Workshop "Weaving" ...

Een eerste workshop ... " Weven "


Vanochtend om 8 uur stonden de dames, zoals gehoopt, voor de poort. Het was spannend, we hadden een heel aantal aanmeldingen binnen gekregen maar hier is het altijd de vraag of er daadwerkelijk mensen op komen dagen. Het blijft Afrika!

De afgelopen weken hebben we vaak te maken gehad met afspraken die niet worden nagekomen, mensen die niet op komen dagen ofwel vele uren later dan afgesproken. Dus .... we waren zeeeeer verrast en helemaal blij toen we, jawel maar liefst 9 dames, op de stoep hadden staan precies op het tijdstip dat in de brief stond. Gemotiveerde dames ...

Geloof het of niet, voor half negen, startte de cursus.

De cursus:
De cursus duurt in totaal 2 weken waarin de dames 5 dagen in de week, een halve dag aanwezig zijn. Van 8.oo am tot 12.30. Op maandag en donderdag is de lerares aanwezig om te begeleiden en op de andere dagen wordt er zelf oefenen verwacht van de cursisten.

In deze weken wordt een basis weven aangeleerd met verschillende technieken. Aan het einde wordt een evaluatie gehouden en wordt het gemaakte werk en de vooruitgang beoordeeld. De dames die potentieel blijken te hebben zullen wellicht verder kunnen in een produktie die wordt opgestart met hopenlijk een mogelijke verkoop van werken. We zullen zien...








De sfeer
Zoals overal waar mensen die elkaar niet kennen samenkomen, begon de ochtend in een aftastende sfeer. Binnen een mum van tijd had de lerares ons actief aan het werk en zaten we gezellig babbelend en toch zeer geconcentreerd boven ons weefplankje. Jawel ... we ! Ook ik ben actief aanwezig en heb voor het eerst een weefwerkje gemaakt.

Moet bekennen dat ik iets wat ......... stond tegenover weefwerk. Ik wilde heel graag de cursus mee begeleiden en actief deelnemen om eventueel te kunnen inspringen wanneer de lerares afwezig is maar had zeker niet gedacht zoveel plezier te ervaren in het daadwerkelijke weven zelf. Het is heel relaxend ... en bovendien heeft Ali ons laten zien dat er prachtige werken gemaakt kunnen worden ...dus ... ook zeer uitdagend!







De techniek valt nog niet mee. Het is wel effe zoeken naar de juiste spanning, afstand en met name gelijkheid. Maar goed ... het is niet voor niets een cursus.


Moet zeggen dat ik me aardig vereerd voelde vanochtend dat ik dit zomaar weer mee mag maken. De ene keer zit ik midden in een township in een rondavel in een vergadering en nu dan weer tussen een aantal prachtige kleurrijke zulu dames in onze cottage samen te werken. Het zijn geweldige ervaringen ... en het beloofd nog mooier te worden! De lerares heeft aangegeven dat zij haar ervaring en expertise wil delen met de dames onder voorwaarde dat de dames voor haar zullen zingen!!!



Binnenkort dus swingend, aan het weefgetouw ...

Kinderen weer te eten ...

Een klein kwartiertje hiervandaan in de mooie omgeving "The valley trust" vecht een geweldige jonge dame voor het leven van 3o kinderen.




Deze dame heeft in een klein gammel huisje haar deuren geopend voor kinderen die nergens terecht kunnen. Kinderen die ouders verloren hebben, mishandeld en/of verkracht zijn door familie, krijgen bij haar onderdak en (indien er is) een maaltijd.





Het huisje is voor europese begrippen niet meer dan een dubbele garage, waar de wind vrij spel heeft door niet alleen de kapotte ramen maar ook door de vele gaten in de muren. Overal waar je loopt, in iedere ruimte staan en liggen matrassen. Zelfs in de keuken staat een tweepersoonsbed. De keuken kastjes worden met ijzerdraad dicht gehouden en enkele staan op instorten.



Op dit moment heeft de dame (nog) geen steun van de overheid en moet ze door giften van vriendelijke mensen aan voedsel zien te komen, wat niet meevalt voor 3o kinderen!!!



Afgelopen week hebben wij haar mogen voorzien van voedsel waar ze wellicht enkele weken mee vooruit zal kunnen. Dit dankzij een nederlandse dame die een deel van haar sponsorgeld aan dit tehuis wilde doneren. Super!










Steeds als ik de weg inrijd en het kleine huisje zie staan in de verte, raakt het me diep. Hoe fantastisch dat zo'n dame met haar hele ziel en zaligheid opkomt voor deze kinderen. Hoe houdt ze het vol om steeds de kasten leeg te zien raken, hoe houd ze de hoop ondanks de vele tegenslagen? Hoe kan zij in slaap komen iedere nacht met die verantwoordelijkheid op haar schouders? Ik heb een enorme bewondering voor de haar!

De omstandigheden waarin deze kinderen op dit moment verblijven is ver van optimaal en bijna onmenselijk te noemen. Met zovelen in een kamer, met velen in 1 bed, geen stoel en geen plaats om te zitten. En steeds de vraag of er morgen iets zal zijn om de honger te stillen.


Maar ... deze kinderen worden opgevangen, krijgen warmte, aandacht en liefde! Iets wat vele vele kinderen hier tekort komen.

Khulani Simunye zal zeker proberen om mensen zoals zij, met een hart van goud, te ondersteunen en te helpen daar waar we kunnen...

Waar zit de vertraging?

Drie weken geleden alweer, heb ik samen met de moeder van het jongetje, een gesprek gehad met het hoofd van family welfare.

Na ruim een uur wachten op de dame (ondanks dat we een afspraak hadden op tijd) liet ze ons binnen zonder ook maar enig excuus te geven.
Tja, das dan effe moeilijk. Wat doe ik? Zeg ik er iets van? Vraag ik of het normaal is dat er zolang gewacht dient te worden of doe ik net of er niets aan de hand is en ga gewoon zitten???

Ik heb deze keer voor het laatste gekozen, mede omdat ik de dame nooit eerder heb ontmoet.

Steeds weer die vraag; Is het een cultuurverschil? En als dat dan zo is moet ik me er aan aanpassen of behoud ik mijn eigen waarden en normen in deze? Bijna iedere dag kom ik wel in aanraking met deze vraagstelling. Vaak gaat het maar om kleine dingen, maar soms o zo belangrijk.

Het gesprek was kort en duidelijk. De dame zou de moeders mogelijkheden opnieuw laten onderzoeken. Een social worker zal gestuurd worden om te bekijken of de kleine jongen alsnog terug naar de huissituatie kan, nu de moeder een ander onderkomen heeft. Dit zou erg snel moeten gebeuren, volgens haar, aangezien de rechtbank over drie weken de zaak zou sluiten.

Nu meer dan drie weken verder nog niets gehoord. De moeder heeft nog geen social worker gehoord of gezien.

Dolgraag zou ik weten wat dat nu toch is dat dit soort zaken zo vertraagd!

"Spirit"

Finga en Spirit


Geen enkele weg is lang als je in
goed gezelschap bent!

Update Akhona ...

Begin april heb ik de laatste update gegeven over de situatie van Akhona. Een maand geleden, 8 juni, schreef ik als concept onderstaande tekst...

Nu 2 maanden verder....kan ik zeggen dat de situatie er iets beter voor lijkt te staan...maar dat we niet echt veel verder zijn.

De zaak is overgenomen door de rechtbank van een andere district, dichter bij de geboorteplaats van Akhona. De reden hiervoor is voor alsnog onbekend.De conclusie en het advies van social wellfare, naar aanleiding van het onderzoek van de thuissituatie van de familie van Akhoon, is onderweg naar de magistraat. Deze man zal met de gekregen informatie moeten gaan beslissen wat er met Akhona zal gaan gebeuren.

Ondertussen hebben enkele vrienden een gesprek gevoerd met de magistraat en de mogelijkheid gehad om de hele geschiedenis van Akhona aan hem voor te leggen. Het dossier van Akhona, aangemaakt en bijgehouden door Gunter, is door hem als bewijsmateriaal ingenomen. Dit betekend dat het niet zo zal zijn, zoals social welfare het wilde brengen, dat de voorgeschiedenis zal worden uitgeveegd en met een schone lei zal worden begonnen, maar dat wel degelijk serieus zal worden genomen wat er in het afgelopen jaar allemaal met haar is gebeurd.

De "hoorzitting" zou aanstaande vrijdag eigenlijk zijn. Helaas is deze afspraak verzet naar volgende week en zo zijn we dus weer een week verder voordat er iets bekend zal zijn.

In veel gevallen kan men wennen aan dingen die niet lopen als gepland maar ik moet bekennen dat het erg moeilijk is om geduld en begrip op te blijven brengen als het over dit soort zaken gaat. Soms vraag ik me wel eens af waar de grens ligt van menselijke flexibiliteit? Zouden al deze mensen, betrokken bij processen van kinderen, beseffen waar deze kinderen leven, wat er met deze kinderen gebeurt, wat voor invloed de situatie heeft waarin zo'n kind verblijft? Zouden zij beseffen dat een uitstel, van (steeds) 1 week, van een bijeenkomst, een week van een mensenleven is zonder uitzicht op toekomst? Zouden zij beseffen wat de invloed is van een niet stimulerende omgeving?

Ik vraag me zelf af wat het met een kind doet om de eerste belangrijkste levensjaren in een tehuis door te brengen zonder liefde, zonder warmte en geborgenheid? Kunnen we van deze kinderen verwachten dat zij zo flexibel zijn dat ze een stabiel leven zullen kunnen opbouwen? Ik besef echt wel, dat het al geweldig is voor vele van hen, dat ze een dak boven hun hoofd hebben en iedere dag een drie maaltijden nuttigen.

Twee maal heb ik per ongeluk de kleine meid gezien in de place of safety. Ze loopt, in plaats van het waggelen wat ze deed voorheen. Haar haar is geschoren. Ze is gegroeid en loopt in goede maar niet echt hippe kleertjes rond. Ze ziet er goed gevoed en gezond uit. Maar... ze is niet meer de stralende meid die we kennen...de zon in haar ogen heb ik niet meer gezien. She is just one of those kids. Het doet pijn dit te zien, pijn dit te moeten erkennen. Ik vraag me soms af hoe lang het zal duren voordat de vrolijke ondeugende sociale dame, zoals we haar kenden, terug zal zijn?! Na een weekendje familie bezoek duurde het minimaal een dag, soms twee, voordat we de lachende Akhona terug zagen. Hoe zal dat zijn wanneer het niet twee dagen, maar twee maanden betreft?

Nu zitten we al in juli en de hoorzitting heeft nog steeds niet plaatsgevonden. Redenen??? Social worker die niet komt opdagen, gegevens die niet zijn aangekomen etc etc.

Zelfs al zit je er met je neus bovenop ... ze krijgen het zover hier, dat je niet meer begrijpt wat er allemaal gaande is. Je hebt geen idee meer wat er wel en niet is gebeurd!

Frustratie over het systeem, dat niet werkt. Frustratie over het onnodig verblijven van kinderen in een "noodopvang". Frustratie over de zeer slechte communicatie en het niet geven van up dates. Geduld is een schone zaak ... helemaal mee eens. Maar aan dit eindeloos "onnodig" wachten moet toch echt iets worden gedaan!!!

Hoe ... heb nog geen flauw idee. Wel weet ik, dat ik niet zal berusten in het laten gebeuren van het herhaaldelijk mislopen van het systeem.

De info die op dit moment bekend is, is dat er aanstaande vrijdag opnieuw een hoorzitting staat gepland voor de zaak. We wachten opnieuw gewoon af ... hebben we keus?!