Hollen en stilstaan.....

Na vele weken van stilstaan is er dan eindelijk schot in de zaak gekomen van de kleine jongen S.

Op het moment dat ik hoorde dat de moeder van het kleine ventje dankbaar was voor het redden van haar kind en ze me wilde spreken, heb ik de telefoon gepakt en een afspraak met haar gemaakt. Het was duidelijk dat zij op dit moment niet voor de jongen kan zorgen en dat ze niemand in haar omgeving heeft aan wie ze de zorg kan en durft over te dragen.

Aangezien niemand nog contact met haar had opgenomen vanuit de place of safety, heb ik de dag erna de social worker benaderd en gevraagd om deze dame te bellen. Vanaf dat moment ging het ineens heel snel. De social worker wilde diezelfde week nog een overleg plannen waarin de toekomst van het kind zou worden besproken.

De vrijdag, die zeer snel was gekozen zonder overleg, werd gecancelled. Vervolgens duurt het dan ineens weer een week voor er een bericht verschijnt. Op het moment dat er overleg gepland stond werden mijn bezoekjes aan de jongen ineens verboden, men wilde eerst een besluit over de toekomst, alvorens een binding te laten creeeren met de jongen.( Alsof die er niet allang was?!)

Maar goed, na telefonisch weer enkele malen de druk te hebben opgehoogd, lag er dan toch een nieuwe planning.

Maandag 26 mei was de baby conference, zoals ze dat dan noemen. Een dik uur later dan gepland zaten we dan samen om de tafel. De file van de jongen werd doorgenomen. De social worker die de case was gestart was ondertussen al vertrokken en diegene die het over had genomen was bezig met haar laatste werkdagen, er werd dus haast gemaakt!

Na een uur uitleg, praten en vertalen werd het gesprek met een teleurstellende uitslag beeindigd. De moeder koos er op dat moment voor om haar kind niet naar een foster parent te sturen maar over te latenbrengen naar een volgend kindertehuis, een derde insitituut. Het was me duidelijk dat ze geen benul had wat de consequenties waren en ik had sterk het idee dat ze uit angst reageerde, bang om haar kind kwijt te raken aan een ander gezin.

Ze bleef zeggen dat ze als ze een job zou vinden, ze haar kindje zeker terug zou willen.

De oplossing die nu geboden is, is opnieuw een tijdelijke optie. Na een jaar zal de situatie van de moeder opnieuw worden bekeken en zal wederom worden beoordeeld of het kind terug zou kunnen naar de moeder. Een mooi streven om een kind terug te willen plaatsen bij de moeder waar het zou behoren te zijn. Tevens een vreselijk gegeven wanneer blijkt dat dit niet rieeel is en de jongen weeeeeer verplaatst zou moeten worden.

Omdat men geen binding wil creeeren met een persoon die uit zijn leven zou verdwijnen, is mij nu het bezoek volledig geweigerd. Op zich kan ik daar mee instemmen. Van de moeder wordt nu verwacht dat ze de bezoekjes gaat overnemen zodat er iemand voor hem zal zijn iedere week. Helaas moet ik bekennen dat ik daar een hard hoofd in heb. Het vervelenste in deze vind ik dat de social worker van social wellfare nu dus vertrekt, de social worker van de place of safety ook niet meer betrokken is op het moment dat de jongen wordt overgeplaatst en dus niemand meer af weet van de hele case. Graag zou ik dan in ieder geval op de achtergrond in ieder geval het proces hebben willen volgen.

Het doet vreselijk pijn om te horen dat een jongen, die juist heel veel aandacht en liefde nodig heeft, verplaatst gaat worden opnieuw in een instituut. Ik wil er niet over nadenken wat de invloed zal zijn op het nog jonge leventje...

Bij thuiskomst wachtte me een totale verrassing. De moeder van de jongen had gebeld en had gevraagd om met mij alleen te spreken zonder social workers. Ze had te kennen gegeven dat ze liever had dat ik als fosterparent voor het kind zou zorgen maar had dit niet durven zeggen in bij zijn van de social workers. Onmiddelijk contact opgenomen en ongeveer een half uur later zat ik opnieuw in de auto, opweg naar Pinetown. Om het volgens de regels te spelen had ik wel social wellfare op de hoogte gebracht van dit komende gesprek en gezegd terug te bellen na afloop. FOUT!

Tijdens het autoritje kreeg ik een boos telefoonjte van de moeder dat ze afzag van de meeting aangezien ze een boze social worker aan de lijn had gehad. Verdorrie, had een van de dames direct contact met de moeder opgenomen en was uitgevallen omdat ze van mening was veranderd. Geen meeting meer, geen gesprek. Na enkele mislukte pogingen om haar alsnog te doen overhalen in ieder geval met me te spreken ben ik door gereden naar social wellfare om daar verslag te doen van de situatie. Ze konden niets doen en niets voor me betekenen.....

De dagen hierna heb steeds opnieuw contact gezocht met de moeder. Het was duidelijk dat ze het sociale systeem niet vertrouwd en even niet meer wist wat te doen. Even leek de zaak vast te lopen maar gelukkig kwam ze tot rust en konden we afgelopen maandag dan toch een afspraak geregeld krijgen om elkaar te spreken.

Na een goed gesprek en een bezoekje aan ons huis is nu heel duidelijk dat ze niets liever wil dan het kind bij ons plaatsen voor het komende jaar. Nu nog de uitdaging om dit door het systeem te krijgen nadat er al een besluit gevormd was. Allereerst zal de moeder het lef moeten hebben om tegen de "boze" social workers in te gaan.....

Een nieuw begin is gemaakt ....maar we zijn er nog steeds niet! Weer heeeeeel veel geleerd!

En in al deze dagen zit de kleine jongen nog steeds ...daar waar hij niet hoort te zijn.