Siyabonga en Akhona

De harde wind is gaan liggen....Er gebeurt nog steeds een heleboel maar het kost geen moeite om rechtop te blijven.

Siyabonga en Akhona

Het jongetje van 2 jaar waar ik enkele weken geleden over schreef is goed terecht gekomen voor nu. Siyabonga is opgevangen in een place of safety in Clermont, een plaatsje niet al te ver van mij vandaan.

Akhona is hier vorige week ook geplaatst en dus kon ik gemakkelijk naar hem vragen. De eerste dag werd gezegd dat we iedere dag op bezoek mochten komen. Dus waren we er iedere dag!!!

Siyabonga ziet er stukke beter uit. Zijn huid is gaaf en glanst en als we er zijn lacht hij volop. Ik heb enkele keren heerlijk met hem buiten kunnen spelen. Het is een genot om te zien hoe de kleine jongen opknapt.

Voor Akhona is de plaats helaas niet echt een vooruitgang (zacht uitgedrukt). Zij komt van een warme gezinssituatie en komt in een instituut terecht waar wel voedsel, lichamelijke verzorging en rust wordt geboden maar waar persoonlijke aandacht moeilijk is te geven met zo'n 30 kinderen in opvang.

Gelukkig zagen we haar iedere dag vooruitgaan. Haar huid is geheeld, ze lacht en speelt weer. Haar ogen waren helaas nog erg wazig en waterig.

We hebben een goed gesprek gehad, over Akhona, met de social worker van het huis. Dat gaf hoop, ze is erg gedreven en wilde direct actie wat een uitzondering is hier.

Afgelopen dinsdag toch een domper....

Deze social worker kwam vertellen dat we haar niet meer mochten bezoeken. De externe social worker moet toestemming geven over wie wel en niet bezoeksrecht krijgt. Het was tot afgelopen vrijdag nog niet duidelijk wie de externe social worker zal zijn voor haar en dus moeten we afwachten.

Voor Siyabonga ben ik gaan rondbellen. Ondertussen heb ik de social worker gevonden die betrokken is bij hem, maar zij heeft zich nog niet verdiept in de zaak en dus kom ik daar ook nog niet veel verder. (dat zie je hier dus vaak ...vanwege de werkdruk...Siyabonga zit daar al ruim twee weken en er is nog niets gebeurt). Het is dus dat ik erachteraan zit dat er wellicht effe aandacht geschonken wordt aan de zaak. Hier ligt dus een gigantische taak voor ons!!!

We blijven vragen stellen en op een nette manier mensen achter hun vodden zitten zodat de processen niet verzanden in de vele vele zaken die er liggen.

Het was steeds hartverscheurend om de kleine meid na ieder bezoek weer achter te moeten laten. We hebben er regelmatig over gesproken wat nu wijsheid is in deze. Haar wel bezoeken en de pijn van het vertrek aanvaarden of haar alleen laten, de pijn van het vertrek besparen maar wellicht de pijn van in de steek laten geven?! Zou ze, zo jong ze is, voelen dat we haar in de steek laten?? Nu, de keuze is voor ons gemaakt....

En het voelt niet altijd goed..moet ik zeggen...

Het proces loopt in ieder geval verder en als het goed is weten we 17 maart iets meer.......

Ik houd jullie op de hoogte van de nieuwe ontwikkelingen voor zover mogelijk.

De helse reis van het engeltje....

Afgelopen week een zeer emotionele zware week achter de rug. I Love Africa but this week i hated Africa some moments for the first time in my life.

Nadat we te horen hadden gekregen dat de moeder van Akhona haar niet direct terug wilde was de spanning even weg. Nu het adoptie proces stop was gezet moest er gepraat worden over het vervolg van de zorg. Tijdens een gesprek met de social worker vertelde de moeder van Akhona dat ze een huis aan het bouwen is, werk heeft en haar leven heeft verbeterd. Ze gaf alles toe van wat ze het afgelopen anderhalf jaar heeft gedaan of niet gedaan omtrend de zorg van haar kind. (Ik zal niet in detail treden maar het liegt er niet om, haar baby is niet voor niets bij haar weggehaald!)

Zonder enig onderzoek durfde de social worker haar te vertrouwen?! En vertelde ons dat we geen zaak zouden hebben voor de rechtbank........
Wel,.... nu wel!!!!!!!

De afspraak werd gemaakt dat Akhona dat weekend naar haar moeder zou gaan voor bezoek. Op vrijdagmiddag zouden we haar brengen en haar op zondagochtend weer ophalen. Dus die vrijdag met lood in onze schoenen op naar haar ouderlijk huis. Ze had beloofd Akhona niet in het tochtige hutje van de grootmoeder onder te brengen maar in een stenen huis bij haar tante. Zo gezegd zo gedaan. Een vreemd gevoel haar daar opnieuw achter te laten na alles wat we voorheen gezien hebben...maar alla. De moeder zou haar best wel doen was ons vertrouwen en goede hoop...?!

De zondagmorgen was gekomen en vol enthousiasme reden we opnieuw dezelfde weg om het prinsesje op te pikken. Een beetje gespannen over de staat waarin ze zou verkeren...
Bijna aangekomen bij het huis zien we ineens de moeder lopen op straat. We stoppen en vragen haar waar Akhona is aangezien we tot onze verbazing zien dat ze niet bij haar is.
De grootmoeder had Akhona meegenomen die ochtend en zou volgens de moeder op tijd terugkomen. Ze blijkt nog niet terug te zijn. Informerend bij het huis van de grootmoeder blijkt de grootmoeder het kind meegenomen te hebben omdat ze niet wil dat Gunter Akhona weer meeneemt. Kidnapping??
De moeder van Akhona houdt vol dat ze zelf van niets weet en vraagt ons later terug te komen wanneer de grootmoeder terug is. Ze zal ons bellen.

We krijgen geen bericht. s'Avonds bellen we de moeder en nog steeds geen sein van de grootmoeder of Akhona. Ondertussen horen we dat ze is bloot gesteld waarschijnlijk aan een zulu ritueel genaamd Mpepo (of iets dergelijks). Een ritueel wat wordt uitgevoerd om te helen waarbij een plant wordt verbrand en de rook diep moet worden ingeademd. De mensen hierom heen bidden en dansen gedurende het ritueel.
De schrik grijpt ons om het hart. Akhona ...rook inhaleren...tot hoestens toe...met haar longconditie?! Mijn god......We hadden de familie zelfs gewaarschuwd voor nota bene rokerige ruimten!

Kortom, flink geschrokken en zonder Akhona, zonder te weten waar ze is en in welke gezondheidstoestand ze verkeerd, keren we zondagavond laat naar huis. We waren de hele dag in de buurt van de woonomgeving gebleven en geprobeerd onze gedachten te verzetten. Vele telefoontjes hebben we gepleegd om te achterhalen wat het ritueel inhoudt en wat we wellicht zouden kunnen ondernemen. Maar vergeefs....

De volgende ochtend zaten we al vroeg bij de social worker uiteraard stampij te maken over het feit dat zij Akhona zomaar zonder onderzoek naar huis had laten gaan. Veel informatie verkregen maar verder natuurlijk niets wat ons kon helpen.
Die dag geprobeerd meerdere malen de moeder te bereiken. En uiteindelijk kreeg ik haar die avond aan de telefoon. Ze had niets gehoord van de grootmoeder en wist nog steeds niet waar Akhona was of hoe het met haar ging. Grootmoeder reageerde niet op haar telefoontjes werd gezegd.Heel even waren we iets geruster, de moeder vond de situatie kennelijk ook verre van positief en had duidelijk moeite met de situatie. Ze beloofde me iets te laten horen wanneer ze iets vernomen had van haar kind.
Tevergeefs.....de dagen hierna hoorde we nog steeds niets en pakte ze de telefoon niet meer op.

Enkele andere mensen die we betrokken hadden hebben geprobeerd ingangen te vinden maar voorals nog niets concreets. Op woensdagavond kregen we ineens de moeder van Akhona weer te pakken telefonisch en vertelde ze dat Akhona bij haar was en dat ze wilde praten. De dag erop zouden we elkaar ontmoeten bij haar grootmoeder thuis.

Vol goede moed dus donderdagochtend vroeg op pad. Aangekomen bij het huisje van de grootmoeder was er geen moeder aanwezig en geen grootmoeder. Alleen een zus van de moeder, een jongetje en er kwam een ander kindje langs de benen van de zus naar buiten lopen.....Help... haar even niet herkent! Het was Akhona.......Ze zag er niet uit...Hoe kan dit in hemelsnaam in een paar dagen gebeuren. Haar haren waren geschoren, ze kon nauwelijks haar ogen open houden, ze waren gezwollen en haar rechteroog zag rood en beschadigd. Haar hele huid was droog en vol bultjes.....De luier zat zo vol urine en poep dat ook haar hele broek nat was geworden. Ze wankelde van vermoeidheid en haar lichaampje was van top tot teen opgezet. Ze reageerde nauwelijks, leek volledig apatisch. Het was hartverscheurend....Gelukkig herkende ze ons direct. We konden wel janken..........

We hadden niets in handen om haar mee te nemen, dan zouden wij kidnappen en dus moesten we, nadat we haar iets te eten hadden gegeven en mee verzorgd, met lege handen vertrekken. Afschuwelijk!!! Dat moment zal ik nooit meer vergeten....we hoorde haar schreeuwen.

Na hier en daar om raad gevraagd te hebben besloten we naar Mother of Piece/ Bobbi bear te rijden om even tot rust te komen en hulp te vragen. Ik was erg bezorgd om haar longen en haar opgezette gezwollen lichaampje en heb direct de arts in het ziekenhuis gebeld. We zouden als we haar zouden kunnen meenemen die dag nog bij hem kunnen laten checken. Dat was dus een ingang! Samen met een child safety officer van Bobbi bear (en 2 vrijwilligers) reed ik terug naar het huis om te vragen of ik Akhona mee mocht nemen naar het ziekenhuis. Ondertussen was de zus met de kinderen naar een ander huis gegaan maar dat wist ik te vinden, daar was ik al eens geweest. Het mocht .....ik legde uit dat we zeer bezorgd waren om de gezondheid van Akhona, dat ze er niet goed uitzag, dat ik de arts al gesproken had en dat we terecht konden in het ziekenhuis. De zus van de moeder ging mee.....Op het moment dat ik daar wegreed met haar in het kinderzitje en Gunter belde dat ze in de auto zat ....kwamen de tranen. We hadden haar in ieder geval weg daar!!!!!

Aangekomen bij het ziekenhuis (na Gunter op gehaald te hebben en de moeder van Akhona te hebben gebeld voor akkoord, nu pakte ze wel op) ging de arts net even weg voor een lezing. Dus we moesten ruim een uur wachten. In dat uur zagen we beetje voor beetje onze Akhona terugkomen....ze begon weer wat te spelen...te lachen...en haar ogen kregen weer wat leven.

De arts keek haar hoofdschuddend aan.....hij onderzocht haar en constateerde een beginnende fase van zware ondervoeding en verwaarlozing. Dit had volgens hem niet 2 weken langer moeten duren. Hij schreef direct een brief waarin hij adviseerde het kind per acuut weg te laten halen bij de familie. He he, iemand die helpt!!!

De volgende stap was naar de politie gaan om dit papier om te laten zetten in een jurisch bevel. Een vriendin van ons kon ons hierbij van dienst zijn en dus reden we naar haar met zijn allen. De zus vd moeder die nog steeds bij ons was en ons in eerste instantie vertrouwde ...kreeg het ineens erg moeilijk ( begrijpelijk). Ze kreeg door dat Akhona niet meer mee naar huis zou gaan en begon tegen te stribbelen. De politie heeft hard op haar in moeten praten...ze begon allerlei uitwegen te zoeken...ons uit te schelden en zelfs even te bedreigen. We waren ondertussen met professionals dus bedreigd voelde ik me niet maar de pijn die ook zij door moest was vreselijk om aan te zien. Zij was zich van geen kwaad bewust en had geen idee van de lichamelijke situatie van Akhona. Deze mensen lijken soms blind te zijn....
Tranen vloeiden van alle kanten, een bizarre situatie.....

Met de brief van de politie en een persoon die zulu spreekt ben ik de zus terug naar huis gaan brengen en de familie op de hoogte gaan stellen. Geen makkelijke opgave kan ik je zeggen.

Eind van de dag, dat was het belangrijkste, reden we met Akhona in de auto naar huis en konden we haar veilig in haar bedje leggen. In ieder geval voor 1 nacht.

De volgende morgen moesten we om half 9 in de rechtbank verschijnen. Het politie rapport had ons het recht gegeven om Akhona voor 24 uur onder onze hoede te hebben, daarna moet zo'n rapport door de rechtbank worden bekeken. Het was alleen een noodopvang. We waren om half negen aanwezig.

Op zijn afrikaans allemaal......wachten wachten en nog eens wachten......

De grootmoeder bleek onderweg te zijn en de rechtbank wilde op haar wachten. ( hoe is het mogelijk.....minimaal 1,5 uur vertraging) Het werd nog leuker ...toen de grootmoeder arriveerde hoorde we dat ook de moeder ondertussen had besloten om toch op te komen dagen en dus werd ons medegedeeld nogmaals geduld te hebben. Lunchtijd ging voorbij en geloof tegen half drie zaten de mensen die allemaal aanwezig moesten zijn bij het magistraat.

Het liep zoals we verwacht hadden. De rechtbank besloot een groot onderzoek te starten naar de moeder en de familie van Akhona om te zien of een terug keer naar de familie eventueel mogelijk is. In de tussentijd werd gekozen om Akhona in een neutrale omgeving te laten verblijven....niet bij ons dus. Het werd dus werkelijkheid. Akhona moest opnieuw vertrekken ....ze werd geplaatst in een place of savety. Een instituut die vele kinderen opvangt.

Een opluchting omdat ze eindelijk weg is bij de familie waar ze het op den duur niet overleefd zou hebben. Een opluchting omdat nu alles eindelijk goed wordt onderzocht en wettelijk goed wordt geregeld. Een vreselijk gevoel om haar daar voor minimaal 8 weken maar misschien wel maanden te moeten laten opsluiten. We mogen haar iedere dag bezoeken....wat goed klinkt maar een hel is om uit te voeren en twijfels geeft omtrend het welzijn van Akhona. Waar doe je goed aan???

In ieder geval is ze nu Veilig!!!

Ik zal jullie het achterlaten van Akhona daar en het eerste bezoekje vanmiddag besparen........

Ik kan jullie niet uitleggen welke emoties allemaal naar boven zijn gekomen de afgelopen dagen en hoeveel gevoelens hebben gespeeld.....

Nooit heb ik in zo'n korte tijd zo vreselijk veel geleerd..........