Afscheidstranen..

Weken heb ik er tegenop gezien. Het afscheid van het veldwerk! Het is nog zo onwerkelijk…

Twee en een half jaar geleden vond ik mijn thuis bij het uitstappen uit het vliegtuig hier in Zuid Afrika. Voor het eerst in mijn leven wist ik waar ik thuis hoorde. Voor het eerst voelde ik dat dat wat ik deed klopte. Het pad dat ik bewandelde was correct, ik hoefde nergens meer naar toe. Geen neiging om verder te zoeken, geen vervelend gevoel dat ik ergens anders heen moest!

Het waren bewogen jaren met vele ups en downs. Met tranen van verdriet, frustratie en van geluk. Meerdere malen heb ik getwijfeld in het afgelopen jaar of het niet beter was te stoppen met de organisatie met name toen ik er ineens alleen voor bleek te staan. Iets zei me dat ik niet mocht opgeven, dat het nog niet over was..

Lilian is gelukkig teruggekomen bij ons en zonder Rayne hadden we zeker ook niet door kunnen draaien. Verder werkt de organisatie uiteraard nog steeds op de lokale volunteers. Ze hebben veel aansturing nodig en het is niet altijd gemakkelijk de afrikaanse manier van werken te accepteren maar zij moeten het doen! Zij zijn degene die de draai kunnen maken, zij zijn het die de gemeenschap kan laten zien waar de veranderingen nodig zijn voor de groei.

In de afgelopen jaren heb ik vele vele nieuwe mensen ontmoet. Mensen uit verschillende culturen en mensen met zeer diverse achtergronden. Ieder van hen heeft mij een ander beeld laten zien, ieder van hen heeft mijn visie doen verbreden en ieder van hen heeft mij doen groeien..Ik heb voor diverse situaties gestaan die ik nooit eerder had ervaren. Ik kan nauwelijks uitleggen hoe dankbaar ik ben voor iedere ontmoeting, voor ieder conflict en voor iedere traan die ik hier heb gelaten.

Enkele maanden geleden toen ik bleek zwanger te zijn veranderde er iets in mijn leven. Ineens bleek er een andere focus te ontstaan. Het leek even een verwarrende periode. Maar ook hier gaf het leven me heel duidelijk aan welke weg ik te bewandelen heb. Binnen enkele weken was de richting bepaald. Het was tijd om te vertrekken (voor nu) uit het afrikaanse land.

Nederland het land waar ik ben opgegroeid, het land met de vrijheid en de vele groei mogelijkheden. Het land waar ik me nooit echt heb thuis gevoeld werd nu de richting die we te volgen hebben. De keuze om een eigen kind veiligheid te bieden, een goede gezondheidszorg te geven en naar school te laten fietsen is ineens belangrijker. Het is geen echte keuze.. het werd haast voor ons geregeld?! Bij het bezoek aan het kikkerlandje werd ons de richting in de schoot geworpen. Werk met een werkvergunning werd aan Rayne uit het niets aangeboden!

Het is kennelijk tijd om, zoals we andere hier proberen duidelijk temaken, te zorgen allereerst voor het eigen gezin. Iets wat ik zelf nooit eerder zo heb ervaren. Een nieuwe uitdaging in het vooruitschiet. Naast het mama zijn zal ik opnieuw in Nederland een doel in leven moeten vinden die dat “echte” gevoel van leven behoudt. Uiteraard zal ik nog steeds werk voor Khulani Simunye blijven verrichten, zoals de administratie en de financiele afhandelingen. Maar ik weet dat het leven ook iets anders voor me in petto gaat hebben.

Het afscheid feestje afgelopen zaterdag was zeer Afrikaans! Een te late start, mensen die niet op komen dagen en mensen die je niet verwacht die plotseling verschijnen. De emotie van teleurstelling van het wegblijven van enkele mensen werd weer goedgemaakt door enkele zeer rakende opmerkingen, knuffels en een onverwacht please call telefoontje! Een emotionele dag met een goede afsluiting. Een dag die ik zoals vele dagen hier in Zuid Afrika niet snel zal vergeten.

Nu rest nog de zo goed mogelijke overdracht … het verdelen van taken/spullen en het pakken…

Vanuit het diepst van mijn hart een dank aan iedereen die mij persoonlijk en Khulani Simunye in de afgelopen twee jaar hebben gesteund, geholpen en hebben doen groeien!

Met een dikke traan en een vaag gevoel van leegte schrijf ik hier het laatste berichtje vanuit Zuid Afrika …

“Elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering”