Optreden kinderen Agape ...

Optreden van de kinderen van Agape ....

Tijdens het grote concert, ter ere van de verjaardag van Nelson Mandela in Londen, stappen ook de kinderen van Agape het podium op. Vorige week zaterdag zijn de kinderen reeds afgereisd van Zuid Afrika naar Londen.

We hebben het weekend voor hun vertrek, in kleine gezellige kring, mogen genieten van een kort optreden van dit geweldige koor. Het zijn fantastische jongens en meiden ... !



In Nederland wordt het concert op tv uitgezonden om 19.30 Nederland 3

Van harte hoop ik dat de kinderen nu beter worden behandeld dan enkele weken geleden hier in Durban. Tijdens een optreden werd door een van de werknemers van het tehuis de leugen geplaatst dat alle kinderen HIV positief zouden zijn. Iets wat, terecht, bij vele kinderen in het verkeerde keelgat is geschoten. ( lees meer hierover op de weblog gunterg.blogspot.com)





CONCERT 46664

On friday, june 27, CBC celebrates the 90th birthday of former SOuth African leader and worldwide icon, Nelson Mandela.
The concert, 46664 Concert Honouring Nelson Mandela at 90, was named after Mandela's former prison number 46664.

Experience this historic event exclusively on CBC Television, CBC's digital channel bold, CBC's radio or here on CBC.ca/46664/. CBC's coverage of 46664 CONCERT begins on friday, june 27 and continues into the summer marking MAndela's actual birthday on friday, july 18.


Meer info over het concert vind je op:

www.cbc.ca/46664/

De "Garden Meeting" ... meer dan geslaagd

Een onvergetelijke dag ...

Onze eerste officieele georganiseerde "Khulani Simunye activiteit", in de eigen tuin naast het huis!

De uren in de vroege ochtend hadden we nog volop nodig om alles klaar te krijgen voor de aftrap om 14.00 die middag. Samen met een aantal geweldige mensen hebben we voorbereidingen kunnen treffen om de plus minus 150 gasten te kunnen ontvangen. Naarmate het podium meer vorm kreeg en de kleuren van de organisatie zichtbaarder werden, werd ik steeds iets zenuwachtiger. Ik kon het nauwelijks bevatten dat dat waar we zovaak over hadden gesproken, dat waar we zoveel ideeen over hadden gemaakt, nu dan echt te gebeuren stond...

Het programma:

14.00 Opening Koor + Welkom

14.30 Thandazile Nzama

14.45 Toneelact "HIV/Aids" door kinderen van

Sithembakuye children's home

15.00 Jessica Foord

15.15 Zang

15.30 Jannet Thulisile Blose

16.00 Break (drank + cake)

16.15 vervolg Jannet Thulisile Blose

16.45 Toneelact "Domestic violence" kinderen van

Sithembakuye children's home

17.00 Dans groep 1

17.15 Dans groep 2 "No color"

17.30 Afsluiting koor

De eerste bezoekers waren al rond 11.00 binnen gedruppeld. Zoals we in het afrikaanse gewend zijn, bleven de mensen langzaam aankomen lopen, ook na 14.00 uur. Het meerendeel van de gasten, komend uit de omliggende townships en rural areas, zijn aangewezen op taxi vervoer en de eigen benenwagen. Het was hartverwarmend om deze mensen dan ook te mogen verwelkomen en te zien dat zij de moeite hebben genomen om bij ons aan te schuiven.

.

.

.

Opening
Na een mooie opening door het koor "Lucky and friends", komend uit Molweni, heeft Gunter het woord genomen en in een korte introductie uitleg gegeven over het werk van Khulani Simunye.

.

.

.

.

Thandazile Nzama. ( links van haar Thanda, vertaalster)

Tranen rolden over mijn wangen terwijl zij de microfoon in handen nam. Wauw, wat een sterke vrouw! Meerdere malen heb ik haar gezien, terwijl ze doodziek in bed lag en geen boe of bah meer kon zeggen. We hebben haar, enkele maanden geleden zelfs nog de berg op getild met vieren (daar ze buiten bewustzijn was geraakt door zwakte) en haar achterin een bakkie, naar het ziekenhuis vervoerd omdat de ambulance het af liet weten. Nu staat ze daar voor het publiek openlijk te vertellen dat ze HIV positief is en dat het leven niet op houdt met een positieve status!

.

Ze roept de mensen op zich te laten testen, medicatie te nemen en uit te komen voor de vreselijke ziekte ondanks het lelijke geroddel in de communities. Ze verteld haar eigen ervaringen, haar vernederingen en de pijn waar zij door heeft gemoeten de afgelopen jaren. Haar gevecht met de vooroordelen, de manier waarop HIV in haar leven is gekomen en ze waarschuwd de jeugd voor de risico's van unsafe sex.

Met veel respect heb ik, samen met velen, geluisterd naar haar krachtige pleidoo.

.

.

Toneelact

De kinderen van Sithembakyue children's home brachten hierna duidelijk in beeld wat er, maar al te vaak, gebeurt in het leven van een gezin met een ziek familielid. Met veel humor werd het serieuze onderwerp tot vermaak verheven. ( Helaas is mijn zulu niet goed genoeg om de grappen die werden uitgesproken te kunnen volgen maar de reacties in het publiek waren overduidelijk. Zo ook heeft deze groep, later in het programma, een pakkende act gebracht over de drankmisbruik en het geweld binnen vele gezinnen die hiermee gepaard gaat.

.

.

.

.

Jessica Foord

Een jonge dame van 21 jaar, enkele maanden geleden verkracht en op dit moment al met haar verhaal in meerdere kranten en zelfs op tv verschenen. Zij wilde dolgraag de mensen laten horen dat er een einde moet komen aan deze gruwelijkheden.

Niet eerder heb ik kennis gemaakt met zo'n jonge dappere sterke vrouw.

.

Tijdens een wandeling met haar vader en de honden, is Jessica aangevallen door vier mannen die hen eerst beroofden en besloten het hier niet bij te laten. Door alle vier de mannen werd ze, op de beurt, verkracht, terwijl haar vader, vastgebonden aan een boom, op enkele meters van haar vandaan, moest toezien hoe zijn dochter werd mishandeld. Jess is vastbesloten om dat wat ze heeft meegemaakt niet haar leven te laten ruineren maar er een zodanige positieve draai aan te geven dat zij anderen kan helpen met het vertellen van haar ervaring.

.

.

Entertainment

Door zang van het koor en van een prachtige Gogo die we enkele weken geleden hebben leren kennen, werden we opnieuw even opgeladen voor het volgende bijzondere verhaal.

.

.

.

.

Jannet Thulisile Blose

Het grootste deel van haar leven heeft bestaan uit misbruik, mishandeling en angst. Al tijdens haar jeugd werd zij blootgesteld aan vele vormen van mishandeling en ondanks dat ze dacht door een huwelijk te ontsnappen aan de gruwelijkheden werd het leven er alleen maar ingewikkelder door.

.

Jannet is een vrouw die door hel is gegaan. Haar echtgenoot mishandelde haar niet alleen maar zorgde er ook voor dat Jannet werd afgesloten van de buitenwereld. Hij verbood haar alle contacten en tot overmaat van ramp vergreep hij zich aan zijn eigen dochtertje .

Een ernstig ziekzijn waardoor ze het huis kon ontvluchten en ze overzicht kreeg over de toestanden bij haar thuis, redde haar leven en dat van haar kinderen. Jannet vond de kracht om te scheiden en haar echtgenoot voor het gerecht te slepen. Helaas heeft echte gerechtigheid vooralsnog niet plaats gevonden aangezien vanwege een belachelijke fout de man vrijuit is gegaan.

.

De manier waarop deze dame alle ellende neemt, achter zich laat en met goede moed het leven opnieuw vorm geeft is meer dan bewonderingswaardig. Samen met professionele hulp en vele geweldige vrienden heeft zij voor zichzelf en voor haar kinderen een nieuwe toekomst doen openen.

.

Jannet wil haar verhaal vertellen aan iedereen die er voor open staat om zo een einde te maken aan het zwijgen dat door velen is opgelegd. Ze roept op, om te luisteren naar de kinderen en de signalen die zij uitzenden serieus te nemen. De dame heeft duidelijk de missie om naar voren te komen en vele mensen te raken en te doen beseffen dat het leven ook anders kan!

.

.

Dans

De mooie dag werd op een geweldige manier beeindigd. Twee dansgroepen wisten, met hun fantastische pasjes en meeslepende muziek, het publiek op te zwepen en het geheel om te toveren tot een waar feestje. De laatste drie dansers, "no color" genaamd, waren voor het eerst op podium. Het was ontroerend hoe zenuwachtig ze de hele dag rond drentelden, trillend het podium opkwamen en zich vervolgens helemaal lieten gaan op de beat van de muziek en het geschreeuw van het publiek.

.

.

Het was een onvergetelijke,boeiende dag die ongetwijfeld vele mensen heeft geraakt. Uit de reacties die we reeds hebben ontvangen is duidelijk dat het niet zal blijven bij deze ene bijeenkomst ...

.

.

.

.

Foto's

Het publiek


volle aandacht ...

kinder vermaak

Opening Gunter,sprekers op de achtergrond

Toneel act Sithembakuye

Jessica Foord

Jannet met Gogo

Koor " Lucky and friends"

Break met drank en cake

let's party

"No color" in actie

Ik hoop jullie van harte binnenkort ook filmpjes te kunnen tonen.

Voorbereidingen...

De voorbereidingen voor de "Garden meeting".

Alvorens de sprekers te kunnen laten spreken en de bezoekers te kunnen laten luisteren naar de verhalen, moest er nog veel werk verzet worden. Het grote afdak in de tuin zou een soort podium worden. De plannen lagen er al een tijdje ... geld, materiaal en de vormgeving heeft even op zich laten wachten.

Een week voor de uiteindelijke datum werd duidelijk wat we met de ruimte wilden / konden gaan doen. De zijwanden wilden we graag dicht maken. De voorzijde komt met de tijd nog wel. Met een zo klein mogelijk budget hebben we er toch een geweldig mooie afrikaanse ruimte bij gekregen, die geheel past in de trend van het huis.

Naarmate de weken vorderde werd het geheel steeds groter. We hadden in gedachten een kleine meeting te organiseren voor een twintig/dertigtal mensen. Van alle kanten kregen we reacties van mensen die bezoekers wilden meenemen. Uiteindelijk werden zo'n 140 bezoekers verwacht. De hapening moest dus op het laatste moment worden uitgebreid. Stoelen, bekers, eten en drinken en ook een toilet en geluidapparatuur moest worden voorzien.

Zelfs de lokale krant werd via een kennis ingeschakeld. Gelukkig op de dag zelf, werd het artikel geplaatst waarin kort werd verteld dat er, die zaterdag, drie vrouwen hun verhaal zouden komen vertellen over de misbruik die hen is aangedaan.

Helaas staan er een aantal zinnen in die mensen op het verkeerde been kunnen zetten omtrend het werk wat we doen. De krant is ingelicht en we krijgen de mogelijkheid om een correctie te plaatsen gelukkig.

Niet alleen het bezoekersaantal groeide met de tijd ... ook het programma veranderde tot op het laatste moment. Van 1 spreker werd het aantal in korte tijd opgehoogd naar 3 dames. En via verschillende wegen ontmoeten we enkele jeugd groepen die ieder op hun beurt een bijdrage wilden leveren aan de dag. Een prachtig mooi programma!

Via vrienden van Lilian,die financieel steun boden, is het mogelijk geworden om deze dag te organiseren. Thanks.

Finga 2 dagen onderweg...

Het verhaal van Finga's reis nog niet ten einde...

Na het berichtje van de vorige keer dacht ik even dat het eindelijk goed zou gaan. De tickets waren geregeld en de informatie die ik kreeg vanuit Nederland was positief.

Afgelopen woensdag reed ik vroeg in de morgen richting vliegveld Durban om naar Johannesburg te vliegen. Het regende flink toen ik de deur uit stapte. Tijdens de rit werd de regen vele malen erger. Op de radio hoorde ik dat er hier en daar wegen waren afgesloten vanwege het slechte weer en dat men een oproep deed om extra voorzichtig te zijn op de wegen. Op verschillende plaatsen aan de kust waren reddingsacties aan de gang vanwege de extreme regenval. Golven van 4- 4,5 meter hoog werden genoemd.

Blij dat ik onderweg zelf geen bijzonderheden tegen kwam, reed ik niets vermoedend het parkeerterrein op van de airport.

Aangezien ik erg vroeg was probeerde ik bij de luchtvaarmaatschappij een vlucht eerder te nemen maar tevergeefs, geen vlucht beschikbaar. Bij het inchecken was me opgevallen dat vele vluchten vertraging hadden. De vlucht die ik moest hebben stond gewoon op tijd dus ik maakte me nog geen zorgen.

Zodra ik door de douane was, zag ik de ellende buiten. Het regende zo hard dat er geen zicht was na 100 meter. Het kwam werkelijk met bakken uit de hemel. En uit het plafond ... op twee plaatsen. Steeds meer vluchten werden als vertraagd aangegeven en zo ook ineens mijn vlucht net voor inchecktijd. Vertraagd met anderhalf uur!



Direct belde ik naar Johannesburg om te vragen of Fing daar opgevangen zou kunnen worden in verband met mijn verlating. Een zeer aardige dame verzekerde me dat ze de hond zou opvangen en zou wachten op mijn komst. Toen ik aangaf dat mijn terugvlucht erg krap zou worden stelde ze voor om informatie in te gaan winnen en me even later terug te bellen. 5 Minuten later kreeg ik een telefoontje dat deze dame de papieren van Fing zelf zou regelen in Johannesburg zodat ik direct met haar door zou kunnen vliegen. Super!

Om 10.10 uur stond ik vervolgens weer bij de gate ... opnieuw versprong de tijd op het scherm ... een vertraging tot 12.30 uur. Alle vliegtuigen hadden een gigantische vertraging volgens het scherm en de vertrekhal liep langzaam vol met mensen. Bij verschillende vliegmaatschappijen navraag gedaan naar een eerdere vlucht. Ja, op sommige vluchten was nog wel plaats maar men kon me niet garanderen dat deze vluchten op tijd zouden vertrekken en dat de tijden die werden aangegeven zouden worden gehaald. Het weer was kennelijk dusdanig slecht dat enkele vliegtuigen uit Johannesburg halverwege waren omgedraaid omdat er niet geland kon worden op Durban airport. Opnieuw contact opgenomen dus met Johannesburg ... Finga was goed aangekomen en de dame zou bij haar blijven. De papieren waren ondertussen geregeld. Helaas zou ik mijn vlucht terug naar Durban al niet meer halen als ik nog in Johannesburg zou komen. We hielden contact.

Om 12.30 leek het even goed te gaan. De tijd was verschoven naar 12.45 en veranderde terug naar 12.35, later 12.30. Even had ik goede moed dat ik alsnog zou vertrekken. Om 12.29 versprong het scherm ineens naar onbekende vertraging! Er bleek een vliegtuig met problemen op de landingsbaan te staan die alle vliegverkeer van en naar Duban blokkeerde. De airport bleek gesloten. Een heleboel vluchten waren al gecancelled en andere hadden tot onbekende tijd vertraging. Er werd zelfs aangegeven dat de sluiting wellicht tot de volgende dag zou duren.

Na vele telefoontjes met Johannesburg en cargo holland stond ik voor de keuze om Finga op te laten halen door een organisatie op de airport in Johannesburg en naar het dierenhotel te laten gaan of haar te laten wachten tot 6uur met het risico dat ik haar niet meer kon oppikken en ze daar nergens meer terecht zou kunnen. Een aardige lady van de lokale organisatie belde me om te vertellen dat ze zorg zou dragen voor Finga, haar op zou kunnen halen, uit zou laten, eten zou geven en zou zorgen dat ze de dag erna op het vliegtuig gezet zou worden naar Durban. Weinig keuze had ik op dat moment.

De vluchten die ik had geboekt vervielen dus allemaal. Ik kon voor 100 rand de beide vluchten alleen omboeken naar een andere datum, geld kreeg ik niet terug. Zonder Finga, met een extra kost van een overnachting voor haar en een nieuw ticket, ging ik na 8,5 uur vliegveld, alleen in de auto op weg naar huis.

De dag erop kreeg ik al vroeg een telefoontje dat Finga een goede nacht had gehad, goed had gegeten die ochtend en onderweg was naar het vliegveld. Ik zou haar om 12.30 op kunnen halen in Durban op het vliegveld. De dame van cargo Johannesburg en de man van cargo holland belde beide ook nog om te vragen hoe het verder was afgelopen met de reis. Heel attent!

Ondanks alle tegenslagen gaf het een zeer warm gevoel dat ze door velen zo goed is opgevangen. Petje af voor alle mensen die er voor haar waren en die mij geweldig op de hoogte hebben gehouden!!!

Om 13.00 uur donderdag middag, na een zeer lange reis, kwam ze dan eindelijk aan bij de afhaalbali. Ze zat nog in de bench en reageerde direct op mijn stem toen ik haar riep. Ze was heel rustig en wachtte geduldig af tot ik het deurtje opende. Een aardige man wilde haar vasthouden zodat ik de auto kon halen. Ondanks dat het een stevige man was, lukte het hem niet om haar binnen te houden, Fing sleurde hem gewoon mee buiten naar de auto. Direct sprong ze achter in de bak en was vastbesloten niet meer uit mijn zicht te verdwijnen.

Thuis gekomen heeft ze direct de tuin verkend en was binnen een mum van tijd maatjes met Gunter. Die dag hebben we, zoals ze van thuis gewend is, geklust. De geluiden van de boormachine, hameren en zagen gaven voor haar direct een thuisgevoel! Ik kan het nog steeds niet vatten dat ze zomaar bij me in huis rondloopt en ik haar iedere ochtend een knuffel kan geven. Ze heeft enkele dagen nodig gehad om de grenzen in huis te leren en haar darmen weer op orde te krijgen na vele verschillende soorten voeding. Ook moet ze nog effe leren wie hier wel en niet in huis hoort en dus voor wie ze wel en niet moet blaffen. Er zijn zoveel mensen over de vloer geweest de laatste week dat dat erg onduidelijk voor haar moet zijn geweest.



Het enige wat me nog rest is op zoek naar een goede mand voor haar en verder genieten van de knuffels en wandelingen saampjes ...

Ps. Phuma heeft nog wel veel moeite met haar ... ze heeft de bovenverdieping als woonruimte bestempeld en trekt zich voor alsnog veel terug op haar eigen terrein.

Finga eindelijk onderweg.....

Na vele vele telefoontjes, een hoop geregel en corrigeerwerk....is ze eindelijk onderweg!

Vanochtend is ze opgehaald bij mijn ouders en is ze naar schiphol gebracht waar ze door zeer zorgzame mensen op het vliegtuig is gezet. Zojuist heb ik een telefoontje gekregen dat ze veilig is aangekomen in het dierenhotel in Frankfurt. Wat een service, dat ze me zelfs daarvan op de hoogte brengen! Vanuit Frankfurt zal ze vanavond door vliegen naar Johannesburg waar ik haar morgenochtend met open armen en tranen zal opvangen.

Ben zeer nerveus. Er is zoveel mis gegaan in de laatste maanden, omtrend haar over-komst, dat ik nu dolblij zal zijn wanneer ik morgen eindelijk met haar kan stoeien in haar nieuwe tuin.

Eigenlijk was de planning dat Finga in december met mij mee zou vliegen naar Zuid Afrika op dezelfde vlucht?!
Alles was geregeld, haar entingen, chip, bloedtesten en afspraken voor legalisering. Helaas was de permit niet op tijd en moest ik haar achterlaten bij mijn ouders. Vervolgens is de permit naar mijn ouders verstuurd per post en nooit aangekomen. Ik regelde hierna per mail een gelegaliseerd kopie wat naar zeggen ook geldig zou zijn.

Per ongeluk had ik, tussen andere papieren, het bewijs van de chip met haar chipcode meegenomen naar Zuid Afrika. Ook deze papieren moesten met de hond meegegeven worden tijdens de reis. Ik stuurde deze dus met de post op naar het adres van mijn ouders in Nederland. Helaas moest het zo zijn dat ook deze papieren niet zijn aangekomen! Aanvraag van nieuwe papieren was het gevolg.

In de tijd dat ze bij mijn ouders verbleef kreeg Finga ruzie met Abetu, de hond van mijn ouders, en moest de reis worden uitgesteld vanwege een flinke bijtwond die gehecht diende te worden. Mijn ouders hebben veel met haar te stellen ... enkele weken lang op en neer naar de dierenarts en de dame heeft heel koddig in een tshirtje moeten lopen ter bescherming van de ingebrachte drain.

Tijdens een bloedtest bleek de bloedwaarde voor een van de entingen niet voldoende. Deze enting moest opnieuw plaatsvinden en dan zou na twee weken een onderzoek moeten uitwijzen of de bloedwaarde voldoende was gestegen....

Op het moment dat de wond geheeld was de bloedwaarde was goedgekeurd en ik opnieuw een poging deed om een ticket voor haar te boeken werd de info die ik eerder gekregen had over een geldig kopie, gewijzigd. Het was ineens toch niet mogelijk met een alleen een kopie om haar door de douane te krijgen. Er moesten formulieren ingevuld worden door de dierenarts die niet bij de kopie waren toegevoegd. Na vele telefoontjes om de permit nogmaals bij mijn ouders te krijgen, waarbij men erg moeilijk deed, heb ik maar besloten een geheel nieuw permit aan te vragen. Deze heb ik uiteraart niet meer overseas laten versturen maar naar mijn postbox in afrika te laten verzenden.
Dit in de hoop, dat die op tijd zou komen om mee te geven aan mijn ouders, die voor twee weken op bezoek waren.
Even leek ook dit plan te mislukken ... gelukkig waren deze keer de goden me beter gezind. 1 Dag voor het huiswaarts gaan van pap en mam lag er een envelop in de bus..he he.De permit was binnen!

Poging zoveel....opnieuw een klaar maken voor vertrek.

De dierenarts moet enkele dagen voor vertrek een gezondheidsverklaring tekenen en de papieren bij de permit invullen. Wat bleek nu ... een van de entingen leismania, waarvan de bloedwaarde in december was goedgekeurd, bleek maar beperkte tijd geldig. Opnieuw een dus herhaling van een enting en opnieuw een test die enkele weken zou duren....

Ondertussen zakte mijn vertrouwen dat ze ooit hier zou verschijnen richting nulpunt. Het leek wel alsof ze niet mocht overkomen!

Een week geleden ... entingen rond ... bloedwaarden ok ... dus ticket boeken. De rechtstreekse lijndienst van South african airways bleek niet meer aangeboden te worden. SAA had besloten geen animal cargo dienst meer te verrichten internationaal. KLM biedt nog wel deze dienst aan maar een offerte vertelde me dat hiervoor 500 euro meer neergelegd moest worden. Dit soort bedragen zijn in mijn situatie geheel onmogelijk ineens op te hoesten. Een andere mogelijkheid met een extra bedrag dat iets minder absurd leek was een indirecte vlucht met Luthansa. Vandaar dat Fing op dit moment even een tussenstop geniet in Frankfurt.

De vlucht die ik vorige week geboekt had was een vlucht voor afgelopen zondag. Ze zou dan op maandagochtend aankomen in Johannesburg. Vrijdagmiddag, terwijl ik info vergaarde op het vliegveld over de binnenlandse vlucht, kreeg ik een telefoontje. Ik bibberde al toen ik het telefoon nummer zag. Cargo nederland! Lufthansa heeft kennelijk ook enkele veranderingen doorgevoerd ... in het weekend worden geen dieren aangenomen. Er kunnen alleen door de week dieren worden aangeleverd.

Gelukkig had ik de binnenlandse vlucht nog niet geboekt. De zondagvlucht was natuurlijk niet zonder reden geboekt! Mijn ouders zouden Finga naar schiphol moeten brengen en zij werken nog beide door de week. Op dinsdag, de dag waarheen de vlucht was doorgeboekt, hebben zij niet de mogelijkheid haar af te zetten.

Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar, vanaf zondag 2 nachten in het dierenhotel te laten verblijven, op een vreemde plek met vreemde mensen, alvorens aan zo'n lange spannende reis te beginnen. Een andere optie was de ophaalservice. Voor iets meer dan het bedrag dat ik kwijt zou zijn geweest aan de weekend toeslag, is Finga nu opgehaald bij mijn ouders thuis en dezelfde dag nog op het vliegtuig gezet. Gelukkig door hele lieve mensen.

Het ticket van de binnenlandse cargo dienst is reeds 3 x in bedrag gewijzigd, aangezien ik 3x iemand anders aan de lijn kreeg ieder met andere informatie. Het ticket is rond maar de prijs zal ik wel zien op het moment dat ik aan de balie morgen moet betalen. Ik wacht met spanning af.

Op deze dag kreeg ik nog even snel twee telefoontjes ... de betaling van mijn eigen ticket was niet goed door gekomen ... enne misschien zou Finga geweigerd worden aangezien de bench niet goedgekeurd zou kunnen worden ivm de omvang?! Even zakte de moed in mijn schoenen. Heel even maar.....

Ik weet namelijk dat ze gaat komen ... ik heb er het volste vertrouwen in dat ze de reis goed gaat doorstaan en ik zie ernaar uit dat er het moment gaat komen...dat ik haar die dikke knuffel zal kunnen geven ... morgen!

De frustratie is er uit...

I'm in love...

Zo groot als mijn hand..


prachtige grote groene ogen..

een heerlijke knuffelzacht vachtje..

een schattig klein koddig neusje..

geweldige kleuren en aftekeningen..

eigenwijs .... wijs ... en goed afgericht..

een zeer hoge aaibaarheidsfactor..

Kortom

Onweerstaanbaar!!!

See for yourself

Her name is... Phuma

De bedoeling is dat zij de ratten en muizen uit de keuken gaat houden...goed excuus toch om zo'n knurfje in huis te halen, niet!

Garden meeting....

Het is zover...onze eerste bijeenkomst staat gepland!

Ongeveer 2 maanden geleden hebben we, op bezoek bij een vriendin, een dame ontmoet die ons spontaan haar verhaal vertelde. Een verhaal over haar leven en dat van haar kind, haar lijdensweg, haar manier van omgaan met de gebeurtenissen en haar kracht om door te zetten.


Een heel uur lang was het stil in de kamer waar ze zaten. Tranen rolden over onze wangen...Wat een kracht straalt die vrouw uit, wat een lef om hiermee naar buiten te treden! Eindelijk iemand die zich opent, ondanks haar cultuur die verteld dat niets gezegd mag worden. Geweldig om een vrouw te zien die opkomt voor zichzelf en voor haar kinderen en niet langer blijft hangen in de afhankelijkheid. De woorden die ze sprak kwamen recht uit haar hart...ze heeft de stap gezet om het uit te spreken en het was duidelijk voelbaar dat dit verhaal nog vele malen meer verteld zou moeten worden.....


INVITATION

Incognito Khulani Simunye has the pleasure to invite you to come and listen with us to Janet Blose.



The doors will be open:


14h00 on Saturday the 21st of June 2008.
Crestholme, 21 Ridgemont Road


Jeanette comes from the South Coast and would like to tell about her past. Jeanette went true a terrible time with her husband and daughter.
After telling her story she had the strong feeling that she can not keep quit anymore and we share that same feeling.

The power, Jeanette found to continue and stand up to fight for her own rights, is incredible, and we would like to honor her to give her the opportunity to speak out.
We believe it is important that people come forward and share their stories with others.
Therefore we hope you will be able to come and join the afternoon with us.


Onze eerste Garden Meeting staat dus gepland....

Het wordt best een beetje spannend ... vele mensen hebben al zeer enthousiast gereageerd op de uitnodiging. We verwachten dan ook veel luisteraars. Zelfs enkele verslaggevers van de lokale kranten zullen aanwezig zijn hebben we vernomen.... Eng hoor!

Het verhaal van Janet zal de hoofdact zijn van de middag. Naast haar verhaal hebben we in het programma waarschijnlijk een koor wat optreed, een dansact, en een andere dame uit de community die graag in het openbaar over haar status wil spreken.

Tijdens een bezoek, vorige week aan een weeshuis, werden we vermaakt door optredens van de kinderen. Hierbij waren o.a. twee drama stukjes, over HIV en drankmisbruik, die perfect zouden passen in onze garden meeting. Deze kinderen waren bereid om hun voordracht bij ons te komen op voeren en zo hebben we dus ook 2 drama acts in het program.

De voorbereidingen zijn in volle gang.......ben heeeeeel benieuwd!!!

Omdraaien cottages moeilijk???

We dachten dat het omdraaien van een cottage moeilijk was...

Enne we dachten dat het verplaatsen van de kleine cottage een makkie zou zijn!!!

Nou ....... niet dus .........

Helaas...Onderschat????

Na vele mislukte pogingen besloten om in ieder geval het dak er maar af te halen....

Tillen.....eh eh eh.... toch maar niet

Het geweldige idee...terug in de tijd...jippieee boomstammen.

Yebo......lets keep rolling........

Toch nog gelukt...binnenkort het resultaat in beeld.

Familie...

Een van de doelstellingen van Incognito Khulani Simunye, is het helpen van mensen bij het verkrijgen van geboortecertificaten en identiteitsbewijzen. Dit o.a. om vervolgens financiele ondersteuning aan te vragen bij de overheid

Twee weken geleden zijn we gevraagd om te helpen bij een familie die reeds zelf geprobeerd had om aan registratie te geraken maar waar het helaas was mislukt. We zijn op bezoek gegaan om te kijken wat het probleem was en waar we eventueel zouden kunnen assisteren.
Via een lange, zeer hobbelige zandweg kwamen we aan bij een aantal kleine huisje die alleen bereikbaar waren klimmend over prikkeldraad.

In een van de huisjes werden we hartelijk verwelkomd en voorgesteld aan de dame die onze hulp had ingeroepen. Al pratende werd het steeds drukker in de kleine zitkamer. We wisten dat er meerdere familieleden zich wilden registreren maar hadden niet in de gaten dat het zoveel mensen zouden zijn. Onze lijst werd langer en langer. Uiteindelijk bleek de familie die daar samen woonden uit 15 mensen te bestaan. Ik heb me maar niet afgevraagd waar zij allen sliepen?

Aangezien een groot aantal van deze mensen niet eens een geboortecertificaat bezitten, is het niet gemakkelijk om de registratie voor elkaar te krijgen. Op dit moment proberen we zoveel mogelijk bewijs te verzamelen dat deze mensen wel degelijk bestaan en al geruime tijd op die plek woonachtig zijn. Het begin is gemaakt….

In het ene huis een grote familie, in het andere “geen” familie.
We zijn in contact gekomen met een echtpaar hier uit de buurt die al jaren werkzaam is in het community work. Na een leuk avondje samen werden we uitgenodigd om eens mee te kijken in het werk dat zij verzetten.
Zodoende zaten we vanmiddag, diep in de valley, te luisteren naar het gezang van kinderen die eens per week door dit echtpaar en hun medewerkers worden begeleid. Toen we aankwamen zaten er zo’n 10 kinderen en naarmate de middag vorderde kwamen er steeds meer bij…..er kan nog meer bij….

Al deze kinderen hebben dus geen familie. Ze zijn beide ouders verloren en leven nu samen met vaak een caregiver. Gelukkig heeft het echtpaar Hare hen gevonden en opgenomen in hun hulpproject. Eens in de week worden zij vermaakt met spelletjes, zang, gebeden en voorlichting. Zij worden voorzien van voedselpakketten en een verpleegster doet eens in de zoveel tijd een medische check up.

Gelukkig zijn er nog vele mensen op de wereld die zich inzetten voor anderen……….

Hollen en stilstaan.....

Na vele weken van stilstaan is er dan eindelijk schot in de zaak gekomen van de kleine jongen S.

Op het moment dat ik hoorde dat de moeder van het kleine ventje dankbaar was voor het redden van haar kind en ze me wilde spreken, heb ik de telefoon gepakt en een afspraak met haar gemaakt. Het was duidelijk dat zij op dit moment niet voor de jongen kan zorgen en dat ze niemand in haar omgeving heeft aan wie ze de zorg kan en durft over te dragen.

Aangezien niemand nog contact met haar had opgenomen vanuit de place of safety, heb ik de dag erna de social worker benaderd en gevraagd om deze dame te bellen. Vanaf dat moment ging het ineens heel snel. De social worker wilde diezelfde week nog een overleg plannen waarin de toekomst van het kind zou worden besproken.

De vrijdag, die zeer snel was gekozen zonder overleg, werd gecancelled. Vervolgens duurt het dan ineens weer een week voor er een bericht verschijnt. Op het moment dat er overleg gepland stond werden mijn bezoekjes aan de jongen ineens verboden, men wilde eerst een besluit over de toekomst, alvorens een binding te laten creeeren met de jongen.( Alsof die er niet allang was?!)

Maar goed, na telefonisch weer enkele malen de druk te hebben opgehoogd, lag er dan toch een nieuwe planning.

Maandag 26 mei was de baby conference, zoals ze dat dan noemen. Een dik uur later dan gepland zaten we dan samen om de tafel. De file van de jongen werd doorgenomen. De social worker die de case was gestart was ondertussen al vertrokken en diegene die het over had genomen was bezig met haar laatste werkdagen, er werd dus haast gemaakt!

Na een uur uitleg, praten en vertalen werd het gesprek met een teleurstellende uitslag beeindigd. De moeder koos er op dat moment voor om haar kind niet naar een foster parent te sturen maar over te latenbrengen naar een volgend kindertehuis, een derde insitituut. Het was me duidelijk dat ze geen benul had wat de consequenties waren en ik had sterk het idee dat ze uit angst reageerde, bang om haar kind kwijt te raken aan een ander gezin.

Ze bleef zeggen dat ze als ze een job zou vinden, ze haar kindje zeker terug zou willen.

De oplossing die nu geboden is, is opnieuw een tijdelijke optie. Na een jaar zal de situatie van de moeder opnieuw worden bekeken en zal wederom worden beoordeeld of het kind terug zou kunnen naar de moeder. Een mooi streven om een kind terug te willen plaatsen bij de moeder waar het zou behoren te zijn. Tevens een vreselijk gegeven wanneer blijkt dat dit niet rieeel is en de jongen weeeeeer verplaatst zou moeten worden.

Omdat men geen binding wil creeeren met een persoon die uit zijn leven zou verdwijnen, is mij nu het bezoek volledig geweigerd. Op zich kan ik daar mee instemmen. Van de moeder wordt nu verwacht dat ze de bezoekjes gaat overnemen zodat er iemand voor hem zal zijn iedere week. Helaas moet ik bekennen dat ik daar een hard hoofd in heb. Het vervelenste in deze vind ik dat de social worker van social wellfare nu dus vertrekt, de social worker van de place of safety ook niet meer betrokken is op het moment dat de jongen wordt overgeplaatst en dus niemand meer af weet van de hele case. Graag zou ik dan in ieder geval op de achtergrond in ieder geval het proces hebben willen volgen.

Het doet vreselijk pijn om te horen dat een jongen, die juist heel veel aandacht en liefde nodig heeft, verplaatst gaat worden opnieuw in een instituut. Ik wil er niet over nadenken wat de invloed zal zijn op het nog jonge leventje...

Bij thuiskomst wachtte me een totale verrassing. De moeder van de jongen had gebeld en had gevraagd om met mij alleen te spreken zonder social workers. Ze had te kennen gegeven dat ze liever had dat ik als fosterparent voor het kind zou zorgen maar had dit niet durven zeggen in bij zijn van de social workers. Onmiddelijk contact opgenomen en ongeveer een half uur later zat ik opnieuw in de auto, opweg naar Pinetown. Om het volgens de regels te spelen had ik wel social wellfare op de hoogte gebracht van dit komende gesprek en gezegd terug te bellen na afloop. FOUT!

Tijdens het autoritje kreeg ik een boos telefoonjte van de moeder dat ze afzag van de meeting aangezien ze een boze social worker aan de lijn had gehad. Verdorrie, had een van de dames direct contact met de moeder opgenomen en was uitgevallen omdat ze van mening was veranderd. Geen meeting meer, geen gesprek. Na enkele mislukte pogingen om haar alsnog te doen overhalen in ieder geval met me te spreken ben ik door gereden naar social wellfare om daar verslag te doen van de situatie. Ze konden niets doen en niets voor me betekenen.....

De dagen hierna heb steeds opnieuw contact gezocht met de moeder. Het was duidelijk dat ze het sociale systeem niet vertrouwd en even niet meer wist wat te doen. Even leek de zaak vast te lopen maar gelukkig kwam ze tot rust en konden we afgelopen maandag dan toch een afspraak geregeld krijgen om elkaar te spreken.

Na een goed gesprek en een bezoekje aan ons huis is nu heel duidelijk dat ze niets liever wil dan het kind bij ons plaatsen voor het komende jaar. Nu nog de uitdaging om dit door het systeem te krijgen nadat er al een besluit gevormd was. Allereerst zal de moeder het lef moeten hebben om tegen de "boze" social workers in te gaan.....

Een nieuw begin is gemaakt ....maar we zijn er nog steeds niet! Weer heeeeeel veel geleerd!

En in al deze dagen zit de kleine jongen nog steeds ...daar waar hij niet hoort te zijn.