dit heeft kunnen gebeuren in een regio waar mensen al reeds moeite hadden met overleven, waar mensen al nauwelijks middelen bezitten en waar vele families al veel te vaak de dood onder ogen moeten zien.
Het vertrouwen hebben in het feit dat alles een reden heeft, zelfs een ramp als deze, is op een moment als dit, even moeilijk te vatten....
Vrijdag midden op de dag...
Een paar uur later.... in Molweni
Foto's zeggen voldoende...
De heropbouw direct gestart...
Opvang in het Jeugd Centrum...
Samenwerking...
woensdag 19 november 2008
Molweni, een rampgebied ...
Afgelopen vrijdagmiddag is er een zware storm over Molweni heen gekomen. Een orkaan heeft zo'n 300 huisjes weggevaagd, 8 mensen zijn overleden en zo'n 1500 mensen zijn getroffen.
Op dit moment staan we van smorgens vroeg tot savonds laat in het veld om mensen op te vangen en noodhulp te verrichten. Helaas hebben we weinig tijd om te berichten hoe het er hier aan toe gaat ....
Enkele mensen in Nederland proberen zover als mogelijk op de hoogte te blijven en delen deze info via hun weblog.
Mocht je enigszins op de hoogte willen blijven, kijk dan even op de links in Nederland.
Ik hoop spoedig een bericht te kunnen plaatsen met enige informatie!
Op dit moment staan we van smorgens vroeg tot savonds laat in het veld om mensen op te vangen en noodhulp te verrichten. Helaas hebben we weinig tijd om te berichten hoe het er hier aan toe gaat ....
Enkele mensen in Nederland proberen zover als mogelijk op de hoogte te blijven en delen deze info via hun weblog.
Mocht je enigszins op de hoogte willen blijven, kijk dan even op de links in Nederland.
Ik hoop spoedig een bericht te kunnen plaatsen met enige informatie!
donderdag 6 november 2008
Documenten of advocado's ...
Op pad met de vrijwilligers.
Door het mooie werk van de vrijwilligers liggen er nu zo’n twintigtal files te wachten om afgewerkt te worden. Vele aanvragen zijn niet eenvoudig en behoeven meerdere documenten om de aanvraag voor registratie te kunnen doen.
Volwassenen die geen bewijs van bestaan hebben en geen enkel familielid meer dit een bewijslast zouden kunnen schrijven. Kinderen die geen ouders meer hebben, geen medische kaart, niet naar school gaan en door een niet-familielid worden opgevangen...geen enkel bewijs dus van bestaan! Dit vergt een hoop werk en met name heel veel tijd! Zeker hier, waar mensen het niet gewoonzijn om meerdere stappen tegelijk te nemen en dus alle documenten om de beurt verzamelen met soms tussenpozen van weken.
De vrijwilligers hebben vele meters gelopen om de files zo ver te krijgen. Soms is een bezoekje bij een familie zo’n dik uur lopen van hen vandaan! Om snelheid in de zaak te zetten hebben we besloten om samen, met de auto de families af te gaan.
Gister was zo’n dag dat ik met twee dames een aantal families heb bezocht. Op zo’n dag ben ik erg blij met de oude Kia, 4x4. Sommige hellingen en zandwegen zijn echt een uitdaging na een fikse regenbui. De conditie van de wegen verandert met de week.
De familie situaties zijn vaak schrijnend en het valt niet te begrijpen dat deze mensen het in deze omstandigheden volhouden.
Een dame van achteraan 20 komt met de vraag of ik haar kan helpen met de aanvraag voor geboortecertificaten en hierna grants voor haar kinderen. Ze blijkt 6 kinderen te onderhouden. 4 Kinderen zijn van haar man en haar zus, de andere 2 kinderen zijn haar eigen kinderen met dezelfde man. Ik raakte enigszins verward.
Bij navraag blijkt haar man, de echtgenoot van haar reeds overleden zus te zijn. In de Zulu cultuur is het kennelijk normaal dat een familielid de plaats van een overledene inneemt en de zorg voor het gezin overneemt. Kan me ineens beter voorstellen dat je je gaat bemoeien met de partnerkeuze van je zus of broer!!!
Een paar honderden meters verderop roept een oudere man naar me en zwaait. Ik herken hem, het is de man die we twee weken geleden op straat ontmoette en die ons vertelde dat hij alle documenten al bij het kantoor, waar homeaffair zou komen, had achtergelaten. Bij nader inzien bleek hij alleen in het bezit van 1 document van de counseler ...zeker niet voldoende om voor hem een ID aanvraag te kunnen doen.
Even later lopen we de berg op naar het huis waar de man verblijft . Vanuit de verte ziet het huisje eruit als 1 groot kunstwerk! Prachtige kleuren en verschillende materialen, bijzondere architect! Wanneer we dichterbij komen weet ik niet wat ik zie; Het huis gemaakt van dakplaten, stukken plastic en houten blakjes wordt werkelijk met touwen bij elkaar gehouden. Deze middag is het droog, maar de dag ervoor heeft het flink geregent en gestormd. Ik vraag me echt af waar deze mensen op dat moment hebben verbleven. Ik zie ineens een beeld voor me waarbij mensen met alle macht tentstokken proberen rechtop te houden en potten en pannen zetten op de plaatsen van de grootste lekkages?!
Een aardige oudere dame begroet ons en geeft aan, met gebaren, dat ze geen hand wil geven omdat ze zich schaamt voor haar vieze knokkelige handen. Ik neem beide handen vast en begroet haar hartelijk. Zij blijkt de vriendin van de vriendelijke nette man te zijn.
De man is ondertussen ook naar buiten gekomen en er komt een grote glimlach op zijn gezicht wanneer hij ons ziet. Hij vraagt direct hoe we hem kunnen helpen om toch nog formulieren te bemachtigen voor een ID aanvraag. We raken in gesprek, met Stella als vertaalster, ook de oudere dame blijkt geen geldig ID te bezitten.
Al pratend hebben we enkele mogelijkheden gevonden om wellicht genoeg bewijslast te kunnen verzamelen om een aanvraag te kunnen doen. De man verteld dat hij eens in de zoveel tijd op zaterdag bij iemand mag komen werken in de groente tuin. Verder hebben zij beide geen baan en geen inkomen. Ik vraag me af zonder ID, zonder werk , waar deze twee mensen dan van leven???
Met enige aarzeling stel ik de directe vraag. Waar leven jullie van? Via Stella krijg ik te horen dat dit mensen zijn die je op straat weleens ziet lopen wanneer de vuilnis buiten staat.?! Gelukkig waait het flink en kan ik de harde wind als smoes gebruiken wanneer de tranen over mijn wangen rollen...
De man loopt weg en komt terug met 2 advocado’s. Ik versta hem niet maar ik begrijp, dat hij groenten verbouwd en ons vol trots zijn plantjes wil tonen. Plantjes die ik niet van het onkruid zou kunnen hebben onderscheiden. Ik vraag of hij de groente verkoopt en ineens in duidelijke taal weet hij me te vertellen dat ik 4 advocado’s kan krijgen voor 20 Rand. Zijn vriendin juicht al op de achtergrond "Eindelijk kunnen we weer maismeel kopen" en dankt God alvast voor onze komst. Ik kan niet meer weigeren...
Zo ga je dus van huis om documenten te verzamelen en kom je met advocado’s terug!
Opnieuw een dag met bijzondere ontmoetingen ... een dag vol dankbaarheid!
Door het mooie werk van de vrijwilligers liggen er nu zo’n twintigtal files te wachten om afgewerkt te worden. Vele aanvragen zijn niet eenvoudig en behoeven meerdere documenten om de aanvraag voor registratie te kunnen doen.
Volwassenen die geen bewijs van bestaan hebben en geen enkel familielid meer dit een bewijslast zouden kunnen schrijven. Kinderen die geen ouders meer hebben, geen medische kaart, niet naar school gaan en door een niet-familielid worden opgevangen...geen enkel bewijs dus van bestaan! Dit vergt een hoop werk en met name heel veel tijd! Zeker hier, waar mensen het niet gewoonzijn om meerdere stappen tegelijk te nemen en dus alle documenten om de beurt verzamelen met soms tussenpozen van weken.
De vrijwilligers hebben vele meters gelopen om de files zo ver te krijgen. Soms is een bezoekje bij een familie zo’n dik uur lopen van hen vandaan! Om snelheid in de zaak te zetten hebben we besloten om samen, met de auto de families af te gaan.
Gister was zo’n dag dat ik met twee dames een aantal families heb bezocht. Op zo’n dag ben ik erg blij met de oude Kia, 4x4. Sommige hellingen en zandwegen zijn echt een uitdaging na een fikse regenbui. De conditie van de wegen verandert met de week.
De familie situaties zijn vaak schrijnend en het valt niet te begrijpen dat deze mensen het in deze omstandigheden volhouden.
Een dame van achteraan 20 komt met de vraag of ik haar kan helpen met de aanvraag voor geboortecertificaten en hierna grants voor haar kinderen. Ze blijkt 6 kinderen te onderhouden. 4 Kinderen zijn van haar man en haar zus, de andere 2 kinderen zijn haar eigen kinderen met dezelfde man. Ik raakte enigszins verward.
Bij navraag blijkt haar man, de echtgenoot van haar reeds overleden zus te zijn. In de Zulu cultuur is het kennelijk normaal dat een familielid de plaats van een overledene inneemt en de zorg voor het gezin overneemt. Kan me ineens beter voorstellen dat je je gaat bemoeien met de partnerkeuze van je zus of broer!!!
Een paar honderden meters verderop roept een oudere man naar me en zwaait. Ik herken hem, het is de man die we twee weken geleden op straat ontmoette en die ons vertelde dat hij alle documenten al bij het kantoor, waar homeaffair zou komen, had achtergelaten. Bij nader inzien bleek hij alleen in het bezit van 1 document van de counseler ...zeker niet voldoende om voor hem een ID aanvraag te kunnen doen.
Even later lopen we de berg op naar het huis waar de man verblijft . Vanuit de verte ziet het huisje eruit als 1 groot kunstwerk! Prachtige kleuren en verschillende materialen, bijzondere architect! Wanneer we dichterbij komen weet ik niet wat ik zie; Het huis gemaakt van dakplaten, stukken plastic en houten blakjes wordt werkelijk met touwen bij elkaar gehouden. Deze middag is het droog, maar de dag ervoor heeft het flink geregent en gestormd. Ik vraag me echt af waar deze mensen op dat moment hebben verbleven. Ik zie ineens een beeld voor me waarbij mensen met alle macht tentstokken proberen rechtop te houden en potten en pannen zetten op de plaatsen van de grootste lekkages?!
Een aardige oudere dame begroet ons en geeft aan, met gebaren, dat ze geen hand wil geven omdat ze zich schaamt voor haar vieze knokkelige handen. Ik neem beide handen vast en begroet haar hartelijk. Zij blijkt de vriendin van de vriendelijke nette man te zijn.
De man is ondertussen ook naar buiten gekomen en er komt een grote glimlach op zijn gezicht wanneer hij ons ziet. Hij vraagt direct hoe we hem kunnen helpen om toch nog formulieren te bemachtigen voor een ID aanvraag. We raken in gesprek, met Stella als vertaalster, ook de oudere dame blijkt geen geldig ID te bezitten.
Al pratend hebben we enkele mogelijkheden gevonden om wellicht genoeg bewijslast te kunnen verzamelen om een aanvraag te kunnen doen. De man verteld dat hij eens in de zoveel tijd op zaterdag bij iemand mag komen werken in de groente tuin. Verder hebben zij beide geen baan en geen inkomen. Ik vraag me af zonder ID, zonder werk , waar deze twee mensen dan van leven???
Met enige aarzeling stel ik de directe vraag. Waar leven jullie van? Via Stella krijg ik te horen dat dit mensen zijn die je op straat weleens ziet lopen wanneer de vuilnis buiten staat.?! Gelukkig waait het flink en kan ik de harde wind als smoes gebruiken wanneer de tranen over mijn wangen rollen...
De man loopt weg en komt terug met 2 advocado’s. Ik versta hem niet maar ik begrijp, dat hij groenten verbouwd en ons vol trots zijn plantjes wil tonen. Plantjes die ik niet van het onkruid zou kunnen hebben onderscheiden. Ik vraag of hij de groente verkoopt en ineens in duidelijke taal weet hij me te vertellen dat ik 4 advocado’s kan krijgen voor 20 Rand. Zijn vriendin juicht al op de achtergrond "Eindelijk kunnen we weer maismeel kopen" en dankt God alvast voor onze komst. Ik kan niet meer weigeren...
Zo ga je dus van huis om documenten te verzamelen en kom je met advocado’s terug!
Opnieuw een dag met bijzondere ontmoetingen ... een dag vol dankbaarheid!
donderdag 30 oktober 2008
Stand against poverty...
Ruim 116 miljoen mensen tegen armoede
In 131 landen stonden van 17 tot 19 oktober miljoenen mensen op tegen armoede. Hiermee eisen zij dat wereldleiders een einde maken aan extreme armoede en de Millenniumdoelen halen.
Wereldwijd namen 116.993.629 deel aan de actie ‘Stand up and take action’, bijna 2 procent van de totale wereldbevolking. Nooit eerder kwamen zoveel mensen samen in beweging tegen armoede.
In 131 landen stonden van 17 tot 19 oktober miljoenen mensen op tegen armoede. Hiermee eisen zij dat wereldleiders een einde maken aan extreme armoede en de Millenniumdoelen halen.
Wereldwijd namen 116.993.629 deel aan de actie ‘Stand up and take action’, bijna 2 procent van de totale wereldbevolking. Nooit eerder kwamen zoveel mensen samen in beweging tegen armoede.
In totaal waren er wereldwijd 8.000 grote en kleine evenementen waar mensen samen opstonden tegen armoede. Zo stonden 600.000 studenten op de West Bank en in Gaza op tegen armoede. In vluchtelingenkampen in Baidoa (Somalië) stonden duizenden mensen samen op uit solidariteit met armen overal ter wereld en als teken van vastberadenheid hun eigen leefsituatie te verbeteren.
In Nederland bracht vooral bezorgdheid over de gevolgen van de financiële crisis mensen in beweging. Deelnemers vrezen dat de huidige crisis door regeringsleiders zal worden aangegrepen om de gedane belofte om de armoede in de wereld te halveren, te breken.
Uiteraard deed Khulani Simunye mee aan deze mooie actie...
Op 17 oktober stonden we, in het jeugd centrum van Molweni, met vele kinderen tesamen om onze stem te laten horen tegen armoede. Een oproep tegen armoede. En met name, een oproep wereld wijd aan de overheden om te vechten voor het behalen van de doelstellingen die zijn opgesteld rond het jaar 2000. De millenneum doelen, zo geheten.
Iedere dag worden wij hier geconfronteerd met de ongelijke verdeeldheid ...
* Ga op bezoek bij mensen hier en je ziet met eigen ogen het gebrek aan voedsel en de honger die de mensen beperkt in het dagelijks functioneren...
* Op doordeweekse dagen lopen overal kinderen rond op straat, op tijdstippen dat zij zeker aanwezig zouden moeten zijn in klaslokalen...
* De ongelijkheid tussen man en vrouw is hier, op vele gebieden, pijnlijk zichtbaar ...
* De verspreiding van Aids gaat helaas nog steeds als een lopend vuurtje en een einde is hier zeker nog niet in zicht...
Vele zinnen zou ik hier aan toe kunnen voegen ...
Op 18 oktober waren we uitgenodigd voor de feestelijke launch van Isolabantu, een organisatie in Umgababa. Ook hier stonden we met z'n allen op terwijl de oh zo belangrijke tekst werd voorgelezen.
Wij zien dat de ellende speelt in de wereld, maar de mensen waarmee we ons omringen, zeker op deze twee dagen, zijn de mensen die het zelf ervaren. Het zijn deze mensen die met honger naar bed gaan, die geen geld hebben om hun kinderen naar school te laten gaan en die al vele geliefden hebben verloren door de vreselijke ziekte Aids. Voor hen staan wij op en voor zichzelf en voor velen staan zij op ... In de hoop dat iedereen zich zal aansluiten!
Voor meer informatie over deze internationale actie zie: www.standagainstpoverty.org
maandag 27 oktober 2008
Senior Christmas Party...
Nog voor de sinterklaas decoratie in de winkel etalages verschijnt in Nederland, begint men hier met de kerst party's.
Een geweldig initiatief! Ieder jaar wordt door municipality een feestje georganiseerd voor de ouderen in de community. In de community hal worden zo'n 500 senioren uitgenodigd voor een dagje vertier.
Na minimaal anderhalf uur en voor sommige na drie uur wachten, wordt uiteindelijk het kopje thee of koffie ingeschonken en kan men genieten van de heerlijke brownie. Tenminste als je binnen in de hal met je kaartje een stoel hebt weten te bemachtigen. De andere 2oo zullen het, in de regen, buitenstaand moeten doen met het horen van de muziek, het gezang en de sprekers zonder enig warm genot.
De aller"jongste" onder hen zitten vol trots op het podium. De dame van 105 is dit jaar de aanvoerster en heeft nog zonder moeite het podium weten te beklimmen. Nu is de weg naar de community hal voor velen ook een grotere uitdaging dan de klim in de hal zelf?!
Samen met de spaanse dames, onze gasten, zouden we even gaan kijken naar het evenement. We mochten binnen ... onder voorwaarde dat we zouden helpen. De lange rij van ouderen en mensen die slecht ter been waren, buiten in de regen voorbijlopend, voelde ik me niet helemaal op mijn gemak. De boze blikken naar ons blanken kon ik maar al te goed plaatsen.
Gelukkig was er deze keer voor ons inderdaad geen speciale stoel gereserveerd waar we moesten gaan zitten maar konden we de handen uit de mouwen steken met het rondbrengen van koppen koffie/thee en cake. We hadden onze handen meer dan vol. Met overvolle dienbladen liepen we af en aan en wrongen ons tussen de tegenelkaar geplaatste tafels en stoelen. De 17 vrijwilligers die het hele evenement samen moesten runnen waren dolblij met onze komst, 12 handen meer ....
Bij de laatste tafels konden we de dames en heren helaas alleen nog maar een leeg kopje voorschotelen, de melk was al op, de laatste stuikerzakjes hadden we reeds uitgedeeld en ineens bleek er ook geen water meer in de boiler te zitten!
De counseler kwam een woordje doen en ik vermoed dat het mooie woorden waren. De hele zaal barste uit in gejoel en gejubbel ... Het koor wist de ouderen zeker ook te bekoren. Ondanks de hoge leeftijd sprong menigeen op van zijn/ haar stoel om te demonstreren dat zijn hun danskwaliteiten nog niet waren verleerd!
Het was een prachtig gezicht om een hele zaal vol mensen te zien genieten. Na afloop werden er voedselpakketen uitgedeeld en voor velen zal dat reden genoeg zijn geweest om aanwezig te zijn of om zelfs de hele tijd in de regen te gaan staan kijken naar de deur van de container...
Heel dankbaar voor het mogen meemaken van het evenement en met name voor het mogen serveren van deze mensen .... kwamen we rond een uur of 1 in de middag, doodop thuis aan. Een goed initiatief waar je heel veel vraagtekens bij zou kunnen zetten???!!!
dinsdag 21 oktober 2008
Terug in Zuid Afrika...
Terug in Zuid Afrika...
Het valt meer op dan voorheen, hoe anders is de wereld hier of hoe anders gaan de mensen met het leven om?! De vis is even uit het water en ziet weer waarin ze zwemt!
Een vriendin komt binnen met een gezwollen lip, haar tanden voelt ze niet meer en vele staan los. Aan de tandarts verteld ze dat ze gevallen is, aan ons durft ze toe te vertrouwen dat haar vriend het ergens niet mee was! Ze twijfelt ... ze vraagt raad ... ze weet hoe wij hierover denken... maar ze houd van hem en is vooralsnog afhankelijk van hem. De politie heeft de de eerste keer geen brief geschreven. Dat doen ze niet, zelfs niet bij aangifte, wanneer de dame zegt dat ze nog steeds van hem houdt?!
Belazerd worden door je eigen beste maatje?! Dag en nacht sta je voor elkaar klaar. 's Avonds laat ga je helpen wanneer je vriend in het glas gevallen is. Je deelt kleding die je krijgt van anderen en mocht er eten over zijn dan breng je een pannetje naar de buur. Op een dag vraag je om compost, die via de ander al meerdere malen is besteld en afgeleverd door haar bazin. Je vraagt de bazin te contacteren en ineens zijn er vele smoezen waarom dat telefoontje niet plaats kan vinden. Je spreekt per toeval de bazin zelf en komt er achter dat de afleverkosten van de compost niet door de bazin worden gevraagd???
Je geeft spullen ter bewaring bij een buurvrouw. Enkele weken later laat de buurvrouw vol trots zien dat ze een "nieuw" servies heeft. Laat het nu toch precies hetzelfde servies zijn als dat van jou?! Het servies van jou ... is spoorloos, niemand heeft enig idee waar dat gebleven is.
Een vriend komt aanwandelen, hij is niet naar school vandaag. Geen geld voor de taxi? Nee, vandaag niet meer. Een electriciteit schakelaar is gesprongen in huis, zijn broer verdenkt hem ervan, trapt de deur in van zijn kamer, neemt het geld voor de taxi af en trapt hem inelkaar?! Een ander broertje is helaas ook in huis en wordt door een mes gestoken. Bij het terugrennen naar de kamer krijgt hij nog een baksteen naar zijn hoofd maar gelukkig treft die alleen zijn schouder. Het jonge broertje wordt afgevoerd met de ambulance, die goddank deze keer wel komt opdagen. Op de vraag waarom dit gebeurt, krijg ik het antwoord; " tja, hij gebruikt teveel drugs."
Een moeder met vier kinderen en een kleinkind levend samen met de grootmoeder in een klein huisje. Grootmoeder is voor enkele dagen weg en niemand weet wanneer ze precies zal thuiskomen. Ineens besluit moeder ook te gaan, ze laat niemand weten waarheen. De dag verstrijkt, het wordt avond en er is geen eten in huis. Wanneer het donker is en iedereen het ene bed opzoekt waarin ze met allen slapen, hebben ze nog niets van moeder vernomen. De volgende dag dus maar niet naar school ... geen geld voor taxi voor allen en bovendien kan de kleinste niet alleen thuis worden achtergelaten?! Toch??? Gelukkig is er nog iemand verstandig in het huis!
Ik begrijp het niet ... ik wil het graag maar ik kan er niets van maken? Vele malen stel ik de vraag ... aub leg me nu eens uit hoe dit kan, hoe dit komt, met welke reden iemand deze acties doet? Het antwoord kan niemand me geven...
Het valt meer op dan voorheen, hoe anders is de wereld hier of hoe anders gaan de mensen met het leven om?! De vis is even uit het water en ziet weer waarin ze zwemt!
Een vriendin komt binnen met een gezwollen lip, haar tanden voelt ze niet meer en vele staan los. Aan de tandarts verteld ze dat ze gevallen is, aan ons durft ze toe te vertrouwen dat haar vriend het ergens niet mee was! Ze twijfelt ... ze vraagt raad ... ze weet hoe wij hierover denken... maar ze houd van hem en is vooralsnog afhankelijk van hem. De politie heeft de de eerste keer geen brief geschreven. Dat doen ze niet, zelfs niet bij aangifte, wanneer de dame zegt dat ze nog steeds van hem houdt?!
Belazerd worden door je eigen beste maatje?! Dag en nacht sta je voor elkaar klaar. 's Avonds laat ga je helpen wanneer je vriend in het glas gevallen is. Je deelt kleding die je krijgt van anderen en mocht er eten over zijn dan breng je een pannetje naar de buur. Op een dag vraag je om compost, die via de ander al meerdere malen is besteld en afgeleverd door haar bazin. Je vraagt de bazin te contacteren en ineens zijn er vele smoezen waarom dat telefoontje niet plaats kan vinden. Je spreekt per toeval de bazin zelf en komt er achter dat de afleverkosten van de compost niet door de bazin worden gevraagd???
Je geeft spullen ter bewaring bij een buurvrouw. Enkele weken later laat de buurvrouw vol trots zien dat ze een "nieuw" servies heeft. Laat het nu toch precies hetzelfde servies zijn als dat van jou?! Het servies van jou ... is spoorloos, niemand heeft enig idee waar dat gebleven is.
Een vriend komt aanwandelen, hij is niet naar school vandaag. Geen geld voor de taxi? Nee, vandaag niet meer. Een electriciteit schakelaar is gesprongen in huis, zijn broer verdenkt hem ervan, trapt de deur in van zijn kamer, neemt het geld voor de taxi af en trapt hem inelkaar?! Een ander broertje is helaas ook in huis en wordt door een mes gestoken. Bij het terugrennen naar de kamer krijgt hij nog een baksteen naar zijn hoofd maar gelukkig treft die alleen zijn schouder. Het jonge broertje wordt afgevoerd met de ambulance, die goddank deze keer wel komt opdagen. Op de vraag waarom dit gebeurt, krijg ik het antwoord; " tja, hij gebruikt teveel drugs."
Een moeder met vier kinderen en een kleinkind levend samen met de grootmoeder in een klein huisje. Grootmoeder is voor enkele dagen weg en niemand weet wanneer ze precies zal thuiskomen. Ineens besluit moeder ook te gaan, ze laat niemand weten waarheen. De dag verstrijkt, het wordt avond en er is geen eten in huis. Wanneer het donker is en iedereen het ene bed opzoekt waarin ze met allen slapen, hebben ze nog niets van moeder vernomen. De volgende dag dus maar niet naar school ... geen geld voor taxi voor allen en bovendien kan de kleinste niet alleen thuis worden achtergelaten?! Toch??? Gelukkig is er nog iemand verstandig in het huis!
Ik begrijp het niet ... ik wil het graag maar ik kan er niets van maken? Vele malen stel ik de vraag ... aub leg me nu eens uit hoe dit kan, hoe dit komt, met welke reden iemand deze acties doet? Het antwoord kan niemand me geven...
Thembo naar school...
Dinsdag 7 oktober was het zover voor de kleine, grote jongen...
Een special school voor disabled children, Wizz kids, heeft Thembo de mogelijkheid geboden om voor 4 halve dagen naar school te gaan. Helaas heeft een van de sponsoren voor een andere vorm gekozen waardoor de financiele steun die Thembo zou ontvangen is komen te vervallen. Voor het laatste semester van dit schooljaar kunnen we de jongen in ieder geval naar school laten gaan...
Het was een groot feest! Hij vond het geweldig al die kinderen om hem heen ... al dat speelgoed ... de aandacht. Hij leert, iets wat hij minder aantrekkelijk vond, om op een stoel te blijven zitten, toiletgang enne beetje bij beetje gebarentaal.
Een prachtige gelegenheid om meer uit het leven te halen ondanks dat er beperkingen zijn!
Trip naar Nederland...
In sneltreinvaart door Nederland ... zonder te stressen, te haasten of voorbij te gaan aan het mooie kleine landje ...het is gelukt.
De eerste paar dagen heb ik heimwee leren kennen. Heimwee naar het "thuis" gevoel. Gelukkig kon ik dit na enige tijd van me afzetten en heb ik genoten van het hollandse landschap, mijn eigen stekkie, de rust, het motorrijden, het "samenzijn" met mijn paardje, het knutselen in de tuin, het ontmoeten van nieuwe mensen, de terrasjes, mijn stad, het prachtige zonnige weer en het alleen zijn.
Het grootste genot was het weerzien van familie en vrienden. Prachtig om te voelen dat tijd inderdaad in vele gevallen niet bestaat, in ieder geval niets doet met vriendschapsbanden! Het warme ontvangst van velen en de vertrouwdheid die ik heb ervaren hebben me enorm gegrepen. Een bijzonder heerlijk gevoel om met mensen te kunnen delen, te knuffelen en wederzijdse oprechte interesse te ervaren. Het was een "terug van nooit weggeweest"!
Het was goed ook om op afstand opnieuw te kunnen kijken naar Zuid Afrika, naar ons project en naar de vele "verschillen". Het heeft me veel opgeleverd ... en een enorme energie gegeven om door te gaan ...
Thanx friends, I know again that i will never be alone!!!
Love you lots
De eerste paar dagen heb ik heimwee leren kennen. Heimwee naar het "thuis" gevoel. Gelukkig kon ik dit na enige tijd van me afzetten en heb ik genoten van het hollandse landschap, mijn eigen stekkie, de rust, het motorrijden, het "samenzijn" met mijn paardje, het knutselen in de tuin, het ontmoeten van nieuwe mensen, de terrasjes, mijn stad, het prachtige zonnige weer en het alleen zijn.
Het grootste genot was het weerzien van familie en vrienden. Prachtig om te voelen dat tijd inderdaad in vele gevallen niet bestaat, in ieder geval niets doet met vriendschapsbanden! Het warme ontvangst van velen en de vertrouwdheid die ik heb ervaren hebben me enorm gegrepen. Een bijzonder heerlijk gevoel om met mensen te kunnen delen, te knuffelen en wederzijdse oprechte interesse te ervaren. Het was een "terug van nooit weggeweest"!
Het was goed ook om op afstand opnieuw te kunnen kijken naar Zuid Afrika, naar ons project en naar de vele "verschillen". Het heeft me veel opgeleverd ... en een enorme energie gegeven om door te gaan ...
Thanx friends, I know again that i will never be alone!!!
Love you lots
zondag 19 oktober 2008
Effe snel...
Hier en daar krijg ik reacties van mensen die zich afvragen of ik ben blijven steken in Holland?!
Deze keer heb ik niet het vliegtuig gemist en was ook het vluchtschema gewoon op tijd. Dit wil zeggen dat ik alweer ruim twee weken in Crestholme rondwandel. Het schema is de laatste weken zo vol dat ik nauwelijks tijd heb gehad voor het lezen en beantwoorden van mijn mail, laat staan het schrijven van berichtjes!
Zeer binnenkort hier de nieuwtjes van de afgelopen dagen!
Liefs Lizz
Deze keer heb ik niet het vliegtuig gemist en was ook het vluchtschema gewoon op tijd. Dit wil zeggen dat ik alweer ruim twee weken in Crestholme rondwandel. Het schema is de laatste weken zo vol dat ik nauwelijks tijd heb gehad voor het lezen en beantwoorden van mijn mail, laat staan het schrijven van berichtjes!
Zeer binnenkort hier de nieuwtjes van de afgelopen dagen!
Liefs Lizz
dinsdag 9 september 2008
"Samen Spelen..."
De eerste zaterdag van de maand ... "kids in actie dag".
Afgelopen zaterdag opnieuw een groot succes.
Na de grote opkomst van de vorige keer durfde ik niet veel uitnodigingen uit te delen. Kinderen aan een tafeltje laten tekenen en schilderen is toch net effe anders dan kinderen in een spel begeleiden.
Welke spelletjes? Er zijn genoeg mogelijkheden maar ja ... wat als er opnieuw 60 kinderen aan komen lopen?! Enne ... ik wil juist laten zien dat er met weinig tot geen middelen een hoop gedaan kan worden dus veel materiaal wil ik niet gebruiken?! Het zal erg warm worden is de voorspelling maar met water lopen knoeien bij spelletjes terwijl een stukje verderop mensen al enkele maanden zonder water hun dag moeten door zien te komen, vind ik zeer ongepast?!
Simpele bal spelltjes dus en een hindernisbaan van niks.
Geen 60 kinderen deze keer maar toch zo'n 50 kinderen waren vol enthousiasme aanwezig.
Dolblij was ik dat de dame van de creche, Thule, haar afspraak had verzet om met ons de dag tot een succes te maken. De goede begeleiding en zulu vertaling van Leo had ik ook voor geen geld willen missen...
De kinderen stonden te popelen aan de lijn om in actie te schieten. En toen het start schot klonk was er geen houden meer aan.
Allemachtig wat een energie... al die, normaal stille passieve kinderen, nu vol in actie met stralende gezichten. Het was werkelijk een waar genoegen om dit te mogen meemaken! Het zit dus wel in ze!!! Het is nauwelijks te verwoorden wat een omschakeling daar te zien was. Ontroerend!
Tijd voor drinken namen ze nauwelijks. Zelfs Thule had de smaak te pakken. Op het moment dat we de kinderen even wilden laten uitrazen ... nam zij ze mee in een spel.
Fantastisch om te zien hoe zij al die razende stuiterende kids in minder dan 2 minuten muisstil en geconcentreerd naast haar heeft staan. Een spel met, hoe kan het ook anders, zang en beweging! Focus, luisteren en lichaamsbeheersing.
Vanuit de township kwamen mensen aanlopen om te zien waar al die vreugdekreten vandaan kwamen. We hadden heel wat bezoekers aan het hek staan. Twee oudere dames hadden zelfs een stoel meegenomen om het spectakel van dichtbij comfortabel te kunnen aanschouwen.
Het was een groot succes!
De foto's zeggen genoeg ...
Op naar de volgende maand...
vrijdag 22 augustus 2008
Erger dan erg ...of is erg al erg genoeg?!
Het zal je maar gebeuren! Je bent nog jong, je hebt twee kleine kinderen en je krijgt een hersenbloeding ... je ene lichaamshelft wil niet meer wat jij wil. Je hand en vingers kun je niet meer functioneel gebruiken en je ene been voelt vreemd aan en gaat soms bijna zijn eigen weg ...
Het gebeurt overal. Te vaak al, heb ik het gezien, ook in Nederland.
Nu ben je niet in Nederland geboren, maar in Kwazulu Natal.
Je woont in een "krotje" als hierboven.
Het is geen probleem dat je je bed niet meer in kunt, die had je toch al niet. Een speciale stoel heb je niet nodig, voorheen zat je ook al op de grond. Aangepast bestek, waarvoor? Je handen waren voorheen goed genoeg. Orthopedisch schoeisel? Ach op blote voeten lopen ben je al zo gewend. Drempels en obstakels? Die zijn niet te overbruggen of je moet een hele berg gaan omspitten. Een rolstoel ... fijn om even in uit te rusten ... maar zonder banden nauwelijks te verplaatsen ...en als je al iemand vind die wil duwen moet je ervoor betalen.
De boodschappen worden als je geluk hebt door iemand gedaan uit de buurt wanneer deze persoon een zakcentje wil bijverdienen.
Om je geld op te halen, dat je krijgt van de overheid voor de kinderen en het beetje "disability" ondersteuning, moet je een deel afstaan aan degene die ervoor in de rij gaat staan.
Eten koken zit er niet meer in en dus hoop je iedere dag maar dat een aardige gebuur iets over heeft van haar/zijn maaltijd.
Zelf wassen en aankleden, je probeert t zo goed en kwaad als het kan. De kinderen helpen gelukkig een handje mee. Maar wie wast de kinderen? En aankleden? Hebben ze wel iets om te kleden?
Ik vraag haar of ze enkele stappen kan lopen. Ze neemt haar stok, staat op uit de "rol"stoel en zet trots haar ene voet voor de andere. Ik sta verbaast hoe ze door het losse zand, op blote voeten over scherpe steentjes, over hobbels, berg op en door het lange gras zich een weg weet te banen. Iedere patient die ik dit parcour in Nederland zou hebben voorgeschoteld zou om een andere fysio hebben gevraagd?!
Met enige moeite , kijk ik naar deze vrouw en ontmoet haar ogen. Ze is prachtig ... ze lacht ... haar ogen glimmen. Ondanks haar lichamelijke beperking ziet ze er zeer krachtig uit. Ik vraag me af waar ze de levensenergie vandaan haalt? Twee jaar al, blijkt ze in deze situatie te verkeren. Hoe veerkrachtig is de mens?!
Helaas spreek ik geen Zulu ... ik zou haar van alles willen zeggen ... en tegelijktijd zou ik in geen enkele taal de woorden kunnen vinden om het uit te spreken!
Ze kijkt me recht aan en lacht ... ik lach terug ... alles is gezegd!
Abonneren op:
Posts (Atom)
