Het dringt nog nauwelijks tot me door wat er is gebeurt deze dagen. Niet alleen de storm met zijn achterlatende ravage maar ook het hele politieke spel en de nog steeds bestaande naweeen van de apartheid, hebben me aardig in verwarring gebracht. Tegelijkertijd heb ik een bijzonder gevoel van saamhorigheid en gelijkheid ervaren in de dagen dat ik naast de lokale bevolking heb mogen staan.
Nadat we met verwondering hadden staan kijken naar de zwarte bizarre hemel buiten in de tuin, moesten we schuilen voor de regen en wind. Gunter grapte nog met de woorden dat hij eindelijk de afrikaanse regenbuien weer herkende?!
Een klein half uurtje later zat ik samen met Henk Jan in de auto op weg naar Pinetown. Een paar kilometer van huis vandaan wisten we niet wat we zagen; gigantische bomen als luciferhoutjes afgebroken liggend over de weg, daken van villa’s verdwenen, metalen poorten en stenen omheiningen weggevaagd.
Henk Jan en ik keken elkaar vol ongeloof aan en onze gedachten waren onmiddelijk bij de mensen aan de andere kant van de berg. Ik moest Gunter bellen ... als dit natuurgeweld Molweni en Mademeni zou hebben bereikt....??? Zijn telefoon lag in de auto maar gelukkig was hij via de huistelefoon bereikbaar. Hij zou gaan checken. Even later het slechte bericht dat inderdaad de orkaan door Molweni was getrokken....
Zo snel als ik kon heb ik gedaan wat ik moest doen en vlogen we door naar het getroffen gebied. Minuten leken uren...Aangekomen in Molweni werd me langzaam duidelijk dat hier vele vele mensen slachtoffer waren geworden van deze enorme oerkracht. In iedere richting waar je keek zwaailichten en zoekende mensen. Het regende pijpestelen ...de eerste berichten van de doden kwamen binnen. Dit trieste beeld zal ik niet snel vergeten.
Na de kinderen te hebben afgezet thuis en enkele telefoontjes te hebben gepleegd voor hulp, terug naar Molweni ... thuiszitten was geen optie! Van de community hal werden de mensen doorverwezen naar een dichtbijstaande school, die overigens ook gedeeltelijk was geraakt. Aangezien op deze plaats al snel een chaos ontstond besloten we samen met de begeleiders van het Jeugd Centrum, een crisiscentrum te starten in het gebouw van het jeugd centrum.
Vanaf dat moment geen stil staan meer ... Terwijl Gunter zich met netwerking, de donaties en voedsel distributie bezig hield heb ik samen met de jeugdleiders de organisatie van de crisisopvang op me genomen. Al snel was er samen met andere lokale organisaties, kerken en particulieren een rescue team gevormd om alle krachten te bundelen en systeem te brengen in de hulp.
In het jeugd centrum hebben gemiddeld zo’n 60 mensen onderdak gevonden. Met name vrouwen met kinderen. De enkele mannen die er verblijven gaan overdag de community in voor de renovatie en heropbouw van de huizen. Na enkele dagen kwamen er nog enkele mensen bij die in eerste instantie in de ziekenhuizen verbleven. Een van de vrouwen heeft haar zoon verloren in de storm.
Vanaf de eerste dag hebben we ook hier, lokaal, een team opgezet om alles in goede banen te leiden. Een geweldig team moet ik zeggen! Ondanks de ellende, het slechte weer en de externe problemen die we voor de voeten kregen, liep alles aardig gesmeerd en hebben we zelfs plezier gemaakt samen. Via de meetingen van Gunter kreeg ik alle info van het grote rescue plan door en kon ik deze informatie vervolgens delen met de mensen in het centrum.
Het was zeer indrukwekkend. Blanken die massaal, persoonlijk, spullen komen brengen in een gebied waar ze normaal niet “durven” komen, sommige in tranen. Indiers, van verre, die met enorme hoeveelheden bereid voedsel, dagen rond hebben gereden om de mensen te voorzien van eten. Vele getroffenen bleven namelijk bij hun geruineerde huizen uit angst voor het stelen van de weinige spullen die men nog heeft. Een dame die met twee zakken kleding aan komt lopen na zeker een wandeling van anderhalf uur, delend met haar community, terwijl ze zelfs vast nauwelijks iets over teveel heeft voor haar eigen familie...
Na de eerste acute fase in bijna volledige harmonie... een fase van machtstrijd, criminaliteit, frustratie, vermoeidheid, en een gevoelige herinnering aan het appartheidsverleden. Nauwelijks te overzien zo complex ... en soms pijnlijk. Maar o zo boeiend!
“ No one grows intellectually by only talking to people who already think the way they do – we grow by arguing about things and debatting matters. We grow by talking to people who differ from us in important ways.”
I have learned soo much these days!
Bij iedere ronde, rijdend door het getroffen gebied, tussen de puinhopen, nog steeds ongeloof dat dit heeft kunnen gebeuren in een regio waar mensen al reeds moeite hadden met overleven, waar mensen al nauwelijks middelen bezitten en waar vele families al veel te vaak de dood onder ogen moeten zien.
Het vertrouwen hebben in het feit dat alles een reden heeft, zelfs een ramp als deze, is op een moment als dit, even moeilijk te vatten....
Vrijdag midden op de dag...
Een paar uur later.... in Molweni
Foto's zeggen voldoende...
De heropbouw direct gestart...
Opvang in het Jeugd Centrum...
Samenwerking...
2 opmerkingen:
Hallo lieve Lizzy,
wat een schok om te horen wat er bij jullie gebeurt is. Nog maar net terug uit Zuid Afrika en dan gebeurt er dit. Extra schokkend omdat ik er zelf geweeest ben en de foto's herken. Wat een geluk voor deze mensen dat jullie er zijn! Ik wens jou en Gunter alle kracht om deze mensen bij te staan. Bijzonder ook hoe dit soort rampen mensen dicht bij elkaar brengen. Laten we hopen dat dit in de toekomst niet meer nodig is!
Terwijl ook hier de natuur volledig van slag is (er ligt sneeuw en er gebeuren veel ongelukken op de weg) denk ik aan jullie.
lieve groet van Els
Lieve Lizz, wat een afschuwelijke gebeurtenis, wat een ellende, maar ook mooi om te lezen dat de verschillende organisaties elkaar hebben gevonden voor samenwerking, mede dankzij jullie enórme inzet! Ik wil je graag nog heel veel sterkte en moed wensen voor de komende tijd, maar dat gaat jou helemaal lukken!! Een warme omhelzing, Monique xx
Een reactie posten