Aangezien ik steeds mensen om me heen krijg die geen nederlands verstaan zou ik mijn weblog ook graag in het engels schrijven. Helaas ontbreekt het mij aan tijd om naast de nederlandse versie ook een vertaling te maken naar het engels.
Mocht iemand zich geroepen voelen mij hierin te ondersteunen .. Dolgraag!!!
zondag 23 november 2008
vrijdag 21 november 2008
7 dagen in een dag.....
7 Dagen voorbij …voor mijn gevoel 1 hele lange dag.
Het dringt nog nauwelijks tot me door wat er is gebeurt deze dagen. Niet alleen de storm met zijn achterlatende ravage maar ook het hele politieke spel en de nog steeds bestaande naweeen van de apartheid, hebben me aardig in verwarring gebracht. Tegelijkertijd heb ik een bijzonder gevoel van saamhorigheid en gelijkheid ervaren in de dagen dat ik naast de lokale bevolking heb mogen staan.
Nadat we met verwondering hadden staan kijken naar de zwarte bizarre hemel buiten in de tuin, moesten we schuilen voor de regen en wind. Gunter grapte nog met de woorden dat hij eindelijk de afrikaanse regenbuien weer herkende?!
Een klein half uurtje later zat ik samen met Henk Jan in de auto op weg naar Pinetown. Een paar kilometer van huis vandaan wisten we niet wat we zagen; gigantische bomen als luciferhoutjes afgebroken liggend over de weg, daken van villa’s verdwenen, metalen poorten en stenen omheiningen weggevaagd.
Henk Jan en ik keken elkaar vol ongeloof aan en onze gedachten waren onmiddelijk bij de mensen aan de andere kant van de berg. Ik moest Gunter bellen ... als dit natuurgeweld Molweni en Mademeni zou hebben bereikt....??? Zijn telefoon lag in de auto maar gelukkig was hij via de huistelefoon bereikbaar. Hij zou gaan checken. Even later het slechte bericht dat inderdaad de orkaan door Molweni was getrokken....
Zo snel als ik kon heb ik gedaan wat ik moest doen en vlogen we door naar het getroffen gebied. Minuten leken uren...Aangekomen in Molweni werd me langzaam duidelijk dat hier vele vele mensen slachtoffer waren geworden van deze enorme oerkracht. In iedere richting waar je keek zwaailichten en zoekende mensen. Het regende pijpestelen ...de eerste berichten van de doden kwamen binnen. Dit trieste beeld zal ik niet snel vergeten.
Na de kinderen te hebben afgezet thuis en enkele telefoontjes te hebben gepleegd voor hulp, terug naar Molweni ... thuiszitten was geen optie! Van de community hal werden de mensen doorverwezen naar een dichtbijstaande school, die overigens ook gedeeltelijk was geraakt. Aangezien op deze plaats al snel een chaos ontstond besloten we samen met de begeleiders van het Jeugd Centrum, een crisiscentrum te starten in het gebouw van het jeugd centrum.
Vanaf dat moment geen stil staan meer ... Terwijl Gunter zich met netwerking, de donaties en voedsel distributie bezig hield heb ik samen met de jeugdleiders de organisatie van de crisisopvang op me genomen. Al snel was er samen met andere lokale organisaties, kerken en particulieren een rescue team gevormd om alle krachten te bundelen en systeem te brengen in de hulp.
In het jeugd centrum hebben gemiddeld zo’n 60 mensen onderdak gevonden. Met name vrouwen met kinderen. De enkele mannen die er verblijven gaan overdag de community in voor de renovatie en heropbouw van de huizen. Na enkele dagen kwamen er nog enkele mensen bij die in eerste instantie in de ziekenhuizen verbleven. Een van de vrouwen heeft haar zoon verloren in de storm.
Vanaf de eerste dag hebben we ook hier, lokaal, een team opgezet om alles in goede banen te leiden. Een geweldig team moet ik zeggen! Ondanks de ellende, het slechte weer en de externe problemen die we voor de voeten kregen, liep alles aardig gesmeerd en hebben we zelfs plezier gemaakt samen. Via de meetingen van Gunter kreeg ik alle info van het grote rescue plan door en kon ik deze informatie vervolgens delen met de mensen in het centrum.
Het was zeer indrukwekkend. Blanken die massaal, persoonlijk, spullen komen brengen in een gebied waar ze normaal niet “durven” komen, sommige in tranen. Indiers, van verre, die met enorme hoeveelheden bereid voedsel, dagen rond hebben gereden om de mensen te voorzien van eten. Vele getroffenen bleven namelijk bij hun geruineerde huizen uit angst voor het stelen van de weinige spullen die men nog heeft. Een dame die met twee zakken kleding aan komt lopen na zeker een wandeling van anderhalf uur, delend met haar community, terwijl ze zelfs vast nauwelijks iets over teveel heeft voor haar eigen familie...
Na de eerste acute fase in bijna volledige harmonie... een fase van machtstrijd, criminaliteit, frustratie, vermoeidheid, en een gevoelige herinnering aan het appartheidsverleden. Nauwelijks te overzien zo complex ... en soms pijnlijk. Maar o zo boeiend!
“ No one grows intellectually by only talking to people who already think the way they do – we grow by arguing about things and debatting matters. We grow by talking to people who differ from us in important ways.”
I have learned soo much these days!
Bij iedere ronde, rijdend door het getroffen gebied, tussen de puinhopen, nog steeds ongeloof dat dit heeft kunnen gebeuren in een regio waar mensen al reeds moeite hadden met overleven, waar mensen al nauwelijks middelen bezitten en waar vele families al veel te vaak de dood onder ogen moeten zien.
Het vertrouwen hebben in het feit dat alles een reden heeft, zelfs een ramp als deze, is op een moment als dit, even moeilijk te vatten....
Vrijdag midden op de dag...
Een paar uur later.... in Molweni
Foto's zeggen voldoende...
De heropbouw direct gestart...
Opvang in het Jeugd Centrum...
Samenwerking...
Het dringt nog nauwelijks tot me door wat er is gebeurt deze dagen. Niet alleen de storm met zijn achterlatende ravage maar ook het hele politieke spel en de nog steeds bestaande naweeen van de apartheid, hebben me aardig in verwarring gebracht. Tegelijkertijd heb ik een bijzonder gevoel van saamhorigheid en gelijkheid ervaren in de dagen dat ik naast de lokale bevolking heb mogen staan.
Nadat we met verwondering hadden staan kijken naar de zwarte bizarre hemel buiten in de tuin, moesten we schuilen voor de regen en wind. Gunter grapte nog met de woorden dat hij eindelijk de afrikaanse regenbuien weer herkende?!
Een klein half uurtje later zat ik samen met Henk Jan in de auto op weg naar Pinetown. Een paar kilometer van huis vandaan wisten we niet wat we zagen; gigantische bomen als luciferhoutjes afgebroken liggend over de weg, daken van villa’s verdwenen, metalen poorten en stenen omheiningen weggevaagd.
Henk Jan en ik keken elkaar vol ongeloof aan en onze gedachten waren onmiddelijk bij de mensen aan de andere kant van de berg. Ik moest Gunter bellen ... als dit natuurgeweld Molweni en Mademeni zou hebben bereikt....??? Zijn telefoon lag in de auto maar gelukkig was hij via de huistelefoon bereikbaar. Hij zou gaan checken. Even later het slechte bericht dat inderdaad de orkaan door Molweni was getrokken....
Zo snel als ik kon heb ik gedaan wat ik moest doen en vlogen we door naar het getroffen gebied. Minuten leken uren...Aangekomen in Molweni werd me langzaam duidelijk dat hier vele vele mensen slachtoffer waren geworden van deze enorme oerkracht. In iedere richting waar je keek zwaailichten en zoekende mensen. Het regende pijpestelen ...de eerste berichten van de doden kwamen binnen. Dit trieste beeld zal ik niet snel vergeten.
Na de kinderen te hebben afgezet thuis en enkele telefoontjes te hebben gepleegd voor hulp, terug naar Molweni ... thuiszitten was geen optie! Van de community hal werden de mensen doorverwezen naar een dichtbijstaande school, die overigens ook gedeeltelijk was geraakt. Aangezien op deze plaats al snel een chaos ontstond besloten we samen met de begeleiders van het Jeugd Centrum, een crisiscentrum te starten in het gebouw van het jeugd centrum.
Vanaf dat moment geen stil staan meer ... Terwijl Gunter zich met netwerking, de donaties en voedsel distributie bezig hield heb ik samen met de jeugdleiders de organisatie van de crisisopvang op me genomen. Al snel was er samen met andere lokale organisaties, kerken en particulieren een rescue team gevormd om alle krachten te bundelen en systeem te brengen in de hulp.
In het jeugd centrum hebben gemiddeld zo’n 60 mensen onderdak gevonden. Met name vrouwen met kinderen. De enkele mannen die er verblijven gaan overdag de community in voor de renovatie en heropbouw van de huizen. Na enkele dagen kwamen er nog enkele mensen bij die in eerste instantie in de ziekenhuizen verbleven. Een van de vrouwen heeft haar zoon verloren in de storm.
Vanaf de eerste dag hebben we ook hier, lokaal, een team opgezet om alles in goede banen te leiden. Een geweldig team moet ik zeggen! Ondanks de ellende, het slechte weer en de externe problemen die we voor de voeten kregen, liep alles aardig gesmeerd en hebben we zelfs plezier gemaakt samen. Via de meetingen van Gunter kreeg ik alle info van het grote rescue plan door en kon ik deze informatie vervolgens delen met de mensen in het centrum.
Het was zeer indrukwekkend. Blanken die massaal, persoonlijk, spullen komen brengen in een gebied waar ze normaal niet “durven” komen, sommige in tranen. Indiers, van verre, die met enorme hoeveelheden bereid voedsel, dagen rond hebben gereden om de mensen te voorzien van eten. Vele getroffenen bleven namelijk bij hun geruineerde huizen uit angst voor het stelen van de weinige spullen die men nog heeft. Een dame die met twee zakken kleding aan komt lopen na zeker een wandeling van anderhalf uur, delend met haar community, terwijl ze zelfs vast nauwelijks iets over teveel heeft voor haar eigen familie...
Na de eerste acute fase in bijna volledige harmonie... een fase van machtstrijd, criminaliteit, frustratie, vermoeidheid, en een gevoelige herinnering aan het appartheidsverleden. Nauwelijks te overzien zo complex ... en soms pijnlijk. Maar o zo boeiend!
“ No one grows intellectually by only talking to people who already think the way they do – we grow by arguing about things and debatting matters. We grow by talking to people who differ from us in important ways.”
I have learned soo much these days!
Bij iedere ronde, rijdend door het getroffen gebied, tussen de puinhopen, nog steeds ongeloof dat dit heeft kunnen gebeuren in een regio waar mensen al reeds moeite hadden met overleven, waar mensen al nauwelijks middelen bezitten en waar vele families al veel te vaak de dood onder ogen moeten zien.
Het vertrouwen hebben in het feit dat alles een reden heeft, zelfs een ramp als deze, is op een moment als dit, even moeilijk te vatten....
Vrijdag midden op de dag...
Een paar uur later.... in Molweni
Foto's zeggen voldoende...
De heropbouw direct gestart...
Opvang in het Jeugd Centrum...
Samenwerking...
woensdag 19 november 2008
Molweni, een rampgebied ...
Afgelopen vrijdagmiddag is er een zware storm over Molweni heen gekomen. Een orkaan heeft zo'n 300 huisjes weggevaagd, 8 mensen zijn overleden en zo'n 1500 mensen zijn getroffen.
Op dit moment staan we van smorgens vroeg tot savonds laat in het veld om mensen op te vangen en noodhulp te verrichten. Helaas hebben we weinig tijd om te berichten hoe het er hier aan toe gaat ....
Enkele mensen in Nederland proberen zover als mogelijk op de hoogte te blijven en delen deze info via hun weblog.
Mocht je enigszins op de hoogte willen blijven, kijk dan even op de links in Nederland.
Ik hoop spoedig een bericht te kunnen plaatsen met enige informatie!
Op dit moment staan we van smorgens vroeg tot savonds laat in het veld om mensen op te vangen en noodhulp te verrichten. Helaas hebben we weinig tijd om te berichten hoe het er hier aan toe gaat ....
Enkele mensen in Nederland proberen zover als mogelijk op de hoogte te blijven en delen deze info via hun weblog.
Mocht je enigszins op de hoogte willen blijven, kijk dan even op de links in Nederland.
Ik hoop spoedig een bericht te kunnen plaatsen met enige informatie!
donderdag 6 november 2008
Documenten of advocado's ...
Op pad met de vrijwilligers.
Door het mooie werk van de vrijwilligers liggen er nu zo’n twintigtal files te wachten om afgewerkt te worden. Vele aanvragen zijn niet eenvoudig en behoeven meerdere documenten om de aanvraag voor registratie te kunnen doen.
Volwassenen die geen bewijs van bestaan hebben en geen enkel familielid meer dit een bewijslast zouden kunnen schrijven. Kinderen die geen ouders meer hebben, geen medische kaart, niet naar school gaan en door een niet-familielid worden opgevangen...geen enkel bewijs dus van bestaan! Dit vergt een hoop werk en met name heel veel tijd! Zeker hier, waar mensen het niet gewoonzijn om meerdere stappen tegelijk te nemen en dus alle documenten om de beurt verzamelen met soms tussenpozen van weken.
De vrijwilligers hebben vele meters gelopen om de files zo ver te krijgen. Soms is een bezoekje bij een familie zo’n dik uur lopen van hen vandaan! Om snelheid in de zaak te zetten hebben we besloten om samen, met de auto de families af te gaan.
Gister was zo’n dag dat ik met twee dames een aantal families heb bezocht. Op zo’n dag ben ik erg blij met de oude Kia, 4x4. Sommige hellingen en zandwegen zijn echt een uitdaging na een fikse regenbui. De conditie van de wegen verandert met de week.
De familie situaties zijn vaak schrijnend en het valt niet te begrijpen dat deze mensen het in deze omstandigheden volhouden.
Een dame van achteraan 20 komt met de vraag of ik haar kan helpen met de aanvraag voor geboortecertificaten en hierna grants voor haar kinderen. Ze blijkt 6 kinderen te onderhouden. 4 Kinderen zijn van haar man en haar zus, de andere 2 kinderen zijn haar eigen kinderen met dezelfde man. Ik raakte enigszins verward.
Bij navraag blijkt haar man, de echtgenoot van haar reeds overleden zus te zijn. In de Zulu cultuur is het kennelijk normaal dat een familielid de plaats van een overledene inneemt en de zorg voor het gezin overneemt. Kan me ineens beter voorstellen dat je je gaat bemoeien met de partnerkeuze van je zus of broer!!!
Een paar honderden meters verderop roept een oudere man naar me en zwaait. Ik herken hem, het is de man die we twee weken geleden op straat ontmoette en die ons vertelde dat hij alle documenten al bij het kantoor, waar homeaffair zou komen, had achtergelaten. Bij nader inzien bleek hij alleen in het bezit van 1 document van de counseler ...zeker niet voldoende om voor hem een ID aanvraag te kunnen doen.
Even later lopen we de berg op naar het huis waar de man verblijft . Vanuit de verte ziet het huisje eruit als 1 groot kunstwerk! Prachtige kleuren en verschillende materialen, bijzondere architect! Wanneer we dichterbij komen weet ik niet wat ik zie; Het huis gemaakt van dakplaten, stukken plastic en houten blakjes wordt werkelijk met touwen bij elkaar gehouden. Deze middag is het droog, maar de dag ervoor heeft het flink geregent en gestormd. Ik vraag me echt af waar deze mensen op dat moment hebben verbleven. Ik zie ineens een beeld voor me waarbij mensen met alle macht tentstokken proberen rechtop te houden en potten en pannen zetten op de plaatsen van de grootste lekkages?!
Een aardige oudere dame begroet ons en geeft aan, met gebaren, dat ze geen hand wil geven omdat ze zich schaamt voor haar vieze knokkelige handen. Ik neem beide handen vast en begroet haar hartelijk. Zij blijkt de vriendin van de vriendelijke nette man te zijn.
De man is ondertussen ook naar buiten gekomen en er komt een grote glimlach op zijn gezicht wanneer hij ons ziet. Hij vraagt direct hoe we hem kunnen helpen om toch nog formulieren te bemachtigen voor een ID aanvraag. We raken in gesprek, met Stella als vertaalster, ook de oudere dame blijkt geen geldig ID te bezitten.
Al pratend hebben we enkele mogelijkheden gevonden om wellicht genoeg bewijslast te kunnen verzamelen om een aanvraag te kunnen doen. De man verteld dat hij eens in de zoveel tijd op zaterdag bij iemand mag komen werken in de groente tuin. Verder hebben zij beide geen baan en geen inkomen. Ik vraag me af zonder ID, zonder werk , waar deze twee mensen dan van leven???
Met enige aarzeling stel ik de directe vraag. Waar leven jullie van? Via Stella krijg ik te horen dat dit mensen zijn die je op straat weleens ziet lopen wanneer de vuilnis buiten staat.?! Gelukkig waait het flink en kan ik de harde wind als smoes gebruiken wanneer de tranen over mijn wangen rollen...
De man loopt weg en komt terug met 2 advocado’s. Ik versta hem niet maar ik begrijp, dat hij groenten verbouwd en ons vol trots zijn plantjes wil tonen. Plantjes die ik niet van het onkruid zou kunnen hebben onderscheiden. Ik vraag of hij de groente verkoopt en ineens in duidelijke taal weet hij me te vertellen dat ik 4 advocado’s kan krijgen voor 20 Rand. Zijn vriendin juicht al op de achtergrond "Eindelijk kunnen we weer maismeel kopen" en dankt God alvast voor onze komst. Ik kan niet meer weigeren...
Zo ga je dus van huis om documenten te verzamelen en kom je met advocado’s terug!
Opnieuw een dag met bijzondere ontmoetingen ... een dag vol dankbaarheid!
Door het mooie werk van de vrijwilligers liggen er nu zo’n twintigtal files te wachten om afgewerkt te worden. Vele aanvragen zijn niet eenvoudig en behoeven meerdere documenten om de aanvraag voor registratie te kunnen doen.
Volwassenen die geen bewijs van bestaan hebben en geen enkel familielid meer dit een bewijslast zouden kunnen schrijven. Kinderen die geen ouders meer hebben, geen medische kaart, niet naar school gaan en door een niet-familielid worden opgevangen...geen enkel bewijs dus van bestaan! Dit vergt een hoop werk en met name heel veel tijd! Zeker hier, waar mensen het niet gewoonzijn om meerdere stappen tegelijk te nemen en dus alle documenten om de beurt verzamelen met soms tussenpozen van weken.
De vrijwilligers hebben vele meters gelopen om de files zo ver te krijgen. Soms is een bezoekje bij een familie zo’n dik uur lopen van hen vandaan! Om snelheid in de zaak te zetten hebben we besloten om samen, met de auto de families af te gaan.
Gister was zo’n dag dat ik met twee dames een aantal families heb bezocht. Op zo’n dag ben ik erg blij met de oude Kia, 4x4. Sommige hellingen en zandwegen zijn echt een uitdaging na een fikse regenbui. De conditie van de wegen verandert met de week.
De familie situaties zijn vaak schrijnend en het valt niet te begrijpen dat deze mensen het in deze omstandigheden volhouden.
Een dame van achteraan 20 komt met de vraag of ik haar kan helpen met de aanvraag voor geboortecertificaten en hierna grants voor haar kinderen. Ze blijkt 6 kinderen te onderhouden. 4 Kinderen zijn van haar man en haar zus, de andere 2 kinderen zijn haar eigen kinderen met dezelfde man. Ik raakte enigszins verward.
Bij navraag blijkt haar man, de echtgenoot van haar reeds overleden zus te zijn. In de Zulu cultuur is het kennelijk normaal dat een familielid de plaats van een overledene inneemt en de zorg voor het gezin overneemt. Kan me ineens beter voorstellen dat je je gaat bemoeien met de partnerkeuze van je zus of broer!!!
Een paar honderden meters verderop roept een oudere man naar me en zwaait. Ik herken hem, het is de man die we twee weken geleden op straat ontmoette en die ons vertelde dat hij alle documenten al bij het kantoor, waar homeaffair zou komen, had achtergelaten. Bij nader inzien bleek hij alleen in het bezit van 1 document van de counseler ...zeker niet voldoende om voor hem een ID aanvraag te kunnen doen.
Even later lopen we de berg op naar het huis waar de man verblijft . Vanuit de verte ziet het huisje eruit als 1 groot kunstwerk! Prachtige kleuren en verschillende materialen, bijzondere architect! Wanneer we dichterbij komen weet ik niet wat ik zie; Het huis gemaakt van dakplaten, stukken plastic en houten blakjes wordt werkelijk met touwen bij elkaar gehouden. Deze middag is het droog, maar de dag ervoor heeft het flink geregent en gestormd. Ik vraag me echt af waar deze mensen op dat moment hebben verbleven. Ik zie ineens een beeld voor me waarbij mensen met alle macht tentstokken proberen rechtop te houden en potten en pannen zetten op de plaatsen van de grootste lekkages?!
Een aardige oudere dame begroet ons en geeft aan, met gebaren, dat ze geen hand wil geven omdat ze zich schaamt voor haar vieze knokkelige handen. Ik neem beide handen vast en begroet haar hartelijk. Zij blijkt de vriendin van de vriendelijke nette man te zijn.
De man is ondertussen ook naar buiten gekomen en er komt een grote glimlach op zijn gezicht wanneer hij ons ziet. Hij vraagt direct hoe we hem kunnen helpen om toch nog formulieren te bemachtigen voor een ID aanvraag. We raken in gesprek, met Stella als vertaalster, ook de oudere dame blijkt geen geldig ID te bezitten.
Al pratend hebben we enkele mogelijkheden gevonden om wellicht genoeg bewijslast te kunnen verzamelen om een aanvraag te kunnen doen. De man verteld dat hij eens in de zoveel tijd op zaterdag bij iemand mag komen werken in de groente tuin. Verder hebben zij beide geen baan en geen inkomen. Ik vraag me af zonder ID, zonder werk , waar deze twee mensen dan van leven???
Met enige aarzeling stel ik de directe vraag. Waar leven jullie van? Via Stella krijg ik te horen dat dit mensen zijn die je op straat weleens ziet lopen wanneer de vuilnis buiten staat.?! Gelukkig waait het flink en kan ik de harde wind als smoes gebruiken wanneer de tranen over mijn wangen rollen...
De man loopt weg en komt terug met 2 advocado’s. Ik versta hem niet maar ik begrijp, dat hij groenten verbouwd en ons vol trots zijn plantjes wil tonen. Plantjes die ik niet van het onkruid zou kunnen hebben onderscheiden. Ik vraag of hij de groente verkoopt en ineens in duidelijke taal weet hij me te vertellen dat ik 4 advocado’s kan krijgen voor 20 Rand. Zijn vriendin juicht al op de achtergrond "Eindelijk kunnen we weer maismeel kopen" en dankt God alvast voor onze komst. Ik kan niet meer weigeren...
Zo ga je dus van huis om documenten te verzamelen en kom je met advocado’s terug!
Opnieuw een dag met bijzondere ontmoetingen ... een dag vol dankbaarheid!
Abonneren op:
Posts (Atom)
