Keuzes maken, waarop baseren we de beslissing?
Een tijd geleden gaf ik het mooie bericht dat een jongetje met een handicap zijn eerste schooldagen mocht beleven.
Probeer je eens voor te stellen.
Een huisje met 4 kleine kamertjes, een grootmoeder, haar drie broers, een mentaal gehandicapte broer, haar .... dochters en ...zonen, haar .... kleinkinderen. Allemaal wonend in dit bijzondere huisje.
Een persoon werkt voor 4 dagen, verder geen inkomen. Voor enkele kinderen ontvangt ze kinderbijslag. Een van haar kleinkinderen heeft een mentale en fysieke handicap. Het jongetje is ... jaar. Hij praat niet, maakt geluiden, is nauwelijks trainbaar, is niet zindelijk en zijn linkerarm is niet functioneel. Hij heeft veel zorg nodig. Voor hem krijgt de familie extra geld van de overheid . Een driedubbele kindertoeslag.
Het gezin roept hulp in. Ze willen graag begeleiding voor de kleine jongen. De zorg iedere dag voor hem wordt erg zwaar.
De mogelijkheid doet zich voor om hem naar een school te laten gaan voor vier halve dagen in de week. De familie is dolblij. De moeder moet hem naar school brengen, alleen in de taxi daar is hij te kwetsbaar voor. Speciaal vervoer bestaat hier niet. Ze moet zo ie zo mee naar school om het programma mee te volgen om de symbolen die hij leert ook thuis te gebruiken. De enige mogelijkheid om hem iets aan te leren is herhaling herhaling herhaling. Een engelen geduld is nodig. Thuis spreekt de hele familie Zulu. Het gros van de leerstof op de school is in engels, niet gemakklijk te volgen voor de moeder om ook al spreekt ze een beetje engels.
Op school wordt verwacht dat eten en drinken van thuis wordt meegenomen. Dit geld ook voor pampers en andere zorg benodigdheden. Thuis loopt de jongen vaak in zijn blootje rond om geld voor pampers uit te sparen. Normaal gesproken wordt er pap gegeven aan de kinderen van de familie. De moeder neemt iedere dag naar school een nette maaltijd mee voor zoon. Ze schaamt zich voor de beperkte maaltijden die ze thuis moet voorschotelen. Gelukkig heeft ze van enkele sponsors wat kleding gekregen voor de jongen. Alle andere kinderen in zijn klas zien er altijd netjes uit, ze kan het niet maken om hem in kapotte kleding naar school te sturen.
Een deel van het schoolgeld wordt door liefdevolle mensen aan haar geschonken. Helaas komt een groot gedeelte voor haar eigen rekening. Zo ook de transport kosten, de pampers, het eten en drinken wat ze extra voor hem meebrengt. Door dat ze iedere dag van huis weg is kan ze ook niet helpen in het huishouden. Voorheen kon het gezin voorzien worden van voedsel door het extra geld wat binnenkomt via haar zoontje. Nu lijkt alles op te gaan voor de ene kleine jongen.
School belangrijk? Ja ik zou het wel zeggen. Zou het nuttig zijn dat de jongen leert naar het toilet te gaan zodat hij niet tot in volwassenheid in pampers blijft lopen? Zou het niet prettig zijn voor hem om enkele symbolen te leren om in ieder geval iets te kunnen communiceren? Ook al leert hij enkele communicatie handelingen, waar kan hij naartoe als hij volwassen is? Zelfstandig eten en met een lepel eten van belang? Waarom eet de rest van de familie met de hand? En hoe zit het met koken dan?
Ze besluit de school af te zeggen. Misschien is het toch niet voor hen besteed?!
zaterdag 27 december 2008
dinsdag 9 december 2008
Jeugd Centrum annex Crisis Opvang in vlammen...
We hebben juist het avondeten achter de kiezen en ik wil beginnen met de afwas. Mijn telefoon gaat .. een paniekerige stem verteld dat het jeugdcentrum in brand staat. Mijn hart slaat over. Ik hoor een hoop lawaai en ineens een schreeuw ... het dak stort in, wordt geroepen. “ Ik heb de brandweer gebeld maar ze zijn er nog steeds niet!!!” Het enige wat ik kan zeggen is dat we er direct aankomen. Gunter heeft de sleutel van de auto al in handen...
Achter ons huis op het zandpad zien we de vlammen al in de verte... mijn god .. het hele gebouw moet in lichter laaie staan, de brand is enorm! De jongen aan de telefoon kon me niet vertellen of er nog mensen in het gebouw waren, mijn maag draait..
Wanneer we arriveren bij het centrum komt ook net de eerste brandweer wagen aanrijden. Vele mensen staan buiten de poort te kijken naar de vuurzee. Ik krijg een brok in mijn keel en vind geen woorden .... De mensen zien er verslagen uit. Enkele bekenden komen op me af lopen, verward en vol ongeloof. Eindelijk komt het bericht dat er niemand in het gebouw is en niemand gewond is geraakt, de steen in mijn buik verdwijnt.
Er zou een man binnen zijn gelopen, het vuur hebben aangestoken en zijn weggerend?! Vele mensen spreken me aan. “ Wie doet nu zoiets?” “ Wat nu, Lizz, wat nu, we hebben weer geen onderdak, waar slapen we vanacht?” “ Morgen moet ik gaan werken, heb je enkele kleren voor me, kan je iets regelen?”
Ook de counselor komt op me af lopen. “ Daar staan we weer... begrijp jij het nog?” Wie neemt nu zoiets, een gebouw van de community?” Nee, ik begrijp het niet meer! Allerlei speculaties gaan de ronde. Is het een dronkaard die kwaad wil, is het een politiek spelletje wat hier gespeeld wordt, is het jalouzie onder de mensen? De vraag is of we het ooit de echte waarheid zullen weten?!
De sfeer is onbehaaglijk en vreemd. Ik sta tussen de mensen waarvan ik vele gezichten ken van het verblijf in het centrum. Toch vertrouw ik even niemand. Terwijl de een me een knuffel geeft voel ik ogen van de ander prikken in mijn rug. Wordt het gemeend of speelt men een spelletje? Wat gaat er in de hoofden van deze mensen om? Er wordt veel gezegd maar helaas mis ik het meeste vanwege de taalbarriere.
Even een lastige positie. Aan de ene kant heb ik intens opgetrokken met de mensen die in het centrum verblijven maar moet ik afstand houden inverband met wantrouwen en veiligheid. Aan de andere kant ken ik de mensen die de organisatie op zich nemen, zoals de counselor en CIC maar wil ik me daar niet teveel in mengen.
Iets later voel ik me opnieuw ongemakkelijk. Iemand komt me vertellen dat er een doodsbedreiging wordt geuit naar enkele mensen en dat die personen Molweni willen verlaten! Jeetje ... ik heb geen idee hoe serieus ik het moet nemen maar de vuurzee aanschouwende is het duidelijk dat dit een vreemd wereldje is! Gelukkig is de waarschuwing geuit en kunnen maatregelen worden getroffen.
Later op de avond wanneer de vlammen zijn gedoofd, hebben we duidelijk wie voor de nacht onderdak nodig hebben en is er een beschikbare plaats gevonden. We helpen de mensen naar de volgende shelter en voorzien ze van matrassen, dekens en voedsel. Opnieuw is er binnen een mum van tijd noodhulp geboden.
Na middernacht kunnen we naar huis ... de mensen zijn voorlopig weer voorzien! De komende dagen zullen we wel weer horen waar we staan en welke hulp geboden kan en moet worden.
Achter ons huis op het zandpad zien we de vlammen al in de verte... mijn god .. het hele gebouw moet in lichter laaie staan, de brand is enorm! De jongen aan de telefoon kon me niet vertellen of er nog mensen in het gebouw waren, mijn maag draait..
Wanneer we arriveren bij het centrum komt ook net de eerste brandweer wagen aanrijden. Vele mensen staan buiten de poort te kijken naar de vuurzee. Ik krijg een brok in mijn keel en vind geen woorden .... De mensen zien er verslagen uit. Enkele bekenden komen op me af lopen, verward en vol ongeloof. Eindelijk komt het bericht dat er niemand in het gebouw is en niemand gewond is geraakt, de steen in mijn buik verdwijnt.
Er zou een man binnen zijn gelopen, het vuur hebben aangestoken en zijn weggerend?! Vele mensen spreken me aan. “ Wie doet nu zoiets?” “ Wat nu, Lizz, wat nu, we hebben weer geen onderdak, waar slapen we vanacht?” “ Morgen moet ik gaan werken, heb je enkele kleren voor me, kan je iets regelen?”
Ook de counselor komt op me af lopen. “ Daar staan we weer... begrijp jij het nog?” Wie neemt nu zoiets, een gebouw van de community?” Nee, ik begrijp het niet meer! Allerlei speculaties gaan de ronde. Is het een dronkaard die kwaad wil, is het een politiek spelletje wat hier gespeeld wordt, is het jalouzie onder de mensen? De vraag is of we het ooit de echte waarheid zullen weten?!
De sfeer is onbehaaglijk en vreemd. Ik sta tussen de mensen waarvan ik vele gezichten ken van het verblijf in het centrum. Toch vertrouw ik even niemand. Terwijl de een me een knuffel geeft voel ik ogen van de ander prikken in mijn rug. Wordt het gemeend of speelt men een spelletje? Wat gaat er in de hoofden van deze mensen om? Er wordt veel gezegd maar helaas mis ik het meeste vanwege de taalbarriere.
Even een lastige positie. Aan de ene kant heb ik intens opgetrokken met de mensen die in het centrum verblijven maar moet ik afstand houden inverband met wantrouwen en veiligheid. Aan de andere kant ken ik de mensen die de organisatie op zich nemen, zoals de counselor en CIC maar wil ik me daar niet teveel in mengen.
Iets later voel ik me opnieuw ongemakkelijk. Iemand komt me vertellen dat er een doodsbedreiging wordt geuit naar enkele mensen en dat die personen Molweni willen verlaten! Jeetje ... ik heb geen idee hoe serieus ik het moet nemen maar de vuurzee aanschouwende is het duidelijk dat dit een vreemd wereldje is! Gelukkig is de waarschuwing geuit en kunnen maatregelen worden getroffen.
Later op de avond wanneer de vlammen zijn gedoofd, hebben we duidelijk wie voor de nacht onderdak nodig hebben en is er een beschikbare plaats gevonden. We helpen de mensen naar de volgende shelter en voorzien ze van matrassen, dekens en voedsel. Opnieuw is er binnen een mum van tijd noodhulp geboden.
Na middernacht kunnen we naar huis ... de mensen zijn voorlopig weer voorzien! De komende dagen zullen we wel weer horen waar we staan en welke hulp geboden kan en moet worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
